Ο προπονητής της Πάφος FC, Χουάν Κάρλος Καρθέδο, παραχώρησε συνέντευξη στην ισπανική αθλητική ιστοσελίδα, es.coachesvoice.com, όπου μίλησε μεταξύ άλλων για την ζωή δίπλα στον Έμερι, τα τρία Γιουρόπα Λιγκ καθώς και για την Παρί των Εμπαπέ-Νεϊμάρ.
Αναλυτικά τα όσα είπε:
“Πάντα ονειρευόμουν να καθίσω στον πάγκο μιας ομάδας που παίζει στο Champions League, να έχω αυτήν την ετικέτα στην καριέρα μου, ένα προνόμιο που λίγοι μπορούν να αποκτήσουν. Άρχισα να παίρνω τα πτυχία προπονητικής όσο ήμουν ακόμη ποδοσφαιριστής. Δεν είχα καμία αμφιβολία για το ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα μου μόλις σταματούσα να παίζω. Είχα πάντα ανησυχίες για την τακτική και ήθελα να συνεχίσω να ζω μέσα στο ποδόσφαιρο. Ο καλύτερος τρόπος, χωρίς αμφιβολία, ήταν από τον πάγκο. Τελείωσα την καριέρα μου στη Λας Πάλμας και σχεδόν αμέσως άρχισα εκεί την προπονητική μου πορεία ως βοηθός, αρχικά δίπλα στον Γιόσιπ Βίσνιτς και έπειτα με τον Χουανίτο.
Η συνεργασία μου με τον Ουνάι Έμερι ξεκίνησε στην Αλμερία, τη σεζόν 2006/07. Ερχόταν από μια σπουδαία πορεία με τη Λόρκα και, όταν υπέγραψε στην Αλμερία, χρειαζόταν να φτιάξει ένα τεχνικό επιτελείο. Θυμήθηκε εμένα. Τον ήξερα ήδη, ήμασταν συμπαίκτες στη Λεγανές και είχαμε παρακολουθήσει μαζί το μεταπτυχιακό της Fundación Johan Cruyff. Είχαμε κοινό πάθος για το ποδόσφαιρο και κυρίως για την τακτική. Έτσι ξεκίνησε η κοινή μας πορεία, με άμεση άνοδο στη LaLiga και, τη δεύτερη χρονιά, μια ιστορική όγδοη θέση.
Η επιτυχία του Ουνάι βασιζόταν —και εξακολουθεί να βασίζεται— στον πολιτισμό της δουλειάς. Εργασία, επιμονή, πειθαρχία. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα τεχνολογικά εργαλεία που διαθέτουμε σήμερα. Θυμάμαι τον Έμερι να διανύει 300 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, από την Αλμερία στη Λόρκα, για να πάρει DVD με βίντεο των αντιπάλων μας. Όταν τελικά καθόμασταν να τα επεξεργαστούμε, το κάναμε με προσοχή και πολλές ώρες δουλειάς. Αυτή η επιμονή μας έφερε στην κορυφή και μας οδήγησε στο μεγάλο βήμα, τη Βαλένθια.
Όταν φτάσαμε εκεί το 2008, ο σύλλογος περνούσε δύσκολες οικονομικές στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, για τέσσερα χρόνια κρατήσαμε τη Βαλένθια στις πρώτες θέσεις, πάντα πίσω από την Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα και τη Ρεάλ του Μουρίνιο. Εκείνη την εποχή ίσως δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε η δουλειά μας, αλλά με τα χρόνια καταλάβαμε όλοι τη σημασία της. Μέσα στα αποδυτήρια, μερικές φορές ήταν απογοητευτικό να νιώθεις πως ό,τι πετυχαίνεις δεν αρκεί για τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, η πίστη και η μεθοδικότητα δεν άλλαξαν ποτέ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δουλειάς μας είναι ο Τζόρντι Άλμπα. Όταν ήρθαμε στη Βαλένθια, ήταν ακραίος που ήθελε να φύγει και δεν είχε αυτοπεποίθηση. Με πολλή επιμονή και σωστή καθοδήγηση, τον μετατρέψαμε σε έναν από τους κορυφαίους μπακ του κόσμου. Ο ίδιος το έχει παραδεχτεί πολλές φορές.
Ακολούθησε η πρόκληση της Μόσχας με τη Σπαρτάκ το 2012, μια εμπειρία που, αν και δύσκολη, μας άνοιξε νέους ορίζοντες. Λίγο μετά ήρθε ο Σέβιλλη, όπου ζήσαμε μια χρυσή εποχή. Ο τότε πρόεδρος, Χοσέ Μαρία Ντελ Νίδο, μας είχε πει ότι «η οικονομία είναι σημαντική, αλλά πάνω απ’ όλα είναι οι τίτλοι». Και έτσι έγινε. Τρία συνεχόμενα Europa League, κάτι σχεδόν αδιανόητο. Ο πρώτος τίτλος, το 2014, απέναντι στη Μπενφίκα, θα μείνει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη μου.
Όταν ήρθε η Παρί Σεν Ζερμέν, μπήκαμε σε ένα άλλο επίπεδο. Εργαστήκαμε με παίκτες όπως ο Νεϊμάρ και ο Εμπαπέ, με όλα τα φώτα και την πίεση που συνεπάγεται αυτό. Κερδίσαμε επτά τίτλους σε δύο χρόνια, αλλά δεν καταφέραμε το μεγάλο στόχο, το Champions League. Ο αποκλεισμός από την Μπαρτσελόνα ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές μας, αλλά και ένα μεγάλο μάθημα.
Μετά την Παρί, ήρθε η Άρσεναλ. Ήταν μια μεταβατική περίοδος, μετά την εποχή Βενγκέρ. Παλέψαμε, φτάσαμε σε τελικό Europa League, αλλά όταν τελείωσε αυτή η φάση, ένιωσα πως είχε έρθει η στιγμή να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Με τον Ουνάι είχαμε μιλήσει γι’ αυτό πολλές φορές. Είχε έρθει η ώρα να δοκιμαστώ ως πρώτος προπονητής.
Μετά από δώδεκα χρόνια κοινής πορείας, χωρίσαμε με αμοιβαίο σεβασμό και φιλία. Έπειτα από εμπειρίες σε Ισπανία και Γαλλία, αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Ήρθα στην Πάφο, γιατί είδα ένα έργο με προοπτική, μια πόλη ήρεμη, με χώρο για να χτίσεις κάτι σταθερό. Κερδίσαμε την Κύπελλο, μετά το πρωτάθλημα και τώρα η ομάδα βρίσκεται στους ομίλους του Champions League.
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό το βήμα, αλλά είναι και η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί δουλειά, πειθαρχία και αφοσίωση, αλλά πάνω απ’ όλα ανθρώπινη προσέγγιση. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ίδιοι με εκείνους πριν από είκοσι χρόνια· χρειάζονται πειθώ, σεβασμό και εμπιστοσύνη. Εγώ προσπαθώ να κρατήσω αυτή την ισορροπία. Θέλω οι ομάδες μου να έχουν ταυτότητα, τακτική πειθαρχία, αλλά και ελευθερία δημιουργίας. Τώρα, ως πρώτος προπονητής στο Champions League, νιώθω υπερήφανος και γεμάτος ευθύνη. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι το έργο μας, αλλά θα δώσουμε το καλύτερο για να σταθούμε στο ύψος της πρόκλησης”.