Άλλο ένα χαστούκι δέχθηκε απόψε η Ομόνοια. Αυτή τη φορά έχασε από τον Απόλλωνα εκτός έδρας (3-1) αφού προηγήθηκε στο σκορ. Το “τριφύλλι” μένει για 4ο συνεχόμενο παιχνίδι χωρίς νίκη με τρεις ήττες και μια ισοπαλία. Ο Γιάννης Αναστασίου δεν εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς.
Φάνηκε ξανά καθαρά ότι η ομάδα νοσεί. Για άλλη μια φορά δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Το αίτιο του φαινομένου είναι ότι η ομάδα δεν έχει …μέση. Από το καλοκαίρι φάνηκε ότι υπήρχε κενό στο χώρο – ούτε ταχύτητα υπάρχει, ούτε δύναμη και οι παίκτες είναι πάντα δεύτεροι στη μπάλα- ενώ τον Ιανουάριο όλως παραδόξως δεν έγινε στο συγκεκριμένο χώρο η ενίσχυση που χρειαζόταν η ομάδα.
Ένα ζήτημα είναι το πώς μπαίνουν οι παίκτες των “πρασίνων” στον αγωνιστικό χώρο και πως αντιδρούν όταν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Η ανασφάλεια και η έλλειψη ηρεμίας είναι εμφανέστατη. Οι παίκτες χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και δεν συνέρχονται. Βλέπουμε μια ομάδα εύθραυστη και έτοιμη να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Ο κόσμος, ξενερωμένος, έχει κουραστεί να βλέπει τα ίδια και τα ίδια. Και είναι να απορεί κανείς πως και δεν γίνονται αντιληπτά τα αυτονόητα από αυτούς που φέρουν την ευθύνη για την ομάδα.
Ακόμη και να σώσει ότι σώζεται η Ομόνοια-δηλαδή να πάρει το κύπελλο- έχε απόλυτη ανάγκη να αλλάξει σελίδα. Ολοκληρωτικά και χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω. Γιατί το φαινόμενο δεν είναι νεοφανές. Κρατάει από την επόμενη σεζόν της κατάκτησης του τελευταίου τίτλου πρωταθλήματος (2020-21)
Υπάρχουν συγκεκριμένα δομικά λάθη στην Ομόνοια που αν δεν σταματήσουν να γίνονται, ο Σταύρος Παπασταύρου, (έντονα προβληματισμένος πήγε στα αποδυτήρια μετά το ματς) θα πετάει σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο τα λεφτά του και η ομάδα θα συνεχίσει να είναι τριτοτέταρτη.
Υ.Γ. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα -για την ώρα- το τι σημαίνει η απουσία του Γιάννη Αναστασίου από τη συνέντευξη Τύπου. Η όποια πάντως εξέλιξη –αν υπάρξει- δεν αποτελεί την ουσία του προβλήματος.
Π.Π.