Για ακόμα μια χρονιά βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Οι πρωταγωνιστές είναι πάντα οι ίδιοι και η κατάσταση δεν λέει να αλλάξει. Κάθε χρόνο που φτάνουμε στην ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου ή όταν μπαίνουμε στην τελική ευθεία, τα «αίματα ανάβουν» και ψαχνόμαστε για λύσεις.
Η διαιτησία είναι και πάλι σε πρώτο πλάνο με τα πολλά παράπονα των ομάδων τα οποία τις περισσότερες φορές είναι δικαιολογημένα. Είναι αλήθεια πως ακόμα και με το VAR γίνονται πράγματα τα οποία δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί ο απλός φίλαθλος. Τα έχουμε τονίσει πολλές φορές και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ξανά. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Όταν βλέπεις παράγοντες ομάδες να αντιδρούν μόνο όταν η δική τους ομάδα νιώθει αδικημένη (πλην ελαχίστων περιπτώσεων), όταν βλέπεις διοικήσεις να περηφανεύονται ότι… πέρασε το δικό τους και όταν ακούς ότι σε κάθε παιχνίδι γίνονται πράματα και θάματα (βλέπε παραπομπές στον αθλητικό δικαστή), τότε διερωτάται κανείς αν όντως η διαιτησία είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα στο ποδόσφαιρο.
Για το αν υπάρχουν λύσεις δεν το συζητώ. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος όταν κάθε χρόνο βλέπουμε αυτά τα πράγματα και ακολουθούν οι γενικές συνελεύσεις της ΚΟΠ. Εκεί που περιμένει ο φίλαθλος να βρεθεί πλέον κάποια λύση και στο τέλος τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Οι διοικήσεις των ομάδων ευθύνονται σε πρώτο χρόνο και κατά δεύτερο η Ομοσπονδία, η οποία βλέπει το πρόβλημα αλλά δεν συγκινείται για να το λύσει.
Οι δε υποσχέσεις που δίνει για βελτίωση της κατάστασης, μάλλον γίνεται από συνήθεια και όχι γιατί υπάρχει η βούληση να βρεθεί λύση στα μεγάλα προβλήματα. Και όσο δεν υπάρχει αυτή η βούληση μην περιμένετε την παραμικρή βελτίωση. Σε οποιοδήποτε θέμα.
Χρίστος Αποστολίδης
