Έρχεσαι από μεγάλη νίκη (τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα) και ο αντίπαλος από δυο συνεχόμενες ήττες. Προηγείσαι με 2-0 στο 16′, με σεμιναριακά γκολ, κάνοντας για ένα εικοσάλεπτο, ολοκληρωμένο παιχνίδι, ανάβεις τη σπίθα και βάζεις και τον κόσμο στον αγώνα (12 χιλιάδες «πράσινοι» στις εξέδρες), δημιουργώντας έτσι τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τον εαυτό σου.
- :
Αποδομείς τον αντίπαλο, αγωνιστικά και πνευματικά στέλνοντας τον στην άκρη του γκρεμού. «Έλα να με αποτελειώσεις»! Αυτό φώναζε ο αντίπαλος.
Εσύ τι κάνεις;
Αντ΄αυτού, εσύ τι κάνεις; Ανακόπτεις ανεξήγητα ρυθμό, υποχωρείς, δεν πιέζεις ψηλά, δίνεις χώρο στον αντίπαλο, δεν είσαι aggressive στα μαρκαρίσματα, δημιουργείς άπλα μεταξύ των γραμμών. Λες και φοβάσαι να κερδίσεις!
Ο αντίπαλος, μοιραία, παίρνει το απρόσμενο… δώρο και κερδίζει συνεχώς μέτρα χωρίς να τα έχει κερδίσει με την απόδοση του! Ούτε σε έχει πιέσει έντονα ούτε ταχύτητα έχει βάλει στο παιχνίδι του. Απλώς εκμεταλλεύεται τη δική σου ολιγωρία που τον… βάζει στο παιχνίδι εκεί που ήταν εντελώς εκτός.
Με περισσότερη κατοχή της μπάλας μετά το 2-0, σκοράρει δις (33′, 61′ ένα γκολ – απόρροια συνεχών λαθών) και τελικά το ματς έρχεται ισόπαλο, ανεξαρτήτως αν από το 70′ και μετά εσύ ανασκουμπώνεσαι σε ένα βαθμό.
Ακριβώς αυτό συνέβηκε με την Ομόνοια στο αποψινό ντέρμπι. Το «τριφύλλι» έχασε τεράστια ευκαιρία για μια νίκη που θα προσέδιδε πέραν των βαθμών και δυναμική για τη συνέχεια.
Ότι συμβαίνει στη ζωή συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Όταν δεν κάνεις τα αυτονόητα, τότε το φταίξιμο είναι δικό σου.
Π.Π.