Η ομαδικότητα αποτελεί το στοιχειώδες ιδίωμα που αφορά τόσο την εξέλιξη ενός νεαρού καλαθοσφαιριστή όσο και μιας ομάδας γενικότερα, αλλά και των προπονητών τους συνάμα!
Μπορεί βέβαια και οι παλιοί παίκτες, να είχαν τις… ιδιοτροπίες τους (όπως φυσικά και ο κάθε άνθρωπος) και να ήθελαν ειδική μεταχείριση, ούτως ώστε να ενταχθούν όπως πρέπει στο ομαδικό πνεύμα, το απαραίτητο εκείνο στοιχείο πάνω στο οποίο βασίζεται η υγεία, άρα και η λειτουργία μιας ομάδας…
Κάτι που δεν ισχύει μόνο στον τομέα της ανάπτυξης, αλλά και επεκτείνεται σε ολόκληρο το καλαθοσφαιρικό φάσμα (και όχι μόνο, αλλά και σε κάθε ομαδικό άθλημα)!
Επανερχόμενος στο θέμα του τίτλου, δηλαδή, στο πνεύμα ομαδικότητας που θα μπορούσαν να διδαχθούν οι νεαροί από τους παλιούς, σε μιαν εποχή όπου διάφοροι παράγοντες «εισβάλουν εγκεφαλικά» στους νεαρούς και που οι τελευταίοι (φυσιολογικά), δεν διαθέτουν την απαραίτητη ωριμότητα να διαχειριστούν αυτές τις «εισβολές», εισέρχεται ο ρόλος των ειδικών…
Ένας ρόλος στον οποίο σημαντική είναι και η παρουσία των παλιών παικτών, οι οποίοι εάν και εφόσον κληθούν για να βοηθήσουν, θεωρητικά θα είναι εξαιρετικά απίθανο να μην το πράξουν.
Από εκεί και πέρα μπορεί και οι παλιοί, στα νιάτα τους να πίστευαν ότι «είμαι εγώ και η ομάδα», αλλά στη συνέχεια έμαθαν ότι «είναι η ομάδα και εγώ». Στην πορεία, ήλθε η φυσιολογική ωρίμανση, που συν τοις άλλοις, «απαγόρευσε» και στους κάθε λογής καλοθελητές (ως συνήθως για προσωπικά οφέλη) από το να «προωθούν» κάποιους νεαρούς (βλ. εγκεφαλική εισβολή) και στο τέλος της ημέρας, να χαλάει συθέμελα το στοιχειώδες ιδίωμα της ομαδικότητας…
Μάριος Πολυδώρου
