Σε μείζων θέμα εξελίσσεται η ιστορία με τους επενδυτές στο κυπριακό ποδόσφαιρο, καθώς αποτελεί κύριο αντικείμενο συζήτησης τις τελευταίες μέρες. Στα καλά καθούμενα όλοι ασχολούνται με τους προϋπολογισμούς των ομάδων, τις χορηγίες που λαμβάνουν, τα λεφτά που βάζουν οι διοικήσεις, το Financial Fair Play και όλα τα συναφή. Το τραγελαφικό στο σκηνικό που στήθηκε είναι πως το φαινόμενο παρουσιάζεται ως σημερινό, σε μια επίδειξη επιλεκτικής μνήμης από κάποιους.
Είναι προφανής η προσπάθεια κάποιων ομάδων να βρουν άλλοθι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, με την υποσημείωση ότι αυτό γίνεται ενώ όλα παίζονται τόσο για τον τίτλο όσο και για τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη. Σε σημείο που οι εκ των προτέρων δικαιολογίες δημιουργούν εύλογα ερωτήματα ως προς τις πραγματικές τους προθέσεις.
Το δεδομένο είναι ότι από το… πουθενά βρέθηκαν στο «εδώλιο» ο Άρης και η Πάφος FC, με την κατηγορία ότι έχουν ψηλό προϋπολογισμό, λες και είναι οι πρώτες και οι μόνες ομάδες που το κάνουν.
Έλα, όμως, που το παρελθόν καταδεικνύει πως το φαινόμενο είναι σύνηθες, κυρίως από τις αρχές του 21ου αιώνα με άφθονα παραδείγματα ομάδων οι οποίες είχαν μπάτζετ πολύ πιο ψηλό από τις υπόλοιπες. Με σημείο αναφοράς το γεγονός ότι μεταξύ αυτών είναι και εκείνες που τώρα κόπτονται για τον Άρη και την Πάφος FC, παρακαλώ… Άστοχες, λοιπόν, οι σχετικές αναφορές, συν το ότι δημιουργούν αχρείαστες αντιπαραθέσεις με το πρωτάθλημα στην τελική ευθεία.
Ο πραγματικός λόγος της συγκεκριμένης στάσης είναι ότι οι εν λόγω ομάδες χαλούν την… πιάτσα, επειδή μπήκαν «σφήνα» στις παραδοσιακά μεγάλες του κυπριακού ποδοσφαίρου και πρωταγωνιστούν. Άλλωστε, είναι καθολικά παραδεκτό πως το ούτω καλούμενο «Big 6» δεν υφίσταται πλέον εξαιτίας της καλής παρουσίας των δύο ομάδων που μπήκαν στο στόχαστρο.
Άσχημος