Τα «διαζύγια» αποτελούν το μεγαλύτερο αγκάθι για όλες τις ομάδες αυτή την εποχή. Με σημαντική παράμετρο τις πολλές προσθαφαιρέσεις που κάνουν στο ρόστερ τους, σε μια προσπάθεια να το βελτιώσουν.
Εξ όσων βλέπουμε, στις περισσότερες ομάδες Α’ Κατηγορίας επιχειρείται γενικό «λίφτινγκ». Μόνο που αρκετοί ποδοσφαιριστές από εκείνους που τίθενται εκτός πλάνου διατηρούν συμβόλαιο και εκεί αρχίζουν τα… ζόρια.
Οι παίκτες «κάθονται» στο συμβόλαιό τους και ζητούν… βουν τζιαι γάδαρον για να αποχωρήσουν, με επακόλουθο τα ουκ ολίγα σίριαλ στην προσπάθεια να βρεθεί η φόρμουλα για λύση της συνεργασίας κοινή συναινέσει.
Μεταξύ μας, το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση το έχουν οι παράγοντες, επειδή για να απαλλαγούν από τους «κομμένους» πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Αυτό είναι απόρροια της προχειρότητας με την οποία γίνεται ο σχεδιασμός στις περισσότερες ομάδες. Ξεκινώντας από τους προπονητές και συνεχίζοντας στους παίκτες, τους οποίους συνήθως επιλέγουν τα αφεντικά του πάγκου.
Κάθε αγωνιστική περίοδο βλέπουμε άπειρες αλλαγές προπονητών, ενώ ελάχιστες είναι οι ομάδες, οι οποίες αρχίζουν τη σεζόν με εκείνους που την ολοκλήρωσαν.
Λόγω του ότι ο κάθε προπονητής θέλει να έχει ενεργό ρόλο στο σχεδιασμό βλέπουμε ένα «ράβε – ξήλωνε» χωρίς τέλος. Με το αζημίωτο πάντα…
Συγγνώμη, κύριοι, που θα σας χαλάσω τη διάθεση, όμως αυτό δεν είναι σχεδιασμός, αλλά δουλειές του ποδαριού. Και καλά να πάθετε μέχρι να μάθετε…
Άσχημος
