Τα σωματεία μας κατά γενική ομολογία είναι σπάταλα. Κάθε μεταγραφική περίοδο κάνουν καμιά φορά και ολόκληρη ενδεκάδα μεταγραφών! Όχι απλά μερικές προσθήκες. Παράλληλα, αρκετές φορές οι ομάδες μας προσφέρουν υψηλά συμβόλαια -που ίσως να μην αντέχουν οικονομικά- σε ποδοσφαιριστές. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι συνήθως στο τέλος κάθε σεζόν, ίσως ακόμη και νωρίτερα τα σωματεία μας συνηθίζουν να προχωρούν σε αποδεσμεύσεις είτε προπονητών, είτε ποδοσφαιριστών με αποτέλεσμα να πληρώνουν αποζημιώσεις και μάλιστα σημαντικά ποσά.
Ναι, η πανδημία του κορωνοϊού έκανε ακόμη πιο δύσκολη τη βιωσιμότητα τους, καθώς τα έξοδα από τη μια «τρέχουν» και τα έσοδα από την άλλη μειώθηκαν αισθητά. Μέχρι ενός σημείου είναι κατανοητό.
Μία λύση για τα σωματεία μας, η οποία θα τα βοηθήσει να νοικοκυρευτούν και να μάθουν να επιβιώνουν με αυτά που διαθέτουν, θα ήταν να μπει ένα όριο μισθού. Ανώτατο όριο μισθού δηλαδή το λεγόμενο salary cap. Ήδη από λειτουργεί θετικά σε αρκετά επαγγελματικά αθλήματα.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κανονισμό, ο οποίος θέτει ένα όριο στο ποσό των χρημάτων που μπορεί να ξοδέψει μία ομάδα στους μισθούς των παικτών.
Ο συγκεκριμένος κανόνας, όπως προανέφερα ήδη εφαρμόζεται σε αρκετές διοργανώσεις με στόχο να μειωθεί το συνολικό κόστος και παράλληλα να διατηρηθεί μία ανταγωνιστική ισορροπία.
Εννοείται φυσικά ότι το ανώτατο όριο θα πρέπει να συμφωνηθεί από κοινού τόσο με την ΚΟΠ όσο και τα ίδια τα σωματεία.
Άρθουρ Μόργκαν