Η Ομόνοια δεν κατάφερε χθες να φύγει με το διπλό από την «Αρένα». Η διαφορά από την ΑΕΚ παραμένει στους 4 βαθμούς με 4 παιχνίδια να απομένουν… Οι πιθανότητες για κατάκτηση της τρίτης θέσης, εξανεμίζονται.
Η εικόνα ήταν αυτή που ξέρουμε. Άλλος ένας οπτικός βομβαρδισμός που κανείς Ομονοιάτης δεν θέλει να υφίσταται. Μια ομάδα ταμπουρωμένη στο δικό της μισό γήπεδο, που προσπαθούσε να κλέψει τη μπάλα για να σκοράρει. Όταν σκόραρε υποχώρησε ακόμη περισσότερο και κλείστηκε πιο πολύ. Σε αυτό συνέτεινε και η αλλαγή του Εράκοβιτς με το Μπεζούς στο ημίχρονο.
Έχει που έχει μεγάλο πρόβλημα η ομάδα με τα ….μη τρεξίματα και την έλλειψη έντασης στο χώρο του κέντρου η είσοδος του Ουκρανού έκανε πιο δύσκολα τα πράγματα αφού ο ποδοσφαιριστής σε αυτούς τους τομείς δεν μπορεί να βοηθήσει. Επαναλαμβάνουμε. Δεν είναι ο Μπεζούς το πρόβλημα. Είναι γενικότερο. Και –κυρίως – βαθύτερο. Περιλαμβάνει όλους τους χαφ. Άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Και (φυσικά) τη λειτουργία όλης της ομάδας.
Με την αλλαγή η πίεση και η υπεροχή των αντιπάλων (63 τοις εκατό ήταν το ποσοστό κατοχής της μπάλας στο πρώτο μέρος), έγινε ακόμη πιο έντονη με αποτέλεσμα να επιτίθενται κατά κύματα, να ισοφαρίσουν (Καμπρέρα 54′) απαντώντας στο υπέροχο γκολ του Εράκοβιτς και να κυνηγούν το δεύτερο γκολ. Η Ομόνοια έκανε την πρώτη της επίθεση στο δεύτερο μέρος στο 74′ (!) με τον Αλιούμ να αστοχεί από καλή θέση.
Η Ομόνοια είχε συνολικά 40 τοις εκατό ποσοστό κατοχής της μπάλας με 8 τελικές (2 στο στόχο) η δε ΑΕΚ 14 (4 στο στόχο).
Ο κόσμος έχει κουραστεί να βλέπει και να λέει συνεχώς τα ίδια πράγματα (η γλώσσα όλων έχει βγάλει μαλλιά). Βεβαίως και όλοι συμφωνούν ότι η Ομόνοια δεν είναι για τρίτη και τέταρτη θέση.
Έλα όμως που έτσι γίνεται (και φέτος)…
Π.Π.