Η διαιτησία αποτελεί χρόνια πάθηση του κυπριακού ποδοσφαίρου. Όλοι όσοι εμπλέκονται στον χώρο το ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον και το διατυμπανίζουν δημόσια. Δυστυχώς, αυτό γίνεται ΜΟΝΟ όταν τύχει να αδικηθεί η ομάδα τους από διαιτητικά λάθη. Όταν ευνοείται κάνουν όλοι «μόκο» και πανηγυρίζουν κάλπικες νίκες και τίτλους.
Το ότι υπάρχει τεράστιο θέμα με τη διαιτησία είναι εξόφθαλμο. Υπενθυμίζω απλώς τις κατά καιρούς… άτυπες Συνελεύσεις που συγκαλεί η ΚΟΠ με μόνο αντικείμενο συζήτησης τη διαιτησία και τις αποφάσεις που τάχατες λαμβάνονται για να βελτιωθεί η κατάσταση.
Στην πράξη, φυσικά, δεν γίνεται απολύτως τίποτε και φαίνεται από την σταθερά κακή εικόνα της διαιτησίας. Πέρσι λήφθηκε απόφαση για κάθοδο ξένων διαιτητών, όταν έφτασε ο κόμπος στο κτένι. Το θέμα επανήλθε στο προσκήνιο πριν από το ξεκίνημα της τρέχουσας περιόδου, όμως δεν το είδαν ζεστά οι περισσότεροι παράγοντες.
Η πιο τραγική διαπίστωση στην πορεία των χρόνων είναι ότι πολλοί διαιτητές οι οποίοι έκαναν τραγικά λάθη σε κρίσιμα παιχνίδια εξελίχθηκαν με τη βοήθεια των αρμοδίων στους κορυφαίους των κορυφαίων. Βραβεύτηκαν από την ΚΟΠ για τις επιδόσεις και τις υπηρεσίες τους και ορίζονταν ανελλιπώς, έγιναν διεθνείς με όλα τα σχετικά οφέλη και ουσιαστικά πήραν… παράσημα αν και ήταν κάτω του μέτριου.
Εδώ προκύπτει ένα καυτό ερώτημα: Μήπως αυτή τη διαιτησία θέλουν τελικά οι πλείστες ομάδες και η Ομοσπονδία; Την απάντηση ας την δώσουν οι ίδιοι…
Άσχημος
