Η παταγώδης αποτυχία του εφετινού Παναθηναϊκού σε όλα τα επίπεδα, με αποκορύφωμα την αδυναμία του να κερδίσει ένα ευρωπαϊκό “εισιτήριο”, δεν έφερε άμεσες εξελίξεις (μόνο) στο θέμα του νέου προπονητή (Ιβάν Γιοβάνοβιτς). Εκεί, όπως φάνηκε, τα “πράσινα” αντανακλαστικά ήταν ήδη “ζυγισμένα” και μετρημένα από καιρό…
Το πιο σημαντικό, ήταν η “διάθεση” της επόμενης μέρας. Και η απόφαση του Γιάννη Αλαφούζου, να ανεβάσει ακόμη περισσότερο -απ’ τον προ διμήνου σχεδιασμό- το μπάτζετ της νέας αγωνιστικής περιόδου (2021/22), το οποίο όπως όλα δείχνουν θα ξεπεράσει (μεικτά, ήτοι με την εφορία) τα 15 εκατ. ευρώ, προσεγγίζοντας τα 16 εκατ. ευρώ. Το δεύτερο μεγαλύτερο μετά απ’ αυτό της “εποχής Στραματσόνι” κι ελαφρώς πιο μεγάλο απ’ αυτό που είχαν να διαχειριστούν το καλοκαίρι του 2015, ο Τάκης Φύσσας και ο Λεωνίδας Βόκολος (14,5 εκατ. ευρώ).
Ενδεικτικοί αριθμοί συγκρίσεων: Το καλοκαίρι του 2018, μόλις πριν από τρία χρόνια, με τον Παναθηναϊκό να έχει μπει στο “Μνημόνιο Νο2” για να μαζευτεί το χρέος των 57,4 εκατ. ευρώ, με κουμανταδόρους τους Νταμπίζα-Δώνη, με παιδομάζωμα, με συμβόλαια που είχαν “ταβάνι” τις 200.000 ευρώ, με το -6 στην πλάτη και περιορισμούς στις μεταγραφές, το “καθαρό” μπάτζετ του ποδοσφαιρικού τμήματος ήταν στα 3 εκατ. ευρώ.
Με την εφορία (κι άλλο φορολογικό συντελεστή, 45% επί των μεικτών αντί για 22% που ισχύει απ’ την 1η Ιανουαρίου 2020) έφτανε στα 5,3 εκατ. ευρώ.
Τώρα το “καθαρό” ποσό (δίχως την εφορία) θα είναι κοντά στα 13,1 εκατ. ευρώ. Υπέρ-τετραπλάσιο σε σχέση με το 2018. Πολύ μακριά απ’ τα 49,6 και τα 49,1 εκατ. ευρώ της “λαμπερής” διετίας της πολυμετοχικότητας (2009/10 και 2010/11), αλλά σίγουρα ένα σημαντικό “πακέτο” για να δημιουργηθεί (με σωστές και to the point επιλογές) μία πολύ πιο ανταγωνιστική ομάδα…
Το μπάτζετ του Παναθηναϊκού ανά σεζόν
2011/12: 34,9 εκατ. €
2012/13: 22,5 εκατ. €
2013/14: 6,1 εκατ. €
2014/15: 6,7 εκατ. €
2015/16: 14,5 εκατ. €
2016/17: 22,7 εκατ. €
2017/18: 11,2 εκατ. €
2018/19: 5,3 εκατ. €
2019/20: 6,2 εκατ. €
2020/21: 7,8 εκατ. €
*Τα παραπάνω ποσά είναι μεικτά και συμπεριλαμβάνουν και την εφορία
Οι τρεις διαφορετικές “συνθήκες”
Το βασικό ερώτημα κάθε φίλου του Παναθηναϊκού, που… βαρέθηκε τα τελευταία 4-5 χρόνια να μαθαίνει, να διαβάζει και να ζει την καθημερινότητα της ομάδας του μέσα από ισολογισμούς, υπολογισμούς, προϋπολογισμούς και χρέη, είναι: “Το σηκώνει όλο αυτό η ομάδα ή θα μπει μετά από 1-2 χρόνια στα ίδια βάσανα και θα βρεθεί ξανά να κυνηγάει την… ουρά του;”.
Λογικότατη απορία, την απάντηση της οποίας έχει μόνο ο Αλαφούζος. Εφόσον ο ίδιος συνεχίσει να χρηματοδοτεί σταθερά, το όλο (οικονομικό) σύστημα δύσκολα θα καταρρεύσει εκ νέου.
Επιπλέον, σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού αποφάσισε να επιβάλλει όλο το κλαμπ σε καθεστώς “ελεγχόμενης χρεωκοπίας”, προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για το δεύτερο (και πιο σκληρό) “μνημόνιο” στην ΠΑΕ, υπάρχουν πλέον πολλές διαφορετικές “συνθήκες”. Ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον.
Το χρέος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, μετά τον οικονομικό εξορθολογισμό της τελευταίας τριετίας -ο οποίος βεβαίως δεν ήταν “αναίμακτος”, αλλά είχε βαθύτατες συνέπειες στο ποιοτικό επίπεδο του ρόστερ, τον μειωμένο βαθμό της ανταγωνιστικότητας και τους στόχους της ομάδας μέσα στο γήπεδο- έχει πέσει πλέον κάτω από τα 10 εκατ. ευρώ. Και είναι απόλυτα βιώσιμο και διαχειρίσιμο.
Τα έσοδα του Παναθηναϊκού είναι μεγαλύτερα. Εν μέσω της τεράστιας παγκόσμιας κρίσης που έχει προκαλέσει η πανδημία του κορονοϊού (και) στο ποδόσφαιρο, οι “πράσινοι” κατάφεραν να ανεβάσουν τα έσοδα στο τηλεοπτικό συμβόλαιό τους (απ’ τα 4 εκατ. ευρώ της ΕΡΤ, πήγαν φέτος κοντά στα 7 εκατ. ευρώ της NOVA), να διατηρήσουν σταθερές τις περισσότερες χορηγίες τους και να βρουν νέες.
Οι δε απώλειες εσόδων απ’ τα μηδενικά εισιτήρια, επί της ουσίας καλύφθηκαν στο σύνολό τους απ’ την επιχορήγηση που πήραν όλες οι ομάδες (περίπου 1,5 εκατ. ευρώ) απ’ το ποσοστό του Στοιχήματος, στην οποία διαδραμάτισε κομβικό ρόλο ο Αλαφούζος. Το δε πλάνο της επόμενης σεζόν περιλαμβάνει τηλεοπτικό συμβόλαιο αντίστοιχων “κυβικών” και πιθανότατα νέες (κεντρικές) χορηγίες…
Η φορολογία πλέον έχει πέσει σε επίπεδα της προ του 2010 επαγγελματικής εποχής. Η μείωση του φορολογικού συντελεστή στο 22% ήταν ένα τεράστιο “μαξιλαράκι” ασφαλείας (και) για τον Παναθηναϊκό και για όλες τις ομάδες. Για τους “πράσινους” ίσως ένα… κλικ περισσότερο, λόγω της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκονταν τα προηγούμενα χρόνια. Και για να γίνει πιο αντιληπτή με αριθμούς η “διαφορά”:
Σε ένα συμβόλαιο π.χ. του 1 εκατ. ευρώ, η φορολόγηση επί των μεικτών, ανέβαζε το συνολικό κόστος στο 1.810.000 ευρώ (δίχως τις άλλες εισφορές αλληλεγγύης κλπ). Πλέον το ίδιο συμβόλαιο του 1 εκατ. ευρώ, κοστίζει σε μία ομάδα κοντά στο 1.267.000 ευρώ. Η μείωση στο “καθαρό” φορολογικό κόστος των συμβολαίων φτάνει δηλαδή κοντά στο 65%.
Καμία διάθεση για “τζόγο”
Όλα τα παραπάνω πιθανότατα δεν αγγίζουν το κεντρικό συναίσθημα του κάθε φιλάθλου, ο οποίος αυτό που ζητάει είναι η ουσία. Κι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η ποιοτική αναβάθμιση της ομάδας, δίχως όμως να κινδυνεύσει ξανά το οικονομικό περιβάλλον της ομάδας από πιθανές αστοχίες…
Τούτη τη φορά φαίνεται πως δεν υπάρχει διάθεση “τζόγου” απ’ την πλευρά της ιδιοκτησίας του Παναθηναϊκού. Η διετία 2015-2017, ήταν άκρως διδακτική, παράδειγμα… αποφυγής και λάθη που πρέπει να διδάξουν το μυαλό για το μέλλον.
Γιατί αποφάσισε να αυξήσει το μπάτζετ
Ο Αλαφούζος αποφάσισε να αυξήσει δραστικά τον προϋπολογισμό του ποδοσφαιρικού τμήματος την επόμενη σεζόν, σχεδόν να τον διπλασιάσει σε σχέση με την εφετινή χρονιά, που στο κλείσιμό της (μετά και τις κινήσεις που έγιναν τον περασμένο Γενάρη και τις ανανεώσεις συμβολαίων), έφτασε περίπου τα 7,8 εκατ. ευρώ με την εφορία. Το διπλάσιο “καθαρό” μπάτζετ, σε σχέση με το καλοκαίρι του 2018.
Κι αποφάσισε να το κάνει, διότι πέραν της αποτυχίας στη σεζόν που έφυγε, είδε πως ο “ανταγωνισμός” –εν προκειμένω ο ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ- κινούνται ήδη σε πιο υψηλά νούμερα επένδυσης σε σχέση με την τελευταία διετία. Και είτε λοιπόν θα ακολουθούσε με μία αντίστοιχη, γενναία αύξηση κι ο Παναθηναϊκός, είτε θα έμενε πίσω να παλεύει πια ως “τρίτη ταχύτητα” μαζί με τον Άρη.
Το πρώτο “σημάδι” ήταν ο Γιοβάνοβιτς
Το πρώτο, τρανό “σημάδι” της αύξησης του μπάτζετ ήταν το συμβόλαιο του Γιοβάνοβιτς, που μαζί με τα μπόνους θα ξεπεράσει το 1 εκατ. ευρώ. Το μεγαλύτερο ποσό που προσέφερε ο Αλαφούζος σε προπονητή στα 9 χρόνια που έχει τα ηνία της ομάδας… Ενδεικτικό προθέσεων.
Επιπλέον θα χρειαστεί ένα σημαντικό ποσό, για να “σπάσουν” και συμβόλαια παικτών που δεν υπολογίζονται και δεσμεύονται έως το 2023 (π.χ. Αγιούμπ). Κι εκεί ίσως η όλη διαδικασία “ενισχυθεί” κι από τα έσοδα μίας πιθανής πώλησης…
Η “αλυσίδα” της μείωσης του χρέους
Η γενικότερη διάθεση που υπάρχει, ωστόσο, είναι “ναι στην αύξηση, όχι στο… ξεχείλωμα”. Για να μην διακοπεί ξανά βιαίως η αλυσίδα της αναβάθμισης και της βελτίωσης του αγωνιστικού τμήματος, με την σταθερή πορεία απομείωσης του υπόλοιπου χρέους, μέχρι τον μηδενισμό του.
Κι όλες (μα όλες) οι κινήσεις να περνούν πλέον από “κόσκινο” μέχρι το τελικό “πράσινο φως”. Ο Παναθηναϊκός δεν θα επιχειρήσει να… τζογάρει σ’ αυτό το μεταγραφικό παράθυρο σε μεταγραφές τεράστιου ρίσκου “τύπου Εσιέν”, ούτε θα μπει σε διαδικασία “ναι σε όλα” σε κινήσεις “τύπου Ιμπάρμπο” με δανεισμούς κόστους… 2 εκατ. ευρώ.
Κι ο Γιοβάνοβιτς άλλωστε, δεν είναι… Στραματσόνι και κατανοεί πλήρως πως για να πετύχει κι ο ίδιος στο τρομερά δύσκολο έργο του, θα πρέπει το κάθε ευρώ που θα δοθεί για την ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ να πιάσει… τόπο. Κι όχι να πεταχτεί στη θάλασσα, όπως συνέβη πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν…
Πηγή: sport24.gr
