Το φαινόμενο της προπονητοφαγίας είναι σύνηθες στο κυπριακό ποδόσφαιρο, όμως αυτό που παρατηρείται στο φετινό πρωτάθλημα ξεπερνά κάθε φαντασία… Με την 6η αγωνιστική σε εξέλιξη είχαμε αλλαγή στον πάγκο των μισών ομάδων, παρακαλώ!
Με τη… φόρα που πήραν οι ομάδες δεν αποκλείεται να έχουμε ρεκόρ απολύσεων, λαμβάνοντας υπόψιν ότι ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στη συνέχεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι περισσότερες ομάδες αντιδρούν απρόβλεπτα και δείχνουν ιδιαίτερη άνεση να αλλάζουν τους προπονητές σαν τα… πουκάμισα.
Για να μπείτε στο νόημα υπενθυμίζω ότι πριν καν αρχίσει το πρωτάθλημα απομακρύνθηκαν τρεις προπονητές. Ο Ολυμπιακός έκανε την αρχή, με τον Πετράκη να διαδέχεται τον Τούτιτς.
Απόλλωνας και Δόξα πήραν τη σκυτάλη. Ο πρωταθλητής Τσόρνιγκερ αποχώρησε από τους «γαλάζιους» και προσλήφθηκε ο Καταλά, ενώ ο Ανδρονίκου έγινε… Σέου στην ομάδα της Κατωκοπιάς.
Με το που πέρασαν οι δύο πρώτες αγωνιστικές κούνησαν… μαντίλι ο Ντούσαν Ούχριν Τζούνιορ (Καρμιώτισσα) και ο Σίλας (ΑΕΛ), τους οποίους αντικατέστησαν οι Κάτσκεβιτς και Γιανέφσκι αντίστοιχα.
Τελευταία «θύματα» ήταν οι Μίλανιτς (Ανόρθωση), Αυγουστή (ΑΠΟΕΛ), με τον Μουνιόθ και τον Μιλόγεβιτς, παλιό γνώριμο, να λαμβάνουν το πρόσταγμα.
Εννοείται πως είναι δικαίωμα κάθε διοίκησης να κάνει ό,τι γουστάρει και αγαπά με την ομάδα της. Εντούτοις, η τακτική της εύκολης λύσης με την αλλαγή προπονήτη δεν είναι σωστή.
Σε αυτές τις περιπτώσεις πάει στράφι ο δήθεν προγραμματισμός και οι νέοι προπονητές καλούνται να αλλάξουν την εικόνα με παίκτες που επέλεξαν οι προκάτοχοι τους. Εκείνοι που τα καταφέρνουν παίρνουν τα εύσημα. Οι υπόλοιποι βρίσκουν έτοιμο άλλοθι. Τα φορτώνουν όλα στον προηγούμενο και άντε να τους βρεις άδικο…
Άσχημος
