Η διαιτησία είναι μία… πονεμένη ιστορία στο ποδόσφαιρο. Όχι μόνο το κυπριακό αλλά όπου παίζεται μπάλα! Ναι μεν είναι φυσιολογικό να ασχολούνται οι Κύπριοι φίλαθλοι με τα δικά μας, όμως ξεφεύγοντας από τον μικρόκοσμό μας η εν λόγω διαπίστωση είναι γνωστή σε όλους όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Εδώ κρίθηκαν Μουντιάλ και τελικοί άλλων κορυφαίων διοργανώσεων από φάλτσα σφυρίγματα και η ιστορία του «βασιλιά των σπορ» είναι γεμάτη από παραδείγματα χοντρών λαθών.
Αυτό, όπως, είναι άλλου… παπά Ευαγγέλιο με την ουσία να καταδεικνύει πως η διαιτησία ταλαιπωρεί γενικώς το άθλημα. Η χρήση της τεχνολογίας είναι πλέον έντονη στους αγώνες και αποσκοπεί στον περιορισμό των λαθών, με απώτερο σκοπό να μην επηρεάζουν το αποτέλεσμα.
Εντούτοις αυτό δεν εγγυάται την επιτυχία του εγχειρήματος και ο λόγος είναι απλός. Πολλά εξαρτώνται και από τον χαρακτήρα κάθε διαιτητή. Ανοίγω παρένθεση για να σημειώσω ότι η όλη πορεία πολλών διαιτητών καταδεικνύει πως μπαίνουν στα γήπεδα όχι για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα, με τη δύναμη που τους παρέχει η σφυρίχτρα.
Οι συγκεκριμένοι διαιτητές εκτίθενται διπλά όταν υποπίπτουν σε σοβαρά λάθη παρά τα τεχνολογικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να τα αποφύγουν. Στην προκειμένη περίπτωση είναι προφανές ότι κάτι… βρομάει. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Κύπριους διαιτητές, επαναλαμβάνω, αλλά ΟΛΟΥΣ, ανεξαιρέτως της χώρας καταγωγής τους ή το επίπεδο του ποδοσφαίρου της.
Το ζητούμενο, συνεπώς, για μία σοβαρή Ομοσπονδία που ενδιαφέρεται για τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων της επί ίσοις όροις είναι ο παραγκωνισμός τέτοιων διαιτητών. Αντίθετα, η επιμονή στη χρησιμοποίησή τους παραπέμπει σε… πονηρές σκέψεις.
Άσχημος
