Σαν σήμερα στις 16 Ιουλίου το 1950, η Ουρουγουάη νίκησε στο κατάμεστο Μαρακανά, την οικοδέσποινα Βραζιλία με 2-1 και κατέκτησε το 4ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου.
Η Βραζιλία πήγαινε στο τελευταίο και καθοριστικό αγώνα του ομίλου της τελικής φάσης (που ουσιαστικά ήταν σαν τελικός) ως το μεγάλο φαβορί της συνάντησης, καθώς είχε νικήσει σαρωτικά τις προηγούμενες αντιπάλους της Σουηδία και Ισπανία με 7-1 και 6-1 αντίστοιχα. Ήδη από τους δύο αυτούς αγώνες, ο ενθουσιασμός των Βραζιλιάνων ήταν τεράστιος και σύμφωνα με επίσημα αρχεία, τα οποία δεν περιλαμβάνουν τους χιλιάδες κόσμου που θα έμπαιναν αυτοσχέδια στο στάδιο την τελευταία στιγμή, 152.772 οπαδοί γέμισαν τις κερκίδες του Σταδίου Μαρακανά στις 13 Ιουλίου 1950 για τον αγώνα με την Ισπανία. Δέκα λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου του αγώνα, 152.771 από αυτούς τους θεατές ξεκίνησαν με ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια στις μνήμες των φιλάθλων. Όταν η Βραζιλία σκόραρε το 4-0, οι οπαδοί ήθελαν να αποτίσουν φόρο τιμής στους παίκτες κουνώντας λευκά μαντήλια και τραγουδώντας το τραγούδι Touradas em Madri («Ταύροι στη Μαδρίτη», στα ισπανικά), που είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στο καρναβάλι του 1938.
Η Εθνική ομάδα της Ουρουγουάης το 1950, λίγο πριν την έναρξη του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA 1950, όπου έκανε την ιστορική έκπληξη και πήρε το τρόπαιο μέσα στο Στάδιο Μαρακανά.
Αντίθετα, η Ουρουγουάη στους δύο πρώτους αγώνες που έδωσε στον όμιλο της τελικής φάσης δυσκολευόταν εμφανώς, καθώς αρχικά έφερε ισοπαλία 2-2 με την Ισπανία και στη συνέχεια κατάφερε μια δύσκολη νίκη κατά της Σουηδίας με 3-2 και μάλιστα με ανατροπή προς τη λήξη, με δύο γκολ του Όσκαρ Μίγκες στα τελευταία 13 λεπτά του αγώνα.
Στον τελευταίο αγώνα, για τη Βραζιλία αρκούσε έστω μία ισοπαλία για να πάρει τον τίτλο, καθώς είχε προβάδισμα ενός βαθμού από την Ουρουγουάη, 4 βαθμούς έναντι 3 (η νίκη τότε έδινε 2 βαθμούς, αντί για 3 βαθμούς που καθιερώθηκε από την FIFA να δίνει ξεκινώντας από τη διοργάνωση του 1994 και μέχρι σήμερα). Ωστόσο, δεν γινόταν καν συζήτηση για ενδεχόμενο ισοπαλίας της «σελεσάο», καθώς οι Βραζιλιάνοι ήταν βέβαιοι για τη νίκη τους και μάλιστα η γιορτή για την «κατάκτηση» του πρώτου στην ιστορία τους Παγκοσμίου Κυπέλλου είχε ήδη αρχίσει από νωρίς στους δρόμους όλων των πόλεων, ενώ στο Ρίο ντε Τζανέιρο είχε διοργανωθεί ένα έκτακτο καρναβάλι, με πολλά διακοσμημένα άρματα που είχαν ήδη προετοιμαστεί για να οδηγήσουν ένα πραγματικό καρναβάλι εορτασμών. Επίσης, περισσότερες από 500.000 φανέλες με την επιγραφή «Brasil Campeão 1950» («Βραζιλία Πρωταθλήτρια 1950») είχαν ήδη πωληθεί, ενώ είναι εντυπωσιακό ότι 200.000 Βραζιλιάνοι πήγαν στο, νεόκτιστο τότε, Στάδιο Μαρακανά, νούμερο που εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που παρακολούθησαν ποτέ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μέσα σε στάδιο, με επίσημο αριθμό 173.850 θεατές (κάποιες αναφορές του προηγούμενου αιώνα αναφέρουν μεγαλύτερους αριθμούς, όπως 202.772 εισιτήρια, ενώ υπάρχουν ανεπίσημες εκτιμήσεις για ακόμα και 210.000 – 220.000 θεατές, καθώς στην πράξη μεγάλος αριθμός φιλάθλων μπήκαν στο γήπεδο χωρίς εισιτήριο, με την Ουρουγουάη να έχει μόλις 80 – 100 οπαδούς της στο γήπεδο. Μάλιστα έναν χρόνο νωρίτερα η Βραζιλία είχε συντρίψει την Ουρουγουάη στο Κόπα Αμέρικα με 5-1, στις 30 Απριλίου 1949.
Οι εφημερίδες της Βραζιλίας είχαν προαναγγείλει την επικράτηση της ομάδας: η εφημερίδα Gazeta Esportiva έγραφε στο πρωτοσέλιδο: «Αύριο νικάμε την Ουρουγουάη», και η Mundo είχε ως λεζάντα στο πρωτοσέλιδο «Οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές» μαζί με φωτογραφία της εθνικής Βραζιλίας από προηγούμενο αγώνα της. Επιπλέον, οι πολιτικές αρχές της Βραζιλίας είχαν ήδη κόψει αναμνηστικά νομίσματα με τα ονόματα των παικτών της εθνικής τους ομάδας, ενώ είχαν ήδη ετοιμαστεί 22 χρυσά μετάλλια για τους ποδοσφαιριστές (το 1950 η FIFA δεν έδινε ακόμα και μετάλλια στους νικητές, παρά μόνο το Κύπελλο) και είχαν ήδη παραγγελθεί χρυσά ρολόγια και λιμουζίνες για τους παίχτες. Επίσης, οι Βραζιλιάνοι είχαν ήδη συνθέσει και εξασκήσει μια σάμπα χορογραφία με την ονομασία «Brasil Os Vencedores» / «Βραζιλία, οι νικητές» για να παιχτεί μετά τη λήξη του αγώνα.
Ο μόνος που δεν συμμεριζόταν τη γενική αισιοδοξία ήταν ο προπονητής της Βραζιλίας Φλάβιο Κόστα. «Η Ουρουγουάη, ουδέποτε υπήρξε εύκολος αντίπαλος για τη Βραζιλία», προειδοποίησε ο Κόστα τους παίκτες του. Ο αρχηγός της Ουρουγουάης Ομπντούλιο Βαρέλα θυμάται σε συνέντευξή του το 1981 ότι «οι μόνοι που ένιωθαν παγκόσμιοι πρωταθλητές ήταν το κοινό. Οι παίκτες τους, σας διαβεβαιώνω πως όχι».
Η Βραζιλία προηγήθηκε στο 47′ (δεύτερο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου), ενώ στη συνέχεια είχε και άλλες ευκαιρίες. Αφού όμως δεν μπόρεσε να βάλει και άλλα γκολ, αγχώθηκε και οι παίκτες της Ουρουγουάης αναθάρρησαν. Ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο ισοφάρισε στο 66′ και ο Αλσίντες Γκίντζια έβαλε μπροστά την Ουρουγουάη στο 79′ με σκορ 2-1 για να σιγήσει απευθείας το Μαρακανά και να γκρεμίσει σε πρωτοφανές εθνικό πένθος έναν ολόκληρο λαό. Μετά από την αναπάντεχη ήττα, την τραγικότερη στην ιστορία του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, τα αποτελέσματα ήταν τρομακτικά, καθώς σημειώθηκαν χιλιάδες καρδιακά επεισόδια, με τα νοσοκομεία στις μεγάλες πόλεις να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν. Επίσης, αναφέρεται ότι εκατοντάδες άτομα σε ολόκληρη τη χώρα αυτοκτονούσαν, μη μπορώντας να αντέξουν το πένθος, τόσο με το σφύριγμα της λήξης, όσο και στις επόμενες ημέρες, ενώ υπήρξαν και χιλιάδες απόπειρες αυτοκτονίας. Στο Στάδιο Μαρακανά τουλάχιστον δύο άτομα αυτοκτόνησαν πηδώντας από τις κερκίδες, τρεις φίλαθλοι απεβίωσαν από καρδιακή προσβολή και στο Ρίο ντε Τζανέιρο δεκάδες ή πιθανώς ακόμα και εκατοντάδες άλλοι πηδούσαν από τα μπαλκόνια. Η βραζιλιάνικη κοινωνία ήταν σε κατάσταση σοκ, ο κόσμος θρηνούσε και πολλοί δήλωναν πως δεν θα ξαναπατήσουν σε γήπεδο, λόγω αυτής της απώλειας του τροπαίου, ενώ μάλιστα αρκετοί που δεν είχαν πρόσβαση σε ραδιόφωνο (το 1950 ακόμα δεν υπήρχε τηλεόραση και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο όπου υπήρξε και τηλεοπτική μετάδοση ήταν το επόμενο, αυτό του 1954) και δεν είχαν ακούσει τον αγώνα, όταν μετά πληροφορήθηκαν την είδηση της ήττας της Βραζιλίας αρχικά αρνήθηκαν να την πιστέψουν και νόμισαν ότι ήταν φάρσα. Όπως έγραψε ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο, οι Βραζιλιάνοι που ήταν στις κερκίδες του Μαρακανά θυμούνται την «πιο εκκωφαντική σιωπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου» μετά το τέλος του αγώνα.
Ο Αλσίντες Γκίντζια, έχοντας μόλις σκοράρει «το πιο θανατηφόρο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου».
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, το γκολ του Αλσίντες Γκίντζια στο 79ο λεπτό έμεινε στην ιστορία και ως «το πιο θανατηφόρο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου». Ο αγώνας, που εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ του μεγαλύτερου κοινού που παρακολούθησε στο γήπεδο αγώνα ποδοσφαίρου, θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές και εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου. «Η Βραζιλία είναι νεκρή» ανακοίνωσε μετά η καθημερινή εφημερίδα Mundo με δραματικό τρόπο. Ο Γκίντζια παρατήρησε αργότερα ότι «μόνο τρεις άνθρωποι κατάφεραν να σιγήσουν το Μαρακανά: ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ και εγώ». Για την ιστορία, ήταν ο δεύτερος και, μέχρι σήμερα, ο τελευταίος παγκόσμιος τίτλος που κέρδισε η Ουρουγουάη.
Η απονομή είχε την ιδιαιτερότητά της. Ο Ζυλ Ριμέ στο βιβλίο του The Wonderful Story of the World Cup, έγραψε: «Μόλις λίγα λεπτά από το τέλος, με το σκορ να είναι ακόμα 1-1, άφησα τη θέση μου στο κουτί του προέδρου και, με τα μικρόφωνα έτοιμα, κατέβηκα στο αποδυτήρια. Οι εκκωφαντικές κραυγές του πλήθους ηχούν στα αυτιά μου. Περπάτησα προς το γήπεδο και στο τέλος του τούνελ εκείνη η αγαλλίαση είχε δώσει τη θέση της σε μια ερημική σιωπή. Δεν υπήρχε τιμητική φρουρά, ούτε εθνικός ύμνος και καμία τελετή. Εκεί ήμουν μόνος, στη μέση του πλήθους όντας. Έσπρωξα εδώ, εκεί και παντού, με το τρόπαιο κάτω από το χέρι μου. Τελικά βρήκα τον αρχηγό της Ουρουγουάης (σημείωση: τον Ομπντούλιο Βαρέλα) και, σχεδόν μακριά από τα μάτια όλων, του παρέδωσα το Κύπελλο».
Το γεγονός αυτό, συχνά αναφέρεται εγχώρια και διεθνώς, μεταφορικά, ως «η Χιροσίμα της Βραζιλίας», έμεινε στην κοινή γνώμη της χώρας ως η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία στην ιστορία της Βραζιλίας και αναφέρεται από τότε, εγχώρια, ως το Μαρακανάζο (Maracanaço), δηλαδή «το κάζο του Μαρακανά». Αποκαλέστηκε τότε και ως «το όγδοο θαύμα του κόσμου». Ωστόσο, οκτώ χρόνια μετά έφτασε τελικά η ώρα της Βραζιλίας να πάρει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό του 1958, και σήμερα έχει συνολικά πέντε κατακτήσεις, αλλά κανένας Βραζιλιάνος δεν θα ξεχάσει ποτέ την 16η Ιουλίου του 1950, σε έναν από τους καλύτερους και ίσως τον πιο εμβληματικό αγώνα στην ιστορία του θεσμού.
Ο αντίκτυπος του Μαρακανάζο ακόμα και σε βάθος χρόνου ήταν τέτοιος, που χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια για να αγωνιστεί η Εθνική Βραζιλίας ξανά στο Μαρακανά. Για τον ίδιο λόγο, οι λευκές φανέλες, με μπλε γιακά, και τα λευκά σορτς που ήταν έως τότε τα επίσημα χρώματα της Εθνικής Βραζιλίας και φορέθηκαν εκείνη την ημέρα δεν φορέθηκαν ποτέ ξανά, καθώς η Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας τις θεώρησε ως «γρουσούζικες» και «μη επαρκώς πατριωτικές» και, μέσω ενός διαγωνισμού επιλογής, που έγινε το 1953 μέσω της εφημερίδας Correio da Manhã, τις άλλαξε με τις γνωστές που συνεχίζει να φοράει η Εθνική Βραζιλίας μέχρι σήμερα, οι οποίες εσωκλείουν τα χρώματα της σημαίας της Βραζιλίας : κίτρινη φανέλα με πράσινο γιακά και μπλε σορτς. Επίσης, οι Βραζιλιάνοι παίκτες που αγωνίστηκαν στον τελικό θεωρήθηκαν μετά «καταραμένοι» και δεν ξανακλήθηκαν ποτέ να παίξουν στην Εθνική Βραζιλίας.
Πηγή: wikipedia
Τα υπόλοιπα αθλητικά γεγονότα που έγιναν σαν σήμερα:
2008: Ο Σίλβα στην Αθήνα
Ο άφιξη του Ζιλμπέρτο Σίλβα στην Αθήνα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού προκάλεσε ντελίριο στους φίλους της ομάδας, καθώς χιλιάδες έσπευσαν στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και τον υποδέχθηκαν.
Ο Βραζιλιάνος μέσος ήταν μέλος της «Σελεσάο» που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2002, το Κονφετερέισιονς Καπ (2005) και το Κόπα Αμέρικα (2007), καθώς και της εκπληκτικής Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ με τέσσερις τίτλους στην Πρέμιερ Λιγκ.
Ο Σίλβα κόσμησε τα ελληνικά γήπεδα για τρία χρόνια και ήταν εκ των πρωταγωνιστών των «πρασίνων» που κατέκτησε το νταμπλ την περίοδο 2009-2010. Κατέγραψε 119 εμφανίσεις με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, με 6 τέρματα και 5 ασίστ.
2001: Πρόεδρος της ΔΟΕ
Ο Ζακ Ρογκ εξελέγη νέος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, παίρνοντας τη θέση του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ. Ο Βέλγος διετέλεσε αντιπρόεδρος της ΔΟΕ από το 1994 και έγινε ο 8ος πρόεδρος στα 107 έτη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Έμεινε στη θέση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν τον διαδέχθηκε ο Τόμας Μπαχ.
2000: Ισόβιος αποκλεισμός
Ποινή ισόβιου αποκλεισμού από τους διεθνείς αγώνες κωπηλασίας επέβαλε η Παγκόσμια Ομοσπονδία (FISA) στις δυο αθλήτριες της Ουκρανίας Ναταλία Λεβρεβένκο και Ναταλία στάσιουκ, καθώς και στον Κουβανό Ζιοβάνι Λόπες, για χρήση απαγορευμένων ουσιών κατά την προ-Ολυμπιακή προετοιμασία τους στο Μεξικό
2000: Τέλος εποχής
Ο Μάρτιν Έντουαρντς παραιτήθηκε από διευθύνων σύμβουλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δίνοντας τέλος της 40ετούς διοίκησης του συλλόγου από την οικογένεια του. Ο Μάρτιν αντικατέστησε τον πατέρα του το 1980 και μετέτρεψε την Γιουνάιτεντ στον πιο πετυχημένο και πλουσιότερο σύλλογο του κόσμου εί εποχής του.
1994: Ευχάριστες εκπλήξεις
Στον μικρό τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ τέθηκαν αντιμέτωπες η Σουηδία και η Βουλγαρία, οι δύο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης, που πραγματοποίησαν εντυπωσιακή πορεία. Οι Σκανδιναβοί επικράτησαν εύκολα με 4-0 και κατέλαβαν την 3η θέση, με τέρματα των Μπρολίν (8’), Μιλντ (30’), Λάρσον (37’) και Άντερσον (40’).
Στο στάδιο «Ρόουζ Μπόουλ» του Λος Άντζελες παρατάχθηκαν εκείνη την ημέρα αρκετοί ποδοσφαιριστές που διακρίθηκαν στο Μουντιάλ. Τόμας Ραβέλι, Στέφαν Σβαρτζ, Κλας Ίνγκεσον, Χένρικ Λάρσον, Τόμας Μπρολίν και Κένετ Άντερσον, Άντερς Λίμπαρ ήταν τα αστέρια της Σουηδίας, ενώ στη Βουλγαρία ο Χρίστο Στόιτσκοφ ήταν η πρώτη φίρμα της Εθνικής, μαζί με τους Ιορντάν Λέτσκοφ, Εμίλ Κοσταντίνοφ, Κράσιμιρ Μπαλάκοφ και Νάσκο Σιράκοφ
1989: Νηστεία… τέλος
Η Βραζιλία νίκησε την Ουρουγουάη με 1-0 στον τελικό του Κόπα Αμέρικα και κατέκτησε τον πρώτο σημαντικό τίτλο της μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970.
1988: Οικογενειακή υπόθεση
Η Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ και η αδελφή της Τζάκι Τζόινερ Κέρσι έκαναν παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. (10.49) και στο έπταθλο (7.215 βαθμούς) αντίστοιχα, στα προκριματικά της Ιντιανάπολις.
1962: Γιορτάζει η Λισόφσκαγια
Γεννήθηκε η Ρωσίδα σφαιροβόλος Νατάλια Λισόφσκαγια, χρυσή Ολυμπιονίκης το 1988 στη Σεούλ (22.24μ.) και 9η στη Βαρκελώνη το 1992 (18.60)μ.. Ήταν, επίσης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια το 1987 στη Ρώμη (21.24μ.), 2η το 1991 στο Τόκιο (20.29μ.) και 5η το 1983 στο Ελσίνκι (20.02μ.), ενώ κατέκτησε αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1990 στο Σπλιτ (20.06μ.). Παντρεύτηκε με τον συμπατριώτη της σφυροβόλο Γιούρι Σέντιχ.
1961: Συνήθεια τα ρεκόρ
Η Γιολάντα Μπάλας έκανε για 14η φορά παγκόσμιο ρεκόρ στο ύψος με άλμα 1.91μ., έχοντας ξεκινήσει τις καταρρίψεις από τις 14/7/1956 όταν πήδηξε στο Βουκουρέστι 1.75. Το ρεκόρ άντεξε δέκα χρόνια και η Ρουμάνα πρωταθλήτρια πέτυχε σερί 150 νικών (1956-1967) δημιουργώντας έτσι ένα ρεκόρ για αθλητές και αθλήτριες (2ος ο Μόουζες με 122 νίκες).
1942: Μεγάλη τενίστρια
Γεννήθηκε η Αυστραλέζα Μάργκαρετ Σμίθ Κορτ, η οποία ήταν η δεύτερη τενίστρια στην ιστορία του κέρδισε την ίδια χρονιά (1970) και τα τεσσερα τουρνουά Γκραν Σλαμ (Γουίμπλεντον, Ρολάν Γκαρός, Αμερικάνικο Όπεν και Αυστραλιανό Όπεν). Κατά τη σπουδαία καριέρα της επικράτησε 11 φορές στο Αυστραλιανό Όπεν, 5 το Ρολάν Γκαρός, ισάριθμες το Αμερικάνικο Όπεν και 3 το Γουίμπλεντον.
1845: Αγώνας σκαφών
Το Yacht Club της Νέας Υόρκης διοργάνωσε την πρώτη American boating regatta.
