Η Ομόνοια δέχθηκε τη δεύτερη ήττα της, την πρώτη μετά το πρώτο ματς πρωταθλήματος όταν έχασε από τον Εθνικό στο Δασάκι. Μόλις για δεύτερη φορά στη σεζόν δεν είδε δίχτυα.
Υστέρησε από προηγούμενες εμφανίσεις της και… ήταν ασυνεπής προς τον ίδιο της τον εαυτό.
Ναι, είχε 11 τελικές προσπάθειες, (5 στο στόχο), είχε δοκάρι (Εβάντρο), είχε ευκαιρίες (Μαέ, Γιόβετιτς), ο Κουν έσωσε τρεις φορές την εστία του, αμυντικός απέκρουσε τη μπάλα πριν περάσει τη γραμμή, αλλά… η ποιότητα και προσωπικότητα των παικτών της δεν… επιτρέπουν αυτήν την εικόνα. Την εικόνα αδυναμίας επιβολής στον αντίπαλο έχοντας μάλιστα το αριθμητικό πλεονέκτημα από το 53′.
Πήρε μπρος, όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, αλλά η αντίδραση ήταν ημιτελής. Η ομάδα δεν είχε ούτε την ένταση στην ανάπτυξη ούτε τη φαντασία ούτε την επιμονή, ούτε το καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια.
Ασυγχώρητη
Ασυγχώρητη η συμπεριφορά των “πρασίνων” στο δεύτερο γκολ που σημειώθηκε στο 74′ ο Κβίντα δίκην Μέσι (ναι έτσι ακριβώς) πήρε την μπάλα κάτω από το κέντρο να πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του -στη ουσία κανείς δεν τον μάρκαρε- και με μακρινό σουτ “σκότωσε” το παιχνίδι!
Η ομάδα είχε ήδη σημάνει φουλ επίθεση. Από το 64′ και μετά έπαιζε με δίδυμο στον άξονα τους Τάνκοβιτς-Εβάντρο και τετράδα μπροστά τους Χατζηγιοβάνη, Σεμέδο, Γιόβετιτς και Μαέ.
Στο κέντρο υπήρχε άπλα αφού είχαν εξέλθει οι Μαριτς και Κούσουλος αλλά αυτό που έγινε δεν… υπάρχει. Τουλάχιστον για μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό.
Οι νίκες χτίζουν. Οι ήττες χαλούν. Δεν χάλασε βεβαίως κάτι η ήττα αυτή, αλλά σίγουρα, ενόχλησε. Και πρώτα πρώτα πρέπει να ενόχλησε τον κόουτς και τους παίκτες.
Π.Π.
