H Ομόνοια με την συμπλήρωση 15 αγωνιστικών βρίσκεται στο -1, από την κορυφή με αγώνα λιγότερο από την Πάφο. Διαθέτει την καλύτερη επίθεση με 34 τέρματα και την καλύτερη άμυνα μαζί με την πρωτοπόρο (10 γκολ παθητικό). Βρίσκεται εντός στόχων, καθώς διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο, ενώ προκρίθηκε και στα πλέι οφ του Κόνφερενς Λιγκ.
Οι επιδόσεις αυτές συνδυάζονται με την ανάλογη εικόνα. Ο συνδυασμός, όχι απλώς εκφράζει την Ομόνοια, αλλά αποτελεί τη συνειδητή εκπροσώπηση της ως ομάδα. Αυτή ακριβώς είναι η Ομόνοια που βλέπει φέτος ο κόσμος της (και όχι μόνο) και τρίβει τα μάτια του. Αυτήν που στερήθηκε τα τελευταία χρόνια. Την στερήθηκε γιατί έβλεπε μια ομάδα χωρίς την… κατεύθυνση της (από πλευράς αγωνιστικής εικόνας).
Η Ομόνοια φέτος ξεχωρίζει με την εικόνα της. Τις εξαιρετικές τεχνικές της ικανότητες, την ταχύτητα, τον έλεγχο της μπάλας το επιθετικό παιχνίδι, τις γρήγορες κινήσεις και την αποτελεσματικότητα που τη διακρινει.
Η ομάδα μπαίνει με αυτοπεποίθηση σε κάθε γήπεδο για να κάνει το δικό της παιχνίδι, εφαρμόζοντας το δικό της στυλ. Που περιλαμβάνει ένα τακτικό πλάνο, το οποίο αφενός βασίζεται στην compact λειτουργία όταν αμύνεται και στους επιθετικούς που ξέρουν πολλή μπάλα και με την συνεχή κίνηση, τις εναλλαγές θέσεων και τις εμπνεύσεις τους «αποσυναρμολογούν» τον αντίπαλο και του φέρνουν πανικό.
Η Ομόνοια κυριαρχεί μέσα στο γήπεδο. Δίνει την εντύπωση -που τις πλείστες φορές είναι πραγματικότητα – ότι το παιχνίδι είναι στα δικά της… πόδια. Το δε (οπτικό) αποτέλεσμα είναι απολαυστικό.
Παίζει την καλύτερη μπάλα
Είναι κατανοητό σε όλους ότι η Ομόνοια παίζει την καλύτερη μπάλα. Όμως αυτό, όσο ευχάριστο και αν είναι και ταυτόχρονα ελκυστικό για το μάτι, δυστυχώς δεν δίνει πρωτάθλημα. Η σταθερότητα και το βάθος είναι αυτά που δίνουν πρωτάθλημα. Γιατί το πρωτάθλημα δεν είναι κατοστάρι, αλλά μαραθώνιος. Υπάρχουν πολλές ομάδες στον πλανήτη που σε μια συγκεκριμένη χρονιά έπαιζαν… μπαλάρα, αλλά πρωτάθλημα δεν πήραν.
Το ρόστερ δεν είναι απλώς καλό. Είναι πολύ καλό και πολύ ανταγωνιστικό. Διαπίστωση προερχόμενη εκ του πρακτέου. Περιλαμβάνει δε (η διαπίστωση) και το ότι ο Χένινγκ Μπεργκ λειτουργεί με εκτεταμένο rotation. Που ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι αλλάζω ενδεκάδα από το ένα παιχνίδι στο άλλο. Αλλά (σημαίνει) το εξής απλό (στη θεωρία): Διατηρώ όλους τους παίκτες μου σταθερά ετοιμοπόλεμους. Στις 99 τοις εκατό των περιπτώσεων, ο Νορβηγός τα έχει καταφέρει επί τούτου. Εξαιρείται το ματς με τον Εθνικό στο Δασάκι. Αυτό με την Ράκοφ δεν ήταν απλώς θέμα rotation. Ήταν κυρίως θέμα της δικής του χρονικής παρέμβασης στο ματς.
Εξτρέμ και χαφ
Είπαμε ότι το πρωτάθλημα (ξαναλέμε ότι δεν είναι κατοστάρι) φέρνει η σταθερότητα και το βάθος. Είπαμε επίσης ότι το ρόστερ είναι πολύ καλό. Όμως με δυο μόνο πινελιές μπορεί να γίνει εξαιρετικό. Τέλειο δεν γίνεται γιατί η τελειότητα είναι μη ρεαλιστική. Ένα καλό εξτρέμ (κατά προτίμηση που να μπορεί να ανταποκριθεί και στα δυο άκρα) και ένα κεντρικό χαφ που να είναι ταχυδυναμικό, αλλά να μπορεί ταυτόχρονα να είναι και εξάρι και οχτάρι, καθιστούν την ομάδα ακόμη πιο πλήρη και ακόμη πιο ανταγωνιστική.
Θυμάστε τι είπε ο Μπεργκ μετά το ματς με τον Εθνικό όσον αφορά το ενδεχόμενο μετεγγραφικής ενίσχυσης: «Έχουμε καλό ρόστερ και το έχουμε χρησιμοποιήσει όλο, ειδικά όταν είχαμε δύο ματς τη εβδομάδα. Ίσως κάνουμε μετεγγραφές, ίσως όχι. Αν βρούμε κάτι καλύτερο, τότε θα το δούμε, είναι πιθανό».
Άρα ο κόσμος της Ομόνοιας εισέρχεται ξανά (και ξανά) στη γνωστή διαδικασία. Στο καθιερωμένο (μεταγραφικό) κοιλοπόνημα. Με άλλα δηλαδή λόγια, αναμονή και υπομονή.
Π.Π.
