Αυτή η «α-λα-καρτ» στάση των παραγόντων απέναντι στη διαιτησία είναι απίστευτη. Για την ακρίβεια δεν περιγράφεται! Είναι τόσο αλλοπρόσαλλη που τη μια μέρα μας λένε έτσι και την άλλη γιουβέτσι, αναλόγως της περίστασης και του αποτελέσματος, βεβαίως βεβαίως. Άραγε τι… πίνουν και δεν μας δίνουν, οι άνθρωποι; Ερωτώ μπας και κατανοήσουμε τη λογική τους.
Μιλάμε για το το άκρον άωτον του παραλογισμού, κυρίες και κύριοι. Οι πλείστοι από τους παράγοντες έχασαν προ πολλού την μπάλα στο συγκεκριμένο κεφάλαιο και δυστυχώς δεν το πήραν χαμπάρι. Διότι στο τέλος κακό του κεφαλιού τους κάνουν με τον τρόπο που συμπεριφέρονται.
Διότι είναι κοινό μυστικό πως κάποιοι προσπαθούν να εξευμενίσουν τους «δήμιους» τους μπας και ευνοηθούν μελλοντικά και ιδού τα χαΐρια τους. Έγιναν έρμαιο στις ορέξεις των διαιτητών και δεν μπορούν να βγάλουν άχνα, επειδή οι πλείστοι πήραν και τα σφυριγματάκια τους.
Η διαιτησία, φιλαράκια, είναι χρόνια ασθένεια του κυπριακού ποδοσφαίρου. Και λόγω της αντιμετώπισης που τυγχάνει από τους παράγοντες εξελίχθηκε σε ανίατη. Το ωραιότερο σε αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι ότι την ευθύνη για να φτιάξουν τη διαιτησία την έχουν εκείνοι που την οδήγησαν σε αυτά τα χάλια. Και γιατί να το κάνουν, φίλτατοι παράγοντες; Θέμα υστεροφημίας δεν τίθεται για όλους όσοι δρουν στο παρασκήνιο και κόβουν και ράβουν κατά το δοκούν. Ήταν, είναι και θα είναι διαπλεκόμενοι. Τελεία!
Συνεπώς για να επέλθει κάθαρση θα πρέπει πρώτα να καθαρίσει ο περίγυρος, με σκούπα και φαράσι… Όσο δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο οι παράγοντες δεν θα βγάλουν άκρη. Τουναντίον, θα παραμένουν εγκλωβισμένοι στο δίχτυ που έπλεξε για λόγου τους το κατεστημένο.
Άσχημος
