Δεν υπάρχει προπονητής ανά το παγκόσμιο που μπορεί μια κακή ομάδα να την μετατρέψει σε καλή. Οι χαρακτηρισμοί «καλή» και «κακή» έχουν να κάνουν με την ποιότητα. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει ποιότητα, ακόμη και ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Ένας καλός προπονητής αυτό που μπορεί να κάνει είναι να βελτιώσει μια ομάδα σε ένα βαθμό.
Αυτό συμβαίνει με τον Απόστολο Μάντζιο και την Εθνική Κύπρου. Εδώ και ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, το συγκρότημα βρισκόταν σε αγωνιστική ύφεση τέτοια, που καθιστούσε τους αγώνες της αποτρεπτικούς προς παρακολούθηση για το φίλαθλο κοινό, που απογοητευμένο από τις εμφανίσεις αγωνιστικής πενίας και (βεβαίως) κατραπακιές, είχε αποδεχτεί αυτό το εκνευριστικό, αλλά κυρίως μιζεριασμένο, που έλεγε ο προηγούμενος προπονητής: «Αυτοί είμαστε».
Έλα όμως που ο καιρός έχει γυρίσματα. Από το «Αυτοί είμαστε» έχουμε τώρα φτάσει στο «Είμαστε και μείς εδώ». Είναι όντως τεράστια η αγωνιστική αλλαγή. Η ομάδα βγάζει επί τέλους στο γήπεδο την ποιότητα που είχε… κρυμμένη. Την ποιότητα των (όποιων) δυνατοτήτων της. Ναι, δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε μεγαθήρια όπως τις Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία, αλλά από την άλλη, δεν είμαστε και ομάδα του «πεταμάτου».
Δείξαμε στην πράξη ότι «πιστεύουμε». Μπορούμε να επιστρέψουμε από το 2-0 στο 2-2 απέναντι σε Ρουμανία και Βοσνία και ότι μπορούμε να είμαστε άκρως ανταγωνιστικοί με την Αυστρία.
Είναι εμφανές ότι αυτή η διαφοροποίηση έχει τη σφραγίδα του προπονητή Απόστολου Μάντζιου. Ο Ελλαδίτης οδήγησε την ομάδα στο πρωταρχικό της (αυτονόητο) ζητούμενο. Κατάφερε να τη βελτιώσει έτσι ώστε να λειτουργεί αποδοτικά μέσα στην εμβέλεια της. Εντός δηλαδή των ορίων που της επιτρέπει αυτή τη στιγμή το (μικρό) μέγεθος της χώρας που αντιπροσωπεύει.
Αυτό που απαιτείται τώρα είναι η εξασφάλιση μεγαλύτερης διάρκειας απόδοσης σε αυτό το επίπεδο. Να γίνει με άλλα λόγια η ομάδα, πιο σταθερή και πιο συνεπής. Αν κάποτε καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, καλώς να το δεχθούμε.
Δεν θα προβούμε σε τεχνική ανάλυση, αλλά θα καταθέσουμε αυτά που βλέπουμε στο γήπεδο. Στο χορτάρι απλώνεται μια ομάδα με συνοχή, αρμονία, πλάνο και στόχο. Το πρώτο σημείο είναι σημαντικότατο. Ομάδα χωρίς συνοχή δεν είναι δυνατό να φθάσει σε επιτυχία. Και αν αυτό γίνει, θα είναι πρόσκαιρη.
Βλέπουμε παίκτες πνευματικά έτοιμους και (κατά συνέπεια) αγωνιστικά απελευθερωμένους, έχοντες ταυτόχρονα κίνητρο και, γιατί όχι, περηφάνια γιατί είναι μέλη αυτής της ομάδας.
Ο Απόστολος Μάντζιος μέσω των μέχρι στιγμής αγωνιστικών πεπραγμένων μας έδειξε ότι είναι ένας χαμηλών τόνων προπονητής, (ούτε αναλώνεται σε φανφάρες, ούτε κάνει καραγκιοζιλίκια), με συγκροτημένη σκέψη, αλλά και την ικανότητα να πείθει τους παίκτες του για την ορθότητα των απόψεων του και να τους ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, που χτίζεται σταδιακά με τα θετικά αποτελέσματα. Είναι προφανές βεβαίως ότι είναι και ένας άνθρωπος – motivator.
Η αίσθηση (δεν είναι ακόμη πεποίθηση) είναι ότι με αυτόν τον προπονητή και αυτήν την ομάδα παικτών, εδώ κάτι καλό πάει να γίνει.
Βέβαια σίγουροι για αυτό δεν μπορεί να είμαστε ποτέ στη νήσο Κύπρο. Γιατί πέραν του όποιου κόουτς και της όποιας καλής φουρνιάς παικτών, πρέπει να υπάρχει στο ποδόσφαιρο, σχέδιο, πλάνο και οργάνωση. Και όχι κινήσεις του ποδαριού αναλόγως συγκυριών και σωματειακών συμφερόντων και ρητορείες του κενού.
Π.Π.