Ο Χρυσοβαλάντης Θεουλή υπέπεσε σε κάποια λάθη από τα οποία αδικήθηκε η Ομόνοια στον αγώνα της με τον Απόλλωνα. Το πιο σοβαρό ήταν όταν σταμάτησε τον Κακουλλή σε υποσχόμενη προσπάθεια για χέρι που μόνο ο ίδιος είδε, με το σκορ στο 2-1 (53ο λεπτό). Χώρια που σε όλο το πρώτο ημίχρονο καταλόγισε μόνο ένα φάουλ υπέρ των «πρασίνων», ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Ωστόσο, δεν εκφράστηκαν οποιαδήποτε παράπονα για τη διαιτησία και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τουναντίον σχετίζεται εμμέσως πλην σαφώς με την εικόνα και την πορεία της ομάδας στην τρέχουσα σεζόν. Μιλάμε για το πρωτάθλημα, με μόνο κίνητρο που απέμεινε για τους ποδοσφαιριστές να είναι η αξιοπρέπεια τόσο της ομάδας όσο και η δική τους.
Νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά εάν η ομάδα του «τριφυλλιού» είχε παρόμοια αντιμετώπιση από τη διαιτησία σε αγώνα κυπέλλου, διοργάνωση μέσω της οποίας διεκδικεί τη διάκριση και την έξοδο στην Ευρώπη. Και δεν θα περνούσε απαρατήρητος ο οποιοσδήποτε Θεουλή, με τα… λαθάκια του.
Βάσει τούτων ισχύει για την Ομόνοια το ανέκδοτο με τον μπαμπά και τον γιο που αποφάσισαν να πάνε στην Αυστραλία για μια καλύτερη τύχη, όμως δεν είχαν λεφτά και ξεκίνησαν κολυμπώντας. Κάθε τρεις και λίγο ο γιός ρωτούσε τον πατέρα του: Είναι μακριά η Αυστραλία; Όταν ο μπαμπάς έφτασε στο αμήν, απάντησε: Σκάσε παιδί μου και κολύμπα.
Στην προκειμένη περίπτωση όλοι στην Ομόνοια ξέρουν πως αντί να τα βάζουν με τη διαιτησία και τον κάθε Θεουλή είναι καλύτερο να σωπάσουν μέχρι να φτιάξουν ομάδα η οποία θα τους δίνει το δικαίωμα να την υπερασπίζονται από τη διαιτησία και τους όποιους εξωγενείς παράγοντες. Κοινώς, δηλαδή, σκάζουν και… κολυμπούν! Και καλά κάνουν…
Γιώργος Χατζηαντώνης
