Ο Steven Gerrard και ο Frank Lampard αποτελούν αναμφίβολα τους δύο καλύτερους (μαζί με τον Paul Scholes) κεντρικούς μέσους και ηγετικές προσωπικότητες στη σύγχρονη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Παρά το γεγονός ότι συγκρούονταν σε συλλογικό επίπεδο στη μεγάλη μάχη Liverpool-Chelsea (ή, αλλιώς, Benitez-Mourinho) στα μέσα των 00΄s, η ποδοσφαιρική τους διαδρομή περιλαμβάνει μια σειρά από εκπληκτικές ομοιότητες. Σε νεαρή ηλικία αμφότεροι απορρίφθηκαν, παρά την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και τακτική τους αντίληψη, ως ακατάλληλοι, λόγω έλλειψης δύναμης (physicality για του λόγου το αληθές) από την περίφημη ακαδημία FA΄s Centre of Excellence. Στη συνέχεια, όταν καταξιώθηκαν στο υψηλότερο επίπεδο υπηρετούσαν παρόμοιο ρόλο, αποτελώντας ολοκληρωμένους box to box μέσους, με δυναμισμό στα αμυντικά καθήκοντα και με απαράμιλλη εκτελεστική δεινότητα στα σουτ από μέση ή μακρινή απόσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πιο παραγωγικές χρονιές της καριέρας τους ήταν τύποις κεντρικοί μέσοι, αλλά κατ’ ουσίαν «κρυφοί επιθετικοί» για να εκμεταλλεύονται τα σπασίματα μπάλας των εξαιρετικών σέντερ φορ που διέθεταν η Liverpool (Torres) και η Chelsea (Drogba).
Ωστόσο, η συνύπαρξη Lampard-Gerrard στην Εθνική Αγγλίας δεν λειτούργησε όσο ιδανικά θα πρόσμεναν οι διψασμένοι για τίτλο φίλοι των «Λιονταριών». Μάλιστα, κατά το διάστημα 2002-2008 το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Αγγλίας διέθετε, εκτός των Gerrard και Lampard, και άλλους σπουδαίους ποδοσφαιριστές, όπως ο –επίσης κεντρικός μέσος- Scholes, ο –ολοένα και λιγότερο εξτρέμ και όλο και περισσότερο κεντρικός μέσος με την πάροδο του χρόνου- Beckham, το αμυντικό δίδυμο Terry-Ferdinand, το καλύτερο αριστερό μπακ εκείνης της εποχής, Ashley Cole, ο πολυσύνθετος μεσοεπιθετικός Rooney και ο ικανότατος, αλλά λίγος στο ποδόσφαιρο της ταχυδύναμης, Owen.
Ο Sven Goran Eriksson (προπονητής της Εθνικής Αγγλίας από το 2000 έως το 2006, δηλαδή στο peak της καριέρας τόσων ταλαντούχων παικτών) είχε, λοιπόν, τον ευχάριστο (και εντέλει δυσάρεστο) πονοκέφαλο να καταρτίσει ενδεκάδα σε μια ομάδα γεμάτη λύσεις στον άξονα, αλλά χωρίς ανάλογη ποιότητα στα εξτρέμ. Προκειμένου να χωρέσει ταυτόχρονα Gerrard-Lampard-Scholes-Beckham στη μεσαία γραμμή και Rooney-Owen στην επίθεση κατέφυγε στο πατροπαράδοτο βρετανικό 4-4-2, με τους Gerrard-Lampard ως holding midfielders, δηλαδή σε πολύ πιο αμυντικογενείς ρόλους σε σχέση με αυτούς που συνήθιζαν να υπηρετούν στις ομάδες τους. Χωρίς την κάλυψη ενός καθαρόαιμου αμυντικού μέσου (ελάχιστες παρουσίες στη βασική ενδεκάδα των Carrick ή Hargreaves που θα μπορούσαν να καλύψουν ποιοτικά αυτή τη θέση, απελευθερώνοντας τις δημιουργικές και εκτελεστικές αρετές των Gerrard και Lampard), η Αγγλία είχε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι σε συλλογικό επίπεδο τόσο ο Gerrard όσο και ο Lampard μεγαλούργησαν καθορίζοντας την έκβαση κρίσιμων αγώνων, έχοντας την ασφάλεια ενός «εξαριού» (Hamann, Xabi Alonso στη Liverpool, Makelele, Essien στην Chelsea). Στα γήπεδα της Γερμανίας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, ο Eriksson αποφάσισε να πάει σε πιο συντηρητική λογική στα νοκ άουτ, βάζοντας έναν εκ των Carrick, Hargreaves ή και τους δύο μαζί, προκειμένου να ανεβάσει σε πιο ψηλά μέτρα τους δυο χαρισματικούς κεντρικούς μέσους με τα δυνατά πόδια εκτός περιοχής. Εκ του αποτελέσματος απέτυχε (πρόκριση επί του Εκουαδόρ με ανύπαρκτη δημιουργία χάρη σε απευθείας φάουλ-σήμα κατατεθέν του David Beckham, αποκλεισμός στα πέναλτι από την Πορτογαλία στα προημιτελικά), ωστόσο η θυσία των Owen και Scholes και η υιοθέτηση του 4-3-3 (το οποίο ήρθε στο Νησί ως σχήμα με την «ιβηρική» reactive τακτική επανάσταση των Mourinho και Benitez) ίσως να ήταν η καλύτερη λύση για να δέσουν αρμονικά δύο σπουδαίοι ποδοσφαιριστές με παρόμοια και όχι παραπληρωματικά χαρακτηριστικά.
Ο ίδιος ο Lampard έχει παραδεχθεί σε συνέντευξη ότι η ιστορία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, αλλά η προσθήκη ενός καθαρόαιμου holding μέσου πίσω τους θα αναδείκνυε τις αρετές τους και ίσως να βοηθούσε να απαντηθεί καταφατικά το ερώτημα εάν αυτοί οι δυο ποδοσφαιριστές μπορούσαν να συνυπάρξουν σε ενιαίο σύνολο. Με τα λόγια του Eriksson, «ο Gerrard και ο Lampard είναι δύο πανέξυπνοι ποδοσφαιριστές με τάση να προωθούνται. Ωστόσο, το να ρυθμίσεις πως θα ανεβαίνει ο ένας και πως θα μένει πίσω ο άλλος, είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο». Οι τρεις συνεχόμενοι αποκλεισμοί των «Λιονταριών» στα προημιτελικά, και οι τρεις από σύνολα του Scolari (Βραζιλία 2002, Πορτογαλία 2004, 2006), φανερώνουν ότι η ικανοποίηση των «θέλω» σπουδαίων μονάδων συχνά δεν είναι συμβατή με την οικοδόμηση ενός ορθολογικού ποδοσφαιρικού σχεδίου, ώστε η ομάδα να αντλεί το maximum από τα ποιοτικότατα συστατικά της μέρη.
eyap.gr
