Ο λόγος σαφώς για το ΑΠΟΕΛ και την… ανάγκη του για μεγάλες μεταγραφές, μεταγραφές βόμβες αν θέλετε οι οποίες θα κάνουν και ”θόρυβο” εντός αγωνιστικού χώρου.
Κακά τα ψέματα, η περσινή ήταν μια από τίς χειρότερες χρονιές της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας. Και όλοι στο οικοδόμημα του ΑΠΟΕΛ το αντιλήφθηκαν, έβαλαν τα πράγματα κάτω, δούλεψαν και δουλεύουν για να το αλλάξουν.
Και ακριβώς η κακή περσινή χρονιά ήταν αυτή που γέννησε την ανάγκη για τις μεγάλες μεταγραφές. Και δεν ήταν μεγάλες απλά για χάρη του ονόματος ή του όποιου εντυπωσιασμού. Ήταν μεγάλες διότι, διότι μόνο με τέτοιες θα μπορούσε η ομάδα να επιστρέψει εκεί που πρέπει.
Θα μπορούσε κάλλιστα η ομάδα να στρέψει το βλέμμα της σε ποδοσφαιριστές είτε πιο φθηνούς είτε αρκετά μικρότερους σε ηλικία με στόχο ένα μακροπρόθεσμο rebuild το οποίο σε βάθος χρόνου θα απέδιδε αποτελέσματα.
Ορθώς ΔΕΝ έπραξε κάτι τέτοιο αφού η ανάγκη το ΑΠΟΕΛ να επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών (εγχώριων και διεθνών) και της διεκδίκησης ήταν επιτακτική. Και λόγω του επιτακτικού αυτού της χαρακτήρα απαιτεί και ανάλογες μεταγραφές. Μεταγραφές οι οποίες έγιναν και γίνονται.
Αφού όπως όλα λοιπόν δείχνουν το ρόστερ της ομάδας κλείνει σιγά σιγά, το μόνο που απομένει είναι το ”δέσιμο” των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους και το εμφύσημα της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας του Σάββα Πουρσαϊτίδη στο σύνολο της ομάδας. Πράγμα το οποία θα συμβεί -προφανώς- κατά την διάρκεια του βασικού σταδίου της προετοιμασίας της ομάδας
Λοΐζος Μωυσέως