Αν τέτοια περίοδο πέρσι κάναμε αναφορά για τα play off του Champions League, τότε πολύ πιθανόν να ακούγαμε τις γνωστές ειρωνίες των πορτοκαλί και αυτών που διοικούν το ποδόσφαιρο, ως κάτι το αδύνατο (το αφήνουμε ως εδώ γιατί θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή).
Από πέρσι όμως, υπάρχει ένας προπονητής στην Ομόνοια που πλέον και ο τελευταίος δύσπιστος του βγάζει το καπέλο.
Κατά την περσινή χρονιά τα «άκουγε» για τις ελάχιστες αλλαγές και φέτος για τις πολλές. Αυτός το βιολί του. Επιβεβαίωνει με την καλή έννοια, τη φράση ότι «ο προπονητής ξέρει».
Κατάφερε να κάνει την Ομόνοια να παίζει το πιο ωραίο ποδόσφαιρο σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Χωρίς βάθος; Με βάθος το οποίο προετοιμάζει όταν θα είναι έτοιμοι να αγωνιστούν και όχι να καούν.
Μα είναι έτοιμος ο 16χρονος Βενιζέλου; Κι όμως με τον 16χρονο Βενιζέλου η ομάδα κατάφερε να πάρει περισσότερους βαθμούς από πέρσι στα ίδια παιχνίδια.
Κατάφερε να τερματίσει πέρσι στην 1η θέση και να είναι στους τέσσερις του Κυπέλλου. Να έχει φορμάρει την ομάδα στα play off του πρωταθλήματος (βλ. το παιχνίδι με Αελ) και να ήταν πανέτοιμος να πανηγυρίσει τίτλους.
Κατάφερε να αποκλείσει με μαεστρία τρεις αρκετά καλές ομάδες, Αραράτ, Λέγκια και Ερυθρό.
Κατάφερε να κερδίσει και το πιο δύσκολο κομμάτι στην Ομόνοια, τον απαιτητικό πράσινο λαό. Να γίνει ο αγαπημένος Νορβηγός, και να φωνάξουν το συνθημα του τρελού γερμανού για έναν coach.
Πάρε το μοχλό coach και απογείωσε μας!! Γιατί μονο σε virtual reality θα ζούσαμε κάτι τέτοιο!!
