Όσο αδειάζει η… κλεψύδρα για την ολοκλήρωση της σεζόν, τόσο περισσότερο «ανάβουν τα αίματα» στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Αντιλαμβάνομαι την κρισιμότητα των αγωνιστικών που απέμειναν και στους δύο ομίλους για όλες τις ομάδες.
Κατανοώ την επιθυμία να υλοποιήσουν τους στόχους τους είτε αφορούν την κατάκτηση του τίτλου, είτε την εξασφάλιση συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ή την παραμονή στην Α’ Κατηγορία για το δεύτερο γκρουπ.
Αφουγκράζομαι την αγωνία των παραγόντων, όπως και τις ανησυχίες τους για επηρεασμό της πορείας της ομάδας τους από εξωγενείς παράγοντες. Άλλωστε, στην Κύπρο ζούμε και δυστυχώς αποτελεί κοινό μυστικό πως τα αποτελέσματα δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από ποδοσφαιρικά κριτήρια.
Εντούτοις, όλα έχουν όρια και τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται πως κάποιοι παράγοντες τα έχουν ξεπεράσει. Διότι, κυρίες και κύριοι, έχουν ξεφύγει σε επικίνδυνο βαθμό με τη συμπεριφορά τους.
Λες και τους τσίμπησε… μύγα ένα πράμα! Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι δυναμιτίζουν το κλίμα με κάθε τρόπο και δημιουργούν αρνητικό τοπίο, το οποίο επηρεάζει είτε άμεσα είτε έμμεσα τους οπαδούς.
Διότι όταν βλέπει ο οπαδός προέδρους και λοιπούς παρατρεχάμενους να τσακώνονται σαν τα… κοκόρια βρίσκει άλλοθι για να ακολουθήσει ή να συμπεριφερθεί χειρότερα.
Η όλη εικόνα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υποτιθέμενη προσπάθεια των άμεσα εμπλεκόμενων να συμβάλουν στην αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Γι’ αυτό ακριβώς καλά κάνουν να ηρεμήσουν άπαντες, επειδή είναι ορατό το ενδεχόμενο το «τσαμπουκαλίκι» που πουλούν να γίνει μπούμερανγκ.
Γιώργος Χατζηαντώνης