Η 25η Νοεμβρίου του 2020 ήταν μια μαύρη μέρα για το ποδόσφαιρο. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών για πολλούς, πέρασε στο πάνθεο τον αθανάτων, προκαλώντας θλίψη σε όλη την υφήλιο.
Ας θυμηθούμε τα κυριότερα γεγονότα που συνέβησαν στον χώρο του αθλητισμού σαν σήμερα (25/11):
2020: Ο «Ντιεγκίτο» στο πάνθεο των αθανάτων
Ο τεράστιος Αργεντινός σταρ έφυγε από τη ζωή λόγω ανακοπής στα 60 του χρόνια, όμως τα επιτεύγματα του είναι… εκεί για να θυμίζουν σε όλους πως η μπάλα έχει τον δικό της «Θεό»..
Η είδηση που μετέδωσε πρώτη η εφημερίδα της Αργεντινής «Clarin» πάγωσε όλο τον πλανήτη. «Ο Μαραντόνα, ενώ ήταν στο σπίτι του στο προάστιο Σαν Αντρές του Μπουένος Άιρες, αντιμετώπισε αναπνευστικό πρόβλημα. Έξι ασθενοφόρα έσπευσαν στην κατοικία του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Με τον Μαραντόνα ήταν μαζί η κόρη του, Ντάλμα.
Μετά την εγχείρηση που είχε κάνει στον εγκέφαλο, υπήρχε ιατρικό προσωπικό που παρέμεινε στο σπίτι του για να επιβλέπει την κατάσταση της υγείας του, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να τον κρατήσει στη ζωή όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή», ανέφερε το σχετικό δημοσίευμα που αναπαράχθηκε σε χρόνο ρεκόρ.
Ξεκίνησε από τα 16 του με τη φανέλα των Αρτζεντίνος Τζούνιορς και για πέντε χρόνια πέτυχε 116 γκολ σε 166 εμφανίσεις. Το 1981 απέρριψε πρόταση της Ρίβερ Πλέιτ που θα τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της χώρας το όνειό του ήταν να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του Μπόκα Τζούνιορς. Στο «Μπομπονέρα» έμεινε μόλις δύο χρόνια, όμως πανηγύρισε τον πρώτο και μοναδικό τίτλο του εντός των συνόρων, το πρωτάθλημα «Μετροπολιτάνο» του 1981. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα. Η Μπαρτσελόνα τον ήθελε διακαώς, όμως ο δικτάτορας, Χόρχε Βιδέλα, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της μεταγραφής.
Η χούντα στην Αργεντινή έπεσε το 1982. Η Μπαρτσελόνα προσέφερε 4.2 εκατ. ευρώ και έσπασε το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής της μέχρι τότε ιστορίας. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα βρήκε ξανά τον προπονητή που τον «έκοψε» από την αποστολή για το Μουντιάλ του 1978 ως ανώριμο και προτίμησε τον Μάριο Κέμπες. Ο Σέζαρ Λουίς Μενότι, αποχώρησε από την Εθνική Αργεντινής μετά από την αποτυχία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ ο Μαραντόνα συνέχισε στην Ισπανία και την Μπαρτσελόνα. Εντούτοις, δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στο κλίμα της ομάδας, ενώ ταλαιπωρήθηκε με τον σοβαρό τραυματισμό του από τον Άντονι Γκοϊκοετσέα. Με τους «μπλαουγκράνα» έπαιξε σε 58 αγώνες και σημείωσε 38 γκολ.
Απογειώθηκε στην Ιταλία
Η Ιταλία και η Νάπολι ήταν ο επόμενος σταθμός. Η μεταγραφή του κόστισε 7 εκατ. ευρώ, επίσης ποσό ρεκόρ για την εποχή. Στη Νάπολι ο Ντιέγκο βρήκε γνώριμες καταστάσεις αφού πλέον θα έμενε σε μία πόλη που θύμιζε περισσότερο το Μπουένος Άιρες, με κατοίκους και νοοτροπία που θα μπορούσε να ταυτιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τους Καταλανούς. Ο Μαραντόνα συμμετείχε στον σχεδιασμό του συλλόγου, μαζί με τον νέο προπονητή, Οτάβιο Μπιάνκι, καθώς και τον πρόεδρο Κοράντο Φερλάινο. Κάπως έτσι η Νάπολι πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της το 1987, ενώ τρία χρόνια αργότερα υπό την καθοδήγηση του Ντιέγκο πήρε και πάλι το Σκουντέτο. Ο Μαραντόνα έμεινε επτά χρόνια στον ιταλικό Νότο. Έπαιξε 188 φορές και πέτυχε 81 γκολ κατακτώντας δυο πρωταθλήματα. Για τη Νάπολι έπρεπε να περάσουν 33 χρόνια για να πανηγυρίσει το 2023 την κατάκτηση του τρίτου τίτλου στην ιστορία της. Ως ελάχιστη ένδειξη τιμής το γήπεδο της ομάδας φέρει το όνομα του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος λατρεύτηκε από τους Ναπολιτάνους.
Επέστρεψε στην Ισπανία για σύντομη θητεία στη Σεβίλλη, όπως εξίσου σύντομη ήταν η θητεία του στη Νιούελς Ολντ Μπόις. Έκλεισε την καριέρα του στην Μπόκα Τζούνιορς. Με την Μπόκα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1981, με την Μπαρτσελόνα ένα Κύπελλο, ένα Λιγκ Καπ και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Με τη Νάπολι δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, καθώς και το Κύπελλο UEFA.
Μόνος εναντίον όλων…
Με την Εθνική Αργεντινής συμμετείχε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα. To 1986 στο Μεξικό κατέκτησε το τρόπαιο με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό. Επίσης, κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.
Στον προημιτελικό απέναντι στην Αγγλία πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας με 2-1, που έμειναν στην ιστορία για διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο επιτεύχθηκε με χέρι και έγινε γνωστό ως «χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο με εκπληκτική ατομική ενέργεια που άρχισε πίσω από τη γραμμή του κέντρου, αφού πέρασε σχεδόν όλους τους αντιπάλους! Το συγκεκριμένο τέρμα καταγράφηκε ως το «γκολ του αιώνα» σε ψηφοφορία που διενήργησε η FIFA το 2002.
Απολαύστε ένα μικρό δείγμα της κλάσης του Μαραντόνα στο βίντεο από τον αγώνα της Αργεντινής με την Αγγλία:
2012: Το Γκραν Πρι που έμεινε στην ιστορία
Διεξάχθηκε το Γκραν Πρι Βραζιλίας στην πίστα του Ιντερλάγκος για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1. Ο αγώνας είχε συναρπαστική εξέλιξη, με τον Τζένσον Μπάτον να σημειώνει την τελευταία νίκη της καριέρας του αγωνιζόμενος με την McLaren. Δεύτερος τερμάτισε ο Φερνάντο Αλόνσο, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον Σεμπάστιαν Φέτελ. Ο Γερμανός πιλότος της Red Bull έπεσε τελευταίος μετά από ένα συμβάν στον πρώτο γύρο, όμως ανέκαμψε και με τους 3 βαθμούς της 6ης θέσης αναδείχθηκε πρωταθλητής. Στο συγκεκριμένο Γκραν Πρι αγωνίστηκε για τελευταία φορά ο θρύλος Μίκαελ Σούμαχερ.
2005: «Έφυγε» ο Μπερνς
Πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο ο 34χρονος Βρετανός, παγκόσμιος πρωταθλητής Ράλι το 2001, Ρίτσαρντ Μπερνς. Αγωνίστηκε για πρώτη φορά με εργοστασιακό αυτοκίνητο το 1993 με την ομάδα της Subaru και έγινε ο νεαρότερος οδηγός που κέρδισε το Ράλι Μεγάλης Βρετανίας. Aγωνίστηκε, επίσης, με την ομάδα της Mitsubishi και της Peugeot.
Η τραγική σύμπτωση για τον Μπερνς ήταν ότι στις 25 Νοεμβρίου του 2001 έγινε ο δεύτερος Βρετανός που αναδείχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής μετά από τον Κόλιν ΜακΡέι. Τότε τερμάτισε τρίτος στο Ράλι της πατρίδας του και πήρε τους απαιτούμενους βαθμούς για τον τίτλο.
2005: Τον σκότωσε το αλκοόλ
Πέθανε στο Λονδίνο, σε ηλικία 59 ετών, ο Τζορτζ Μπεστ, ο πρώην άσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Εθνικής Βορείου Ιρλανδίας, εξαιτίας υπερβολικής χρήσης αλκοόλ από τη νεανική του ηλικία. Έφυγε από την ομάδα σε ηλικία 27 ετών έχοντας σκοράρει 178 γκολ σε 466 αγώνες.
1999: Διπλή επιτυχία
Ο Βίκτωρας Μήτρου κατέκτησε 2 αργυρά μετάλλια με 2 πανελλήνια ρεκόρ (205 κιλά στο ζετέ και 370 κιλά στο σύνολο) στην κατηγορία των 77 κιλών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών που διεξάχθηκε στο ΣΕΦ.
1992: Ιστορικό γκολ
Στον αγώνα Κλαμπ Μπρουζ – ΤΣΣΚΑ Μόσχας (1-0), ο Νιγηριανός Ντανιέλ Αμοκάτσι της Κλαμπ Μπρουζ πέτυχε το 1o γκολ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ.
1992: Έκλεισε «καρέ»
Ο Μάρκο Φαν Μπάστεν έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ που πέτυχε τέσσερα γκολ για την Μίλαν στον εντός έδρας αγώνα με την Γκέτεμποργκ (4-0).
1982: Ο Μίκολα έκλεισε καρέ στη Βρετανία!
Ο Χάνου Μίκολα έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε το Ράλι Μεγάλης Βρετανίας τέσσερις φορές. Ο Φινλανδός επικράτησε με ένα Audi Quattro, αφήνοντας στη δεύτερη θέση το έτερο Audi που οδήγησε η Γαλλίδα Μισέλ Μουντόν. Πέρασαν 23 χρόνια για να βρεθεί άλλος οδηγός στο WRC που σημείωσε το ίδιο στατιστικό και ήταν ο Πέτερ Σόλμπεργκ. Το 2016 ο Σεμπαστιάν Ογιέ έγινε ο τρίτος τετράκις νικητής του συγκεκριμένου Ράλι.
1981: Χρόνια πολλά, Τσάβι Αλόνσο
Γεννήθηκε ο Ισπανός μέσος Τσάβι Αλόνσο, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της σύγχρονης εποχής στον κόσμο. Αγωνίστηκε στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με μεγάλες ομάδες και πανηγύρισε πολλούς τίτλους. Ξεκίνησε από τη Σοσιεδάδ το 1999 και το καλοκαίρι του 2004 μετακόμισε στην Αγγλία για τη Λίβερπουλ, όπου άνοιξε… λογαριασμό. Το 2005 κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ και το Σούπερ Καπ Ευρώπης, ενώ τον επόμενο χρόνο πρόσθεσε 1 Κύπελλο και 1 Κομιούνιντι Σιλντ στη συλλογή του.
Το 2009 επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για χάρη της Ρεάλ Μαδρίτης και μέχρι το 2014 πανηγύρισε ακόμα 1 Τσάμπιονς Λιγκ και 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης (2014), ενώ σε τοπικό επίπεδο κατέκτησε 1 τίτλο πρωταθλήματος (2012), 2 κύπελλα (2011, 2014) και 1 Σούπερ Καπ (2012).
Έκλεισε την καριέρα του στην Μπάγερν Μονάχου με 3 πρωταθλήματα (2015, 2016, 2017), 1 κύπελλο (2016) και 1 Σούπερ Καπ (2016) Γερμανίας.
Εργάζεται ως προπονητής στη Μπάγερ Λεβερκούζεν από το 2022 και οδήγησε την ομάδα στην κορυφή της «μπουντεσλίγκα» το 2024, ενώ άρχισε από τη Β’ ομάδα της Σοσιεδάδ.
Ακόμα πιο λαμπρές ήταν οι επιτυχίες του με την Εθνική Ισπανίας, καθώς συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 2010 και δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα (2008, 2012). Ως διεθνής κατέγραψε 114 συμμετοχές και σημείωσε 16 τέρματα.
1970: Νικηφόρο ντεμπούτο
Ο Πίτερ Σίλτον έκανε ντεμπούτο στην Eθνική Αγγλίας στον νικηφόρο αγώνα (3-1) με την Ανατολική Γερμανία στο Γουέμπλεϊ. Ο μεγάλος τερματοφύλακας έκανε ρεκόρ 125 συμμετοχών με την Εθνική και αποχώρησε στις 15/6/88. Στην 1η Κατηγορία είχε περισσότερες από 900 συμμετοχές και το Μουσείο «Μαντάμ Τουσό» φιλοξενεί το κέρινο ομοίωμά του.
1953: Μεγάλη νίκη
Η Ουγγαρία του Πούσκας, του Κόστσιτς και του Χιντεγκούτι συνέτριψε την Αγγλία μέσα στο Γουέμπλεϊ, μπροστά σε 100.000 θεατές, με 6-3 στον «αγώνα του αιώνα», αν και ‘ηταν φιλικός. Ήταν ο πρώτος που μεταδόθηκε τηλεοπτικά σε 14 χώρες και ο τελευταίος του Alf Ramsey.
1948: Όσκαρ αστοχίας
Ο Χόι Ντάλμαρ των Φιλαδέλφεια Γουόριορς ισοφάρισε το δικό του αρνητικό ρεκόρ στο ΝΒΑ όταν απέτυχε και στα 15 σουτ που επιχείρησε στον αγώνα εναντίον των Γουάσινγκτον Κάπιτολς.
1944: Πρώτος κομισάριος
Πέθανε ο Κένεσο Μούντεν Λάντις, ο πρώτος κομισάριος του μπέιζμπολ σε ηλικία 78 ετών από ανακοπή καρδιάς. Κατείχε το αξίωμα για 24 χρόνια.
1941: Γεννήθηκε ένας θρύλος
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα ο άλτης του επί κοντώ, Χρήστος Παπανικολάου, ο οποίος ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ στον στίβο, με άλμα στα 5.49μ. το 1970 στο Φάληρο. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Παπανικολάου ήταν η 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968.
Ξεκίνησε από τον Γ.Σ. Τρικάλων και στη συνέχεια εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό. Κυριάρχησε στο άθλημά του για πολλά χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα όπου ήταν 13 φορές Πανελληνιονίκης (από το 1961 έως το 1977 με κάποια διαλείμματα), αλλά και σε μεγάλες διοργανώσεις. Συγκεκριμένα, αναδείχθηκε οκτώ φορές πρωταθλητής Βαλκανίων, ενώ κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες (1967, 1971) και ένα αργυρό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου (1966).
Το 1964 (26 Ιουλίου) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον πίνακα των ρεκόρ, όταν κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση στο Κάιρο με άλμα 4.73μ. Στις 3 Ιουνίου του 1965, στην Αθήνα, ανέβασε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 4,92 μ.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1966 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βουδαπέστης με 5.05μ. κάνοντας ταυτόχρονα και πανελλήνιο ρεκόρ. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο «αιώνιος» αντίπαλός του, Βόλφγκανγκ Νόρντβιγκ με 5.10μ. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση ξεπέρασε σπουδαίους άλτες, όπως ο Γάλλος Ερβέ Ντ’ Ανκός και ο Ιταλός Ρενάτο Ντιονίζι.
Τον Αύγουστο του 1967, στο Νέο Φάληρο, έκανε πανελλήνιο ρεκόρ στο δέκαθλο και στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας. Νίκησε στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τύνιδας και στις 16 Οκτωβρίου του 1968, στην Πόλη του Μεξικού, κατέρριψε το ευρωπαϊκό και πανελλήνιο ρεκόρ με άλμα 5.35μ. Το 1969, στους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου που διεξήχθησαν στη Σόφια, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με 5.25μ.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού έχασε το χάλκινο μετάλλιο από τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νόρντβιγκ που ξεπέρασε τα 5.40μ., όμως απέδειξε την κλάση του δύο χρόνια αργότερα, όταν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ με 5.49μ. (24 Οκτωβρίου 1970) στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Το ρεκόρ του κράτησε μέχρι τις 8 Απριλίου 1972 όταν το κατέρριψε ο Σουηδός Κίελ Ίσακσον με 5.51μ. σε μίτινγκ στίβου που διεξάχθηκε στο Όστιν του Τέξας.
Ο Χρήστος Παπανικολάου ανακηρύχθηκε αθλητής της χρονιάς το 1965, 1966, 1967, 1968 και 1970. Το 1970 κατέκτησε χρυσό βαλκανικό μετάλλιο. Μετά το τέλος της λαμπρής του καριέρας διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών.
1920: Μοιραία σύγκρουση
Ο Γκαστόν Σιεβρολέ έχασε τη ζωή του σετραγικό δυστύχημα την οβάλ πίστα του Μπέβερλι Χιλς για το Εθνικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο Γάλλος συγκρούστηκε με τον Έντι Ο’Ντόνελ και αμφότεροι, μαζί με τους μηχανικούς τους, αποκόμισαν θανάσιμους τραυματισμούς. Ο Σιεβρολέ κέρδισε το «Indianapolis 500» το 1919, όμως δεν πρόλαβε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Ο επόμενος Γάλλος που κέρδισε τον θρυλικό αγώνα ήταν ο Σιμόν Παγκενό έναν αιώνα αργότερα (2019)…
