Σε περίοδο μεταγραφών τίποτε δεν είναι δεδομένο εάν δεν πέσουν οι τζίφρες. Ούτε λόγοι ισχύουν, ούτε συναισθήματα χωράνε, ούτε οι υποσχέσεις τηρούνται. Αυτό είναι αμφίδρομο και αφορά τόσο στους παράγοντες όσο και στους ποδοσφαιριστές. Κυρίως οι δεύτεροι, που τυγχάνει να λένε πολλά και διάφορα και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι πουλούσαν φούμαρα.
Είναι επιεικώς αστείο να μας λένε τέτοια εποχή πως ο τάδε παίκτης υποσχέθηκε στην δείνα ομάδα ότι θα κάνει τούτου και θα ράνει εκείνο. Για την ακρίβεια είναι όλα μπούρδες, αγαπητοί και συνεπώς δεν πρέπει να τα λαμβάνεται υπόψιν. Το επισημαίνει επειδή πολλοί δένουν σε… ψηλό μαντήλι όλα όσα κυκλοφορούν και στο τέλος τρέφουν αυταπάτες.
Οι μάνατζερ έμαθαν το κόλπο και μαθαίνουν τους πελάτες του να κρατούν όσο το δυνατόν περισσότερες πόρτες ανοικτές, κυρίες και κύριοι. Γι’ αυτό βλέπεις έναν παίκτη να στάζει μέλι τη μια μέρα για κάποια ομάδα και την επομένη να υπογράφει σε άλλην. Όλα είναι μέσα στην τακτική που αποσκοπεί στο καλύτερο τόσο για τον μάνατζερ όσο και για τον παίκτη.
Σε τελική ανάλυση το χρήμα καθορίζει τα… λεπτά αισθήματα αμφότερων για οποιαδήποτε ομάδα. Εκείνη που προσφέρει τα περισσότερα είναι η καλύτερη, ανεξάρτητα από τα μεγάλα λόγια που προηγούνται στις επαφές των εμπλεκόμενων.
Κάτι τελευταίο: Εκείνοι που… κλείνουν μεταγραφές με τα αν και τις θεωρίες καλά κάνουν να βάλουν κάτω το τόπι γιατί οι εξελίξεις μπορεί να αφήσουν εκτεθειμένους. Φιλάκια!
Άσχημος
