Η προεδρία Ομοσπονδίας στον κυπριακό αθλητισμό ισοδυναμεί στις πλείστες περιπτώσεις με τη θέση του Αρχιεπισκόπου ή του Πάπα. Είναι, δηλαδή, ισόβια και όσοι δεν το πήραν χαμπάρι ζουν προφανώς σε ένα… παράλληλο σύμπαν.
Άπαξ και καθίσει κάποιος σε καρέκλα στην Κύπρο δεν ξεκολλά τον πισινό του ο κόσμος να χαλάσει. Κρατά τον θώκο όσο γουστάρει κι αγαπά, επειδή βεβαίως-βεβαίως έχει όραμα και θέλει να προσφέρει, να υπηρετήσει ρε παιδί μου, το άθλημα που «αγαπά».
Φροντίζει, μάλιστα, να διασφαλίσει την παρουσία του με τη δημιουργία των κατάλληλων μηχανισμών στην πορεία της θητείας του ούτως ώστε να νιώθει ασφάλεια και να έχει το κεφάλι του ήσυχο από τυχόν απόπειρες «παρεμβολών».
Γνωστή η εν λόγω τακτική και φυσικά δεν ξενίζει το γεγονός της επανεκλογής του Γιώργου Κούμα στην προεδρία της ΚΟΠ άνευ ανθυποψήφιου. Ναι μεν έκανε την προσπάθεια του ο Κλεάνθης Γεωργιάδης, όμως ήταν πολύ… μόνος για να σταθεί απέναντι στον ισχυρό άνδρα του ποδοσφαίρου μας.
Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, τουλάχιστον οι μισοί πρόεδροι δεν ήθελαν για μία ακόμα ποδοσφαιρική περίοδο, όμως υποστήριξαν με… χίλια. Καλά κάνουν, πάντως, να θυμούνται τι ψηφίζουν πριν ανοίξουν το στόμα τους για να κατηγορήσουν τον πρόεδρο της ΚΟΠ όποτε τύχει να πηγαίνει κάτι στραβά στην ομάδα τους.
Για την ακρίβεια αντί να μιλούν και να μας ζαλίζουν τον… έρωτα με τις κλάψες τους θα είναι καλύτερο να κοιτάζονται στον καθρέφτη και να ρίχνουν μία μούντζα στην αφεντομουτσουνάρα τους.
Γιώργος Χατζηαντώνης
