Μια φορά και έναν καιρό, στο Πρωτάθλημα Γυναικών, μετείχαν δέκα ομάδες!
Ήταν μια εποχή, όπου και μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπήρχε για το άθλημα, οι κοπέλες δεν λάμβαναν καμιάν υλική ανταμοιβή (εξαιρουμένων… εξαιρετικών περιπτώσεων) και ήταν εύκολο για τα σωματεία να δημιουργούσαν και να συντηρούσαν Γυναικεία τμήματα.
Τη στιγμή όμως, που η κατάσταση, ενόψει του ερχόμενου Πρωταθλήματος, προβάλλει ως ανησυχητική, τη στιγμή που «κυκλοφορεί στην πιάτσα», ότι στην ερχόμενη διοργάνωση, θα μετάσχουν πέντε ομάδες (και με τη μια, να το… σκέφτεται ακόμα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας), σίγουρα το οικονομικό, είναι μια βασική αιτία.
Διότι, δεν είναι και η μόνη…
Αλλά είναι και αλληλένδετη! Τι ακριβώς εννοούμε; Από τη στιγμή που οι καλές μας παίκτριες, προτιμάνε να αγωνίζονται στο εξωτερικό, βλέποντας (και με το δίκιο τους) ότι αγωνιζόμενες στην Κύπρο, τα κίνητρα τους περιορίζονται, αυτό είναι κάτι το οποίο, δεν μπορεί να… επισύρει καμιάν «κατηγορία» ως προς την απόφαση τους. Απεναντίας…
Από τη στιγμή που σε αυτόν το συγκεκριμένο χώρο, έχουν απομείνει κάποιοι άνθρωποι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, να προσφέρουν στο Γυναικείο καλαθοσφαιρικό χώρο, είναι επόμενο, να βλέπουμε ομάδες να… «φεύγουν και να έρχονται» (στο Πρωτάθλημα) χρόνο με το χρόνο, με αποτέλεσμα, αρκετές παίκτριες να αναγκάζονται να… μεταμορφώνονται σε «τσιγγάνες του καλοκαιριού», όντας αναγκασμένες, κάθε χρόνο, τέτοιαν εποχή, να ψάχνουν για νέα… φανέλα!
Αντιληπτή (όσο και κατανοητή) είναι βέβαια η κατάσταση και σε σωματεία με ιστορία στον χώρο (και στα δυο φύλα), μιας και το οικονομικό, δεν τους επιτρέπει να λειτουργήσουν τα τμήματα (σε βάθος χρόνου) και καθώς τα πράγματα, έχουν φθάσει σε αυτό το οριακό σημείο, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι το φαινόμενο αυτό, επηρεάζει και τις Γυναικείες Αναπτυξιακές ηλικίες και ευθύς αμέσως, εξηγούμαστε:
Όταν τα νεαρά κορίτσια, βλέπουν ένα Πρωτάθλημα, ομάδων που… «πάνε και έρχονται» και στην τελική, να μειώνονται σε έναν αριθμό που αντί για Πρωτάθλημα, πιο πολύ θα μοιάζει με… Τουρνουά, ποια θα είναι τα κίνητρα τους, ούτως ώστε όταν φθάσουν ηλικιακά στο χρονικό σημείο, που θα αγωνισθούν στο Πρωτάθλημα, να συνεχίσουν;
Αυτό είναι ένα ερώτημα, που κατά την ταπεινή μας άποψη, πρέπει να μας απασχολήσει όλους και μάλιστα, άκρως σοβαρά!
Διότι το κάθε παιδί (στην περίπτωση, το κάθε κορίτσι) από τη στιγμή που μπήκε σε έναν χώρο, που θα το βοηθήσει και αθλητικά, αλλά και κοινωνικά (ενταγμένο σε μιαν ομάδα), δεν πρέπει να χάνεται και ειδικά, με έναν «βασανιστικό» τρόπο, που θα «ταλαντεύει» (μπερδεύει) τα όνειρα του, σε σημείο που θα θέλει να τα… αλλάξει!
Μάριος Πολυδώρου
