Όταν ο Nasser Al-Khelaifi στις 7 Οκτωβρίου 2011, αναλάμβανε καθήκοντα ως νέος πρόεδρος της Παρί Σεν Ζερμέν, παρουσίασε ένα πεντατές πλάνο με το οποίο θα έφερνε την ομάδα του Παρισιού στην κορυφή της Γαλλίας και της Ευρώπης.
Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα ο πρόεδρος της Παρί ξόδευε τεράστια πόσα με απώτερο σκοπό την αγωνιστική ενδυνάμωση της ομάδας σε πολλαπλά επίπεδα η οποία θα απέφερε και τις ανάλογες επιτυχίες.
Η τακτική αυτή, απέφερε καρπούς σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο αφού επί της παρουσίας του, οι ”Παριζιάνοι” κατέκτησαν 7 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα Γαλλίας, 6 γαλλικά Λιγκ Καπ και 7 Σούπερ Καπ.
Ένας από τους βασικότερους όμως αντικειμενικούς στόχους του πλάνου του, παραμένει μέχρι σήμερα ανικανοποίητος, προκαλώντας προβληματισμό τόσο στον ίδιο και στις τάξεις της ομάδας όσο και στον υπόλοιπο ποδοσφαιρόφιλο κόσμο (κυρίως για την τακτική που χρησιμοποιεί προς την επίτευξη του). Ο στόχος αυτός δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Σαφέστατα και η κατάκτηση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης δεν αποτελεί κάποιο εύκολο επίτευγμα αλλά από την στιγμή που αποτελεί βασικό και διακαή πόθο μιας συγκεκριμένης ομάδας η οποία σπαταλά τρομακτικά ποσά για να τον επιτύχει και τελικά δεν τον επιτυγχάνει τότε αυτό χαρακτηρίζεται ως αποτυχία.
Συγκεκριμένα, από το 2011 (χρονιά κατά την οποία η ομάδα ουσιαστικά αγοράστηκε από την Qatar Sports Investments) και έπειτα, έχει δοθεί για μεταγραφές ποδοσφαιριστών ένα ποσό που ξεπερνά το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Ποσό το οποίο ζαλίζει και το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να τραβήξει την προσοχή της UEFA η οποία σε πολλαπλές περιπτώσεις διερεύνησε τους τρόπους χρηματοδότηση της ομάδας.
Ειδικότερα, το 2012, επέβαλε πρόστιμο 60 εκατομμυρίων δολαρίων στην ομάδα του Al-Khelaifi για παράβαση των κανόνων του Financial Fair Play (FFP), ενώ το 2017 μετά και την αγορά των Νεϋμάρ και Εμπαμπέ (300 εκατομμύρια δολάρια), υπήρχαν υπόνοιες για ακόμη μία παραβίαση του FFP. Εν τέλει όμως, η γαλλική ομάδα αθωώθηκε (και αναγκάστηκε να πουλήσει αρκετούς άλλους ποδοσφαιριστές της ούτως ώστε να υπάρξει οικονομική ισορροπία).
Παρά την εγχώρια επιτυχία, η πορεία της Παρί στην Ευρώπη κρίνεται ως αποτυχημένη (βάσει των ονομάτων που διέθετε και διαθέτει στο δυναμικό της, την εγχώρια παρουσία της και τα ποσά τα οποία έχει δαπανήσει).
Πιο αναλυτικά στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2012-13 αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα στα προημιτελικά ενώ το 2013-14 και 2014-2015 και 2015-2016 αποκλείστηκε ξανά στον ίδιο γύρο από τις Τσέλσι, Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Σίτι αντίστοιχα.
Η πιο τρανταχτή αποτυχία φυσικά ήταν αυτή του γύρου των 16 τη σεζόν 2016-17 όπου παρά την νίκη επί της Μπαρτσελόνα στο πρώτο παιχνίδι με 4-0, έχασαν στο Καμπ Νου με 6-1 και αποκλείστηκαν ξανά.
Τις επόμενες 2 σεζόν 2017-2018 και 2018-2019 αποκλείστηκαν ξανά από τον γύρο των 16 από τις Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντίστοιχα.
Η σεζόν 2019-2020 ήταν η πρώτη στην ιστορία της Παρί, στην οποία βρέθηκε στο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, παρουσιάστηκε όμως αρκετά κατώτερη των περιστάσεων και ηττήθηκε από την υπερηχητική Μπάγερν Μονάχου.
Μπορούν οι συνεχείς και αδιάλειπτες εγχώριες επιτυχίες να καλύψουν την ‘’γύμνια’’ των διεθνών αποτυχιών; Μάλλον όχι, ειδικότερα εάν ληφθούν υπόψη και όλες οι προαναφερθείσες παράμετροι.
Ωστόσο, αυτός ήταν ο πρώτος τελικός στην ιστορία της ομάδας από τον οποίος σίγουρα εξάχθηκαν πολύτιμα συμπεράσματα. Το εάν αυτά, θα αποτελέσουν μάθημα και κίνητρο για τους ”Παριζιάνους” μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
Λοΐζος Μωυσέως
