Του
Κωνσταντίνου Σκαμπύλη
Το ποδόσφαιρο ανά το παγκόσμιο εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι μία τεράστια επιχείρηση. Όλα αντικρίζονται με το φακό του κέρδους. Είναι πολλά τα δισεκατομμύρια που κινούνται εντός ποδοσφαίρου αλλά και εκτός (στοίχημα).
Μπορεί να υπάρχει θέαμα, συναγωνισμός, αγωνία και πολλά άλλα, ωστόσο έχει χαθεί η αγνότητα. Για να μπορεί μία ομάδα να πρωταγωνιστεί, πρέπει να έχει χρήμα. Χωρίς αυτό αδυνατεί. Και για να έχει χρήμα, πρέπει να υπάρχει επενδυτής.
Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα στο νησί μας. Οι ομάδες που έχουν επενδυτή/ιδιοκτήτη πρωταγωνιστούν. Οι υπόλοιπες μένουν πίσω. Ανόρθωση και ΑΕΛ είναι δύο παραδείγματα. Έχουν φύγει από το μοντέλο του επενδυτή, επιστρέφοντας σε σωματειακό επίπεδο. Τα οικονομικά προβλήματα τεράστια, αφού απουσιάζει η ρευστότητα (αυτό αφορά κυρίως την Ανόρθωση).
Την ίδια ώρα, οι προϋπολογισμοί είναι πολύ χαμηλοί (ελέω συνετής οικονομικής πολιτικής), με αποτέλεσμα ο πρωταγωνιστικός ρόλος να περνά σε δεύτερη μοίρα (αυτό αφορά την ΑΕΛ) και ο κόσμος είναι πλέον αυτός που αποτελεί τον κύριο αιμοδότη, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της κάθε ομάδας και αναλόγως των υποστηρικτών που έχει.
Κάποιοι είχαν αποκαλέσει ως «φρούτα εποχής» τους επενδυτές. Ωστόσο «φρούτα εποχής» δεν είναι. Είναι αυτοί που βάζουν χρήματα και διατηρούν τις ομάδες εν ζωή. Δεν εξετάζω σε καμία περίπτωση από πού βρίσκουν τα χρήματα, γιατί αυτή είναι άλλη μια τεράστια πληγή. Στο ποδόσφαιρο στις μέρες μας, δυστυχώς ή ευτυχώς, για να έχει μία ομάδα πρωταγωνιστικό ρόλο χρειάζεται επενδυτή. Και τονίζω ότι αυτό αφορά αποκλειστικά και μόνο το να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
