Μόλις έντεκα μέρες πέρασαν από τη διακοπή του πρωταθλήματος και ένα στερητικό σύνδρομο το έχουν όλοι όσοι ασχολούνται με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να το χωνέψουμε. Εντάξει, έπαιξε η Εθνική στους αγώνες επιβίωσης με την Εσθονία, για παραμονή στη Γ’ Κατηγορία του Πρωταθλήματος Εθνών, όμως… σκασίλα για τους περισσότερους. Μεταξύ μας δεν έχουν άδικο, όμως αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο και ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας.
Το οποίο, επαναλαμβάνω, είναι η στέρηση της Σάιπρους Λιγκ. Ε, λοιπόν, μας έλειψε το πρωτάθλημα με όλα τα… ωραία του, κυρίες και κύριοι. Βαρεθήκαμε τόσες μέρες χωρίς δράση, πλήξαμε που δεν είχαμε κάτι «πιασάρικο» να ασχοληθούμε και στέρεψε το μυαλό στην προσπάθεια να εφευρίσκει θέματα για το ρεπορτάζ των ομάδων ενόσω ήταν σε αγωνιστική απραξία.
Κακά τα ψέματα. Είναι αλλιώς να παρακολουθείς μία αέναη παράσταση θεάτρου σκιών και να κάνεις χάζιν με τους Καραγκιόζηδες και τους Χατζηαβάτηδες του ποδοσφαίρου και αλλιώς να περιμένεις νέα από τις προπονήσεις.
Μας έλειψαν, φιλαράκια, οι κιλίντζιροι και τα καφριλίκια στις κερκίδες και όχι μόνο. Με τις ξιτιμασιές, τα φτυσίματα, τα μπινελίκια για κάθε περίσταση.
Χώρια που χάθηκαν οι «ευφυείς» και τόσο ευρηματικές αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης των ομάδων για να «πικάρουν» τους… άλλους. Εξαφανίστηκαν και οι απείρου κάλλους δηλώσεις παραγόντων ή ανακοινώσεις κατά της «οσίας και αγίας» διαιτησίας.
Μας έλειψαν και οι άθλοι των… άθλιων διαιτητών, οι οποίοι VARάνε αλύπητα το κυπριακό ποδόσφαιρο είτε μέσα στον αγωνιστικό χώρο είτε μέσα στα ειδικά βαν, με τα αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα τους, την καταστρατήγηση ή την αλά καρτ εφαρμογή των κανονισμών.
Για αυτά και πολλά άλλα μετρούμε τις μέρες και τις ώρες που θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Και καρτερούμε τους κιλίντζιρους με ανοικτές αγκάλες, για να βρει νόημα η ποδοσφαιρική ύπαρξή μας… Υπομονή, μάγκες. Δυο μέρες έμειναν μέχρι τις 2 Απριλίου.
Άσχημος
