Ποια μοίρα το έφερε εγώ ένα μικρός ποιητής
να μιλήσω για τον Ντιέγκο Μαραντόνα
που ούτε καν το δακτυλάκι του δεν φτάνω,
να υμνήσω τον μέγα μαέστρο του ποδοσφαίρου.
Είδε το πρώτο φως στον Μπουένος Άιρες
σε μια φτωχή εργατική συνοικία… Χρόνια σκληρά,
κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί με την πυγμή.
Η Εβίτα η προστάτιδα των φτωχών
είχε φύγει προ πολλού όμως ζωντανή
ήταν ακόμα η θύμηση της…
Εκεί μες στις αλάνες ο μικρός αλητάκος
έπαιζε και μάθαινε της μπάλας τα μυστικά
και την τέχνη να την οδηγεί αυτός όπου θέλει.
Και εμάλλωνε με τ’ άλλα τα παιδιά
για λίγα πέσος, κάνα τσιγάρο στα κλεφτά.
Εκεί ανδρώθηκε με τα οράματα του Τσε
και του Σίμονα Μπολιβάρ
για ένα καλύτερο κόσμο κι ένα ελεύθερο άνθρωπο
παντού σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Εθαύμαζε την Κούβα και την επανάσταση της.
Κ’ έκαμε τη δική του επανάσταση
στον μαγικό τον χώρο του φουτμπόλ.
Στα δεκατρία του λαμπρό αστεράκι
στου ποδοσφαίρου το στερέωμα
υπέρλαμπρο άστρο στα είκοσι του.
Πρώτα στην Μπόκα Τζούνιορς που τον ανέδειξε.
Μετά στην Μπαρτσελόνα που πέρασε σαν κομήτης
και τέλος στην Νάπολη, ομάδα των φτωχών
του Νότου που την έβγαλε απ’ την αφάνεια
και την οδήγησε σε τίτλους και δόξες λαμπρές.
Παίκτης πληθωρικός και σκληρός σαν ατσάλι
με φοβερή ντρίπλα και πάσα ακριβείας
και τρομερό σουτ που άφηνε άναυδους τους γκολκίπερ.
Στις δύσκολες στιγμές έπαιρνε από μόνος του την
ομάδα και την έβγαζε μπροστά,
ικανός ν’ ανατρέψει όλα τα δεδομένα.
Ένας πραγματικός ηγέτης, ένας νέος Πελέ
το Δέκα το καλό κ’ έγινε είδωλο μυριάδων ανθρώπων.
Απόκτησε πλούτη πολλά, δόξα, γυναίκες…
Είχε την τιμή να βρεθεί με βασιλιάδες
και μεγιστάνες του πλούτου της τζετ-σετ.
Αυτός ένα φτωχό παιδί της γειτονιάς
εμπήκε με το δεξί μες στα σαλόνια.
Όμως ζαλίζει η κορυφή και δύσκολο
εκεί να μείνεις για καιρό να κρατηθείς.
Το Στρες, η σωματική και ψυχική πίεση
του σκληρού Καμπιονάτο τον εξουθένωσαν.
Και μέσα στων ναρκωτικών τον κόσμο
εγύρεψε κάτι καινούργιο, μια ψευδαίσθηση…
Ένα σωσίβιο να βγει απ΄ τις δυσκολίες.
Αποκαμωμένος πλέον, χωρίς δυνάμεις
και με κίνδυνο να χάσει και τη ζωή του
σε μια κλινική γι’ αποτοξίνωση
εμπήκε να βρει πάλι τον εαυτό του.
Ξεχασμένος και μόνος…
Που είναι οι φίλοι του;
Γραμμή γέμιζαν τρεις φορές το Μαρακάννα.
Που είναι τώρα οι κόλακες κ’ οι κόρακες;
Σε ώρες ρέμβης μοναξιάς αναπολεί
την Ιταλία και την Νάπολη που δόξες
εκεί γνώρισε πολλές… Τα Μουντιάλ,
το χειροκρότημα του κόσμου, τις ιαχές
«Βίβα Αρζιεντίνα», «Φόρτσα Ντιέγκο…»
Τα εξαίσια του τέρματα με πρώτο
αυτό που πέτυχε με τρόπο μαγικό
άφωνο αφήνοντας τον γκολκίπερ Σίλτον,
τον άρχοντα του γηπέδου, τους θεατές.
«Λιγάκι έβαλε το χέρι κι ο Θεός…»
λέγει μέσα του γελώντας πονηρά.
Με πόση ακόμα θυμάται συμπόνια
Τον μικρό Ντιεγκίτο που τον άφησε
Στις φτωχογειτονιές να παίζει μπάλα.
Ας τον δούμε με κάποια κατανόηση.
Είναι κι αυτός παιδί της εποχής μας.
Ανδρέας Ελίνος
