Η Ομόνοια, ούσα σε αγωνιστική και πνευματική ύφεση, (είναι για 4ο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς νίκη με τρεις ήττες και μια ισοπαλία) συναντά την Κυριακή (7μμ) τον Άρη στο ΓΣΠ. Το «τριφύλλι» έχει χάσει σταδιακά κατά τη διάρκεια της χρονιάς την ταυτότητα του, αλλά και το χαρακτήρα του.
Η ομάδα «φωνάζει» για ταχύτητα, ένταση σε όλες τις γραμμές – και κυρίως στο κέντρο του γηπέδου, όπου μεσοαμυντικά βγάζει έντονη ανασφάλεια. Και εκτίθεται ανασταλτικά.
Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με τον Απόλλωνα έχει αρχίσει μια προσπάθεια βελτίωσης τα πραγμάτων που αφορά σε αγωνιστική και πνευματική ανόρθωση. Το στοιχείο που δίνει ελπίδες σε αυτήν την προσπάθεια δεν είναι ούτε οι επίσημες τοποθετήσεις, ούτε οι συναισθηματικές εκτιμήσεις που αραδιάζονται στα ρεπορτάζ των σάιτ. (οπαδικών και μη).
Η ελπίδα όσο αμυδρή και αν φαίνεται εκ των πραγμάτων, έρχεται από τη στάση των παικτών μετά το ματς με τον Απόλλωνα όπου διαισθανόμενοι τις ευθύνες τους θέλησαν να επικοινωνήσουν με το κόσμο που ξέρουν ότι έχουν πληγώσει πολλάκις.
Καταλαβαίνουν για παράδειγμα και θλίβονται επειδή δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ποτέ το ότι ο Απόλλωνας ξαναμπήκε στο παιχνίδι, ούτε κατάφεραν να βγάλουν την παραμικρή αντίδραση και απλώς περίμεναν το… κακό να έρθει να τους βρει.
Και ξέρουν ότι αυτό το φαινόμενο δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει. Ξέρουν επίσης ότι αυτό δεν αποτελεί αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Όλη αυτή η διαδικασία, του να επανέλθει η αυτοπεποίθηση και κάποιου είδους κανονικότητα στο εσωτερικό της ομάδας είναι ότι πιο δύσκολο υπάρχει. Το ιδανικό είναι αγωνιστικά η Ομόνοια να βρει έναν δρόμο πάνω στον οποίο θα μπορέσει να πατήσει για να βγει η χρονιά όσο πιο καλά γίνεται. Αυτό όμως μοιάζει με βουνό. Γιατί περνά μέσα (και) από την …πνευματική οδό. Και εδώ δυστυχώς μοιάζει πολύ τρωτή η «πράσινη» ομάδα.
Για αρχή της προσπάθειας είναι ουσιαστικής σημασίας ζήτημα το να φτάσει απέναντι στον Αρη σε ένα θετικό αποτέλεσμα που θα της δώσει τη δυνατότητα να ξαναπιστέψει.
Αν υποθέσουμε ότι παρά τις μεγάλες δυσκολίες που η ίδια έχει ορθώσει στα διάβα της με τις αστοχίες της, η Ομόνοια κάνει από δω και μπρος μια πορεία υλοποίησης στόχων (κύπελλο, έξοδος στην Ευρώπη), σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι… επιστρέφει.
Γιατί επιστροφή σημαίνει: Δομημένη ομάδα πρωταθλητισμού, με καρδιά, περηφάνια, προσωπικότητα, ποιοτικούς παίκτες.
Αυτά τα πολύ απλά στα λόγια αλλά δύσκολα στα έργα φτιάχνονται με πλάνο από άνθρωπους με επάρκεια ποδοσφαιρικών γνώσεων. Ας γίνουν σωστές επιλογές από δω και μπρος. Ναι, έγιναν αρκετές λανθασμένες επιλογές (κακή ώρα… η τελευταία τετραετία) αλλά έγιναν και σωστές. Που έθεσαν την ομάδα σε τροχιά και κατάκτηση του πρωταθλήματος και καθιέρωσαν ταυτόχρονα νέο αίμα στη ομάδα, καθιστώντας την παράδειγμα προς μίμηση. Και η επένδυση του Σταύρου Παπασταύρου που έχει ξοδέψει πολλά λεφτά, έδειξε στην πράξη ότι μπορεί να αποδώσει.
Π.Π.