Ο θεσμός του Λιγκ Καπ ξεκίνησε το 1960 και η Άστον Βίλα του Τζο Μέρσερ ήταν η πρώτη ομάδα, σε διπλούς τελικούς, που τον κατέκτησε. Από τότε, και για πολλά χρόνια, πολλοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν ότι «είναι ο θεσμός που δεν ενδιαφέρει τους μεγάλους και τους δυνατούς». Για κάποια χρόνια, ίσως, αυτή η προσέγγιση να ήταν σωστή, με τα τελευταία όμως χρόνια να έχει αλλάξει άρδην αυτό. «Κυνηγάμε κάθε τίτλο για τον απλό λόγο πως η τροπαιοθήκη μας δεν είναι γεμάτη» είχε δηλώσει ο Πεπ Γκουαρδιόλα λίγο καιρό αφότου ανέλαβε τη Μάντσεστερ Σίτι, κι από τότε η ομάδα του έχει πανηγυρίσει τρεις τίτλους. Και τους τρεις μάλιστα σερί, φτάνοντας έτσι τις 7 κατακτήσεις. Μία λιγότερη δηλαδή από το ρεκόρ που έχει η Λίβερπουλ με τις οχτώ (8). Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή λίγο πριν η Σίτι κάνει τη διοργάνωση, και συγγνώμη για τον όρο, τσιφλίκι της ζήσαμε μερικούς τρομερούς τελικούς, γεμάτους από αληθινές ποδοσφαιρικές συγκινήσεις. Τη νίκη της Μπέρμιγχαμ επί της Άρσεναλ το 2011, όταν οι δικοί της «Smash and Grab» (ψάξτε αν θέλετε την ιστορία των Γουόρμποϊς και Μπάνιστερ της Μπρίστολ Ρόβερς), ο πανύψηλος Ζίγκιτς και ο κοντούλης Μάρτινς δηλαδή, ήταν οι ήρωες στη νίκη με 2-1 απέναντι στο φαβορί. Η Λίβερπουλ του Νταλγκλίς το 2012, όταν επικράτησε στα πέναλτι της Κάρντιφ, με τον ξάδερφο του Στίβεν Τζέραρντ, τον Άντονι Τζέραρντ, να αστοχεί και να γίνεται ο μοιραίος ώστε να γραφτεί ακόμα μία ιστορία νίκης του φτωχού απέναντι στον πλούσιο. Η εξαιρετική εκείνα τα χρόνια Σουόνσι, του Λάουντρουπ, έναν χρόνο αργότερα, όταν και κατάφερε να φέρει το τρόπαιο στην Ουαλία, διαλύοντας στον τελικό την Μπράντφορντ Σίτι με 3-0, δίνοντάς μας παράλληλα, δίχως υπερβολή, μια εμφάνιση βγαλμένη μέσα από τα καλύτερα ποδοσφαιρικά παραμύθια του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, κάτι που ήταν άκρως τιμητικό αν συνυπολογίσουμε την πραγματική δυναμική της.
Η μοίρα, η τύχη και η αξία τους, τα έφερε έτσι ώστε φέτος στον τελικό να φτάσουν δύο προπονητές που μας έχουν συνηθίσει με παρουσίες σε τελικούς, κατακτώντας παράλληλα και το τρόπαιο. Αυτή είναι άλλωστε η πραγματική σημασία του τελικού: η νίκη. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να είσαι καλός. Όταν φτάσεις αρκεί να νικήσεις. Ο Γκουαρδιόλα από τη μία, με την εκνευριστικά -σχεδόν- τέλεια Σίτι, και ο Μουρίνιο από την άλλη, με την άκρως ταλαντούχα Τότεναμ που δεν θα βρεθεί όμως στο τελικό, μιας και απολύθηκε τη Δευτέρα επειδή τον τελευταίο καιρό η Τότεναμ έδειχν εγκλωβισμένη σε ένα στιλ ποδοσφαίρου, το δικό του, που δεν της ταιριάζει και δεν φέρνει ούτε αποτελέσματα. Ο Καταλανός θέλει το τρόπαιο και για το ρεκόρ αλλά φυσικά και για να δείξει σε όλους -με πρώτους τους παίκτες του- πως ο χαμένος ημιτελικός από την Τσέλσι στο κύπελλο πριν μια βδομάδα ήταν απλά μια κακή παρένθεση. Ο Πορτογάλος θα ήθελε το τρόπαιο γι’ άλλους λόγους. Για να σώσει, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο, μια ακόμα χαμένη χρονιά για την Τότεναμ, δίνοντάς της -επιτέλους- ένα τρόπαιο μετά το 2008, όταν τα «σπιρούνια» είχαν επικρατήσει της δικής του Τσέλσι, με τον Γκραντ όμως στο τιμόνι, στον τελικό του Λιγκ Καπ με 2-1, βάζοντας παράλληλα το όνομά του δίπλα σε ένα τρομερό ρεκόρ: O μοναδικός που θα το έχει καταφέρει με τρεις διαφορετικές ομάδες (για 5η μάλιστα φορά). Όπως έγραψα και πιο πάνω, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί μιας και αποτελεί πλέον παρελθόν από τον πάγκο της ομάδας. Λόγω αυτής της απόλυσης, σκεφτήκαμε να παρουσιάσουμε, ως ένα μικρό φόρο τιμής στον ίδιο, τις προηγούμενες κατακτήσεις του, κουνώντας παράλληλα το δάχτυλο στον Λέβι γι’ αυτήν του την απόφαση. «Συγγνώμη μεσιέ αλλά δεν απολύεις τον Πορτογάλο πριν από έναν τελικό όσο άσχημα κι αν παίζει η ομάδα του».
Στις 27 Φεβρουαρίου του 2005 είχε έρθει η πρώτη κατάκτηση του Πορτογάλου με την φοβερή, και τρομερή Τσέλσι, επί της Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ. Το φαβορί ήταν οι «μπλε» που, αν και δύσκολα, κατάφεραν να κερδίσουν τους «κόκκινους» στην παράταση, με 3-2, σε μια κόντρα που συνεχίστηκε τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη για αρκετά χρόνια. Η γκολάρα του Ρίισε μόλις στο 1ο λεπτό, στο γρηγορότερο γκολ σε τελικό στην ιστορία του θεσμού και το αυτογκόλ του Τζέραρντ στο 80′, αφού πριν λίγα λεπτά ο κάπτεν της Λίβερπουλ είχε χάσει μοναδικό τετ-α-τετ για το 2-0, που ουσιαστικά έστειλε το παιχνίδι στην παράταση, έχουν στοιχειώσει πολλά από τα όνειρα των φίλων της ομάδας. Στον έξτρα χρόνο, δύο αρκετά τυχερά γκολ της Τσέλσι από τους Ντρογκμπά και Κέζμαν ουσιαστικά τελείωσαν το παιχνίδι με τον Νούνιεζ, που είχε περάσει ως αλλαγή, απλά να μειώνει στο τελικό σκορ. Αυτός ήταν και ο πρώτος τίτλος του Μουρίνιο, τόσο με την Τσέλσι όσο και στην Αγγλία, στην πρώτη μάλιστα φορά που οι δύο αυτές ομάδες βρέθηκαν σε τελικό Λιγκ Καπ. Στο τέλος της σεζόν η Τσέλσι πανηγύρισε και το πρωτάθλημα, με τη Λίβερπουλ να κερδίζει το Τσάμπιονς Λιγκ αφού πρώτα είχε αποκλείσει τους «μπλε» σε μια δυάδα αγώνων μέτριου θεάματος και απίστευτης γκρίνιας.
Δύο χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 25 Φεβρουαρίου του 2007 ο Πορτογάλος έφτασε στην δεύτερη κατάκτηση του τροπαίου με τους «μπλε» επικρατώντας της Άρσεναλ αυτή τη φορά του άλλου άσπονδου φίλου του, τού Αρσέν Βενγκέρ, με 2-1. Η Τσέλσι ήταν και πάλι το φαβορί πριν τη σέντρα. Η Τσέλσι έμεινε και πάλι πίσω στο σκορ από πολύ νωρίς, στο 12ο λεπτό, με το τέρμα του υπερηχητικού, εκείνα τα χρόνια, Θίο Γουόλκοτ, μετά από τρομερή κάθετη πάσα του εξαιρετικού, και πολλά υποσχόμενου, εκείνα τα χρόνια κεντρικού μέσου Αμπού Ντιαμπί. Τα δύο γκολ όμως του Ντιντιέ Ντρογκμπά, στο 20′ με πλασέ, μετά από ασίστ του Μπάλακ, και στο 84′ με άπιαστη κεφαλιά, μετά από σέντρα ακριβείας του Ολλανδού «μάγου» Άριεν Ρόμπεν χάρισαν τελικά το τρόπαιο, και πάλι, στην ομάδα του Μουρίνιο και του Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Αυτό ήταν το τέταρτο Λιγκ Καπ για την Τσέλσι και δεύτερο στην εποχή Μουρίνιο. Ο σπουδαίος Πορτογάλος απολύθηκε την επόμενη χρονιά για να επιστρέψει -και πάλι- «στο σπίτι του», όπως είχε δηλώσει το 2013, οδηγώντας την Τσέλσι, όχι πάντως με την συχνότητα της πρώτης του θητείας, σε νέους τίτλους.
Ο πρώτος από αυτούς ήταν και πάλι το Λιγκ Καπ απέναντι μάλιστα στην τωρινή ομάδα του, την Τότεναμ. Την 1η Μαρτίου του 2015 οι δύο σπουδαίες Λονδρέζικες ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο νέο Γουέμπλεϊ με τους «μπλε» να είναι και πάλι το φαβορί. Αυτό φυσικά και φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο, με τα γκολ των Τζον Τέρι και Ντιέγκο Κόστα να χαρίζουν τη νίκη με 2-0 σε μια πραγματικά άνετη επικράτηση. Εκείνη η Τότεναμ, του Ποτσετίνο, είχε ήδη αρχίσει να προκαλεί αίσθηση με το ελκυστικό της στυλ, έχοντας παίκτες όπως ο Χάρι Κέιν, ο Κάιλ Γουόκερ, ο Έρικ Λαμέλα και ο Ούγκο Γιορίς. Η εκδοχή όμως εκείνης της Τσέλσι του Μουρίνιο, ήταν ίσως η πιο κυνική και αποτελεσματική που έχουμε δει σε ομάδα του Πορτογάλου, κάτι που φανερώνει φυσικά και ο εύκολος τρόπος που -την ίδια χρονιά- είχε φτάσει και στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ στην -για πολλούς- λιγότερο ποιοτική σεζόν στη σύγχρονη ιστορία της μεγάλης κατηγορίας του Αγγλικού πρωταθλήματος. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς, ως λάτρης των παραδόσεων, απέλυσε και πάλι τον Πορτογάλο την αμέσως επόμενη χρονιά. Ο Μουρίνιο συνέχισε για κάποιο καιρό ως αναλυτής σε τεράστιο αθλητικό δίκτυο της Βρετανίας πριν αναλάβει, τον Μάη του 2016, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε ένα αρκετά περίεργο ποδοσφαιρικό πάντρεμα για πολλούς φίλους του αθλήματος.
Αυτά που κατάφερε ο Πορτογάλος στο Μάντσεστερ δεν πρόκειται να μνημονεύονται για πάρα πολλά χρόνια, μιας και δεν μπόρεσε να δώσει το σημαντικότερο που ζητούν οι πραγματικοί φίλοι της σπουδαίας αυτής ομάδας που δεν είναι άλλο από το ελκυστικό ποδόσφαιρο, αν και κατάφερε να τους χαρίσει δύο μεγάλα τρόπαια. Το Γιουρόπα Λιγκ και φυσικά το Λιγκ Καπ του 2017. Αυτός ήταν -και πάλι- ο πρώτος μεγάλος τίτλος που κατέκτησε με τους Red Devils μιας και στις 26 Φεβρουαρίου, σε έναν από τους πιο ωραίους τελικούς που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, η Γιουνάιτεντ επικράτησε της Σάουθαμπτον με 3-2 έχοντας «παίκτη του αγώνα» τον Ζλάταν σε μια μέρα που ο Κλοπ Πιέλ, προπονητής των «Αγίων», δεν είχε διαθέσιμο τον μοναδικό παίκτη που μπορούσε να περιορίσει τον σπουδαίο Σουηδό. Φυσικά και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Βίργκιλ Βαν Ντάικ. Χωρίς φυσικά αυτό να μειώνει τον Μουρίνιο και τους παίκτες του. Οι ομάδες του Πορτογάλου άλλωστε δεν χάνουν ποτέ τελικό στις λεπτομέρειες και αυτός ο τελικός είχε όντως κριθεί σε αυτές απέναντι σε μια πιο άπειρη και «μικρότερη» ομάδα.
Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο Μουρίνιο απολύθηκε και ανέλαβε την Τότεναμ, αλλάζοντας εντελώς το στιλ της, ως προς αυτό τουλάχιστον, που είχαμε συνηθίσει με τον Ποτσετίνο. Χωρίς να παρουσιάζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, κόντρα στο ρεύμα της εποχής του ποδοσφαίρου κατοχής, και έχοντας χάσει -σχεδόν- όλους τους στόχους της για φέτος, μπορεί να σώσει τη χρονιά μόνο αν επιστρέψει στους τίτλους μετά από 13 ολόκληρα χρόνια. Χωρίς όμως αυτόν. Αυτός ήταν άλλωστε και ο πραγματικός λόγος που ο Λέβι τον έφερε στο Λειν. Ένας τίτλος. Αν μπορούσε να βοηθήσει κάποιος την Τότεναμ σε αυτό το κομμάτι, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πορτογάλο. Ο άνθρωπος δηλαδή που δεν έχει μάθει να χάνει σε τελικούς. Απ’ την άλλη, αυτός που θα βρει απέναντί της η Τότεναμ δεν είναι κάποιος τυχαίος αλλά κάποιος που ούτε αυτός έχει μάθει να χάνει σε τελικούς, και με τη σειρά του δεν έχει χάσει ποτέ, ούτε αυτός, σε τελικό Λιγκ Καπ. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε τον νικητή. Θα είναι η Σίτι που θα φτάσει στην 4η σερί κατάκτηση, πιάνοντας και το ρεκόρ της Λίβερπουλ ή αυτή θα είναι η Τότεναμ χωρίς τον Ζοζέ, βρίσκοντας παράλληλα νέο ήρωα στο πρόσωπο του Ράιαν Μέισον, προπονητή των ακαδημιών της Τότεναμ και προσωρινού αντικαταστάτη του. Με αυτήν πάντως την απόλυση χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία να γραφτεί ένα ωραίο ρεκόρ και ακόμα μία ωραία ιστορία, αφού ο πρώτος που το κατέκτησε με δύο διαφορετικές ομάδες ήταν ο Τζο Μέρσερ, το 1970 ως προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι. Μετά την κατάκτηση με την Άστον Βίλα 9 χρόνια νωρίτερα Κι αυτό θα ήταν πραγματικά υπέροχο. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Πορτογάλος δεν θα έχει ακόμα την ευκαιρία να σπάσει κι αυτό το ρεκόρ με το «βάρος» να πέφτει στον Μέισον που -αν κερδίσει τον Πεπ- θα έχει γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου -σχεδόν- από το πουθενά.
Πηγή: El Sombrero
