Ο Πεπ Γκουαρδιόλα μπορεί κάλιστα να χαρακτηριστεί ως ένας «καθηγητής» και «επιστήμονας» του ποδοσφαίρου. Ίσως και «επαναστάτης», αφού με τις μεθόδους του πολλές φορές πρωτοπορεί και είναι ικανός να φέρει… τούμπα όσα γνωρίζουμε ή θεωρούμε δεδομένα στο ποδόσφαιρο. Έχει εντρυφήσει τόσο πολύ πάνω στο ποδόσφαιρο, στον τρόπο που πρέπει να προπονεί, αλλά ακόμη περισσότερο στο τακτικό κομμάτι.
«Άλλες φορές έχεις την κατοχή της μπάλας. Άλλες πρέπει να την πασάρεις, άλλες να τρέχεις χωρίς την μπάλα, άλλες να έχεις υπομονή χωρίς την μπάλα. Πρέπει να βρεις την κατάλληλη στιγμή»…
Η Μάντσεστερ Σίτι είναι τελείως διαφορετική τους τελευταίους μήνες, δεν χάνει ούτε βαθμό και προπορεύεται κατά πολύ από τους διώκτες της. Από τις αρχές του έτους και μέχρι τώρα έχει 11/11 στην Premier League, παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και αρκετοί αναρωτιούνται αν έχει αλλάξει κάτι. Η απάντηση είναι ναι! Ο Πεπ ξέρει να επιβάλλεται στους ποδοσφαιριστές του, τους πείθει να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις οδηγίες του ώστε να πετύχει αυτό που επιθυμεί! Όχι γιατί έτσι θέλει, αλλά γιατί όσα τους λέει είναι υπερβολικά μελετημένα και αγγίζουν το τέλειο! Είχε επιχειρήσει ξανά στην Μπάγερν Μονάχου να το περάσει αυτό, όμως ήταν δύσκολο. Γιατί είναι «δύσκολη» ομάδα και η Μπάγερν. Το έκανε και στο ξεκίνημά του στην Μάντσεστερ Σίτι, αλλά δεν είχε τα κατάλληλα εργαλεία και το άφησε ξανά στην άκρη. Χρησιμοποιεί μια διάταξη που είναι υπερβολικά δύσκολο να παιχτεί και μάλιστα με συνέπεια: το 2-3-5!
Με τα δύο στόπερ (Ντίας-Στόουνς) να παίζουν ψηλά, σχεδόν στη σέντρα, τον Ρόδρι μοναδικό χαφ στη θέση του και κοντά του οι δύο μπακ (Κανσέλο και Ζιντσένκο ή Γουόκερ) να συγκλίνουν πολύ προς τον άξονα και να αναχαιτίζουν μπάλες και κατοχές. Οι δύο εσωτερικοί μέσοι κάνουν κάθετες κινήσεις στο πλάι του σέντερ φορ, λειτουργώντας σαν στράικερς και πατώντας περιοχή. Κάτι που είναι και ο κύριος λόγος που ο Γκουντογκάν έχει τόσο μεγάλη συμμετοχή στο σκοράρισμα της Σίτι. Την ίδια ώρα, οι εξτρέμ συνεχίζουν να παίζουν στα πλάγια ώστε να δίνουν πλάτος στην επίθεση!
Επιθετικά, με την εν λόγω διάταξη και τον τρόπο παιχνιδιού γεμίζει η αντίπαλη περιοχή, υπάρχουν διαρκώς στηρίγματα και σκαλοπάτια στη δημιουργία επίθεσης, ενώ δημιουργούνται υπεραριθμίες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.
Αμυντικά, από την άλλη μεριά υπάρχουν αρκετές αναχαιτήσεις της μπάλας, υπάρχει έντονο πρέσινγκ και μάλιστα στο δεύτερο μισό του γηπέδου, ενώ δημιουργούνται αμυντικά ή επιθετικά τρίγωνα που βοηθάνε τη μία στο μαρκάρισμα και την άλλη στη δημιουργία, με τη διάταξη πολλές φορές να γυρίζει στο 3-3-4 (από το 2-3-5). Με το 2-3-5, πάντως, τα δύο στόπερ παίζουν ανοιχτά μεταξύ τους ώστε να κλέβουν μπάλες και να ντουμπλάρουν τα μπακ που παίζουν στον άξονα, με τον χαφ (σσ. Ρόδρι) να κλείνει σαν τρίτος στόπερ για να μην επιτρέψει στους αντιπάλους να βρουν διάδρομο από τον άξονα.
Αυτή η εναλλαγή πολλές φορές από το φουλ επιθετικό 2-3-5 σε 3-3-4 γίνεται αυτόματα, με τους ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Σίτι να το έχουν «αποτυπώσει» πλήρως στο μυαλό τους. Σημαντική συμβολή στο όλο πλάνο που έχει στο μυαλό του ο Πεπ Γκουαρδιόλα παίζουν ρόλο ορισμένοι ποδοσφαιριστές. Ιδιαίτερα σημαντικός σε αυτό είναι ο Κανσέλο, ο οποίος αγωνίζεται είτε δεξί είτε σε περιπτώσεις αριστερό μπακ, ο Ρόδρι που κρατάει διαρκώς τη θέση του στον άξονα και οι box-to-box χαφ (Γκουντογκάν-Ντε Μπρόινε, με τον Μπερνάρντο Σίλβα να χρησιμοποιείται αρκετά σε αυτό το ρόλο όσο έλειπε ο Ντε Μπρόινε) που συμπληρώνουν την τριπλέτα της επίθεσης στο πλάι του σέντερ φορ, έχοντας την υποστήριξη των τριών χαφ από πίσω και των εξτρέμ από τα πλάγια.
To 3-3-4, λοιπόν, δίνει μία έξτρα επιλογή στην άμυνα. Πάντα δίπλα στα δύο στόπερ είναι ο δεύτερος μπακ (Ζιντσένκο ή Γουόκερ), αφού ο Κανσέλο μόνιμα συγκλίνει στον άξονα δίπλα στον… ακούνητο Ρόδρι, οι οποίοι πλαισιώνονται από έναν εκ των δύο εσωτερικών χαφ, συνήθως τον Γκουντογκάν (και άλλες φορές τον Ντε Μπρόινε). Μπροστά, ο ένας σέντερ φορ έχοντας δίπλα του ή λίγο περιφερειακά τον άλλο εσωτερικό χαφ για υποστήριξη, ενώ στο πλάι τους υπάρχουν τα δύο εξτρέμ.
Ουσιαστικά, οι τέσσερις επιθετικοί «ματσάρουν» τους τέσσερις αμυντικούς, κάτι που εμποδίζει το build-up του αντιπάλου. Κάπως έτσι, ο αντίπαλος αναγκάζεται άλλοτε σε βαθιές μπαλιές και άλλοτε σε πάσες μεγάλου ρίσκου, με την κατοχή τις περισσότερες φορές να αλλάζει πόδια και να περνάει σε αυτά των «σίτιζενς», οι οποίοι έχουν συντριπτικά ποσοστά κατοχής μπάλας στους αγώνες τους.
To είδαμε ξανά χθες να εμφανίζεται κόντρα στην Γκλάντμπαχ, με τον Πεπ να το χρησιμοποιεί ολοένα και συχνότερα πλέον, θέλοντας να το καθιερώσει. Με μια μικρή παραλλαγή, με το 2-3-5 να γίνεται 3-2-5 συχνά-πυκνά. Με τους Ντίας, Λαπόρτ στην άμυνα και τον Γουόκερ στο πλάι τους, με τον Κανσέλο στα χαφ δίπλα στον Ρόδρι. Μπερνάρντο Σίλβα και Γκουντογκάν να πλαισιώνουν τον Ζεσούς στην επίθεση, τους Φόντεν-Στέρλινγκ να τους υποστηρίζουν από τα πλάγια!
Ο Γκουαρδιόλα για ακόμη μια φορά επαναστατεί, για ακόμη μια φορά πρωτοπορεί και βάζει δύσκολα στους αντιπάλους του. Μετενσαρκώνει μια διάταξη που παίχτηκε στο ξεκίνημα του ποδοσφαίρου, πριν από 120 και πλέον χρόνια. Έχει τον τρόπο να τους βρίσκει μπόσικους, να εκπλήσσει-ξαφνιάζει τους αντιπάλους. Και μέχρι οι αντίπαλοί του να βρουν το «αντίδοτο» για να τον αντιμετωπίσουν, θα περάσει καιρός. Όπως συνέβη με το «tiki-taka»…
Πηγή: sportfm.gr
Επιμέλεια: Γιώργος Τσανάκας
