26 Νοεμβρίου 2005. Στο γήπεδο Αφλίτος του Περναμπούκο η Ναούτικο φιλοξενεί τη Γκρέμιο στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της δεύτερης κατηγορίας της Βραζιλίας, σε έναν αγώνα που θα έκρινε ποια ομάδα θα ανέβει. Τα όσα διαδραματίστηκαν πριν και κατά την διάρκεια του παιχνιδιού αποτελούν πλέον μέρος ενός μύθου για τους οπαδούς της Γκρέμιο, ενός μύθου που θα μεταφέρεται στο μέλλον από γενιά σε γενιά.
Όλα ξεκινούν όταν το πούλμαν της Γκρέμιο δέχεται επίθεση έξω από το γήπεδο από τους φανατισμένους οπαδούς της Ναούτικο. Οι παίκτες μπαίνουν στα αποδυτήρια χάρη στους αστυνομικούς και παραμένουν εκεί μέχρι την έναρξη του, αφού ο αρχηγός της αστυνομίας κρίνει πως δεν γίνεται να βγουν για προθέρμανση. Με αρκετή καθυστέρηση το παιχνίδι αρχίζει με τους γηπεδούχους να ‘σφυροκοπάνε’ τους αντιπάλους τους χωρίς όμως επιτυχία, χαραμίζοντας ακόμα και πέναλτι (δοκάρι) πριν τελειώσει το ημίχρονο.
Στην επανάληψη, και στηριζόμενη πάντα στη δύναμη της έδρας, η Ναούτικο συνεχίζει την πίεση χάνοντας συνεχώς μεγάλες ευκαιρίες. Τα νεύρα όλων στο γήπεδο αγγίζουν επίπεδα εγκεφαλικού. Η Γκρέμιο μένει από νωρίς με 10 παίκτες, αφού ο αριστερός της μπακ δέχεται δεύτερη κίτρινη για ανόητο χέρι. Παρά το αριθμητικό μειονέκτημα οι φιλοξενούμενοι κρατάνε το μηδέν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο μέχρι που φτάνουμε λίγο μετά τα μισά του δευτέρου ημιχρόνου. Σε μια αμφισβητούμενη φάση η μπάλα βρίσκει το – σχεδόν κολλημένο – χέρι ενός παίκτη της Γκρέμιο στο ύψος της γραμμής της μεγάλης περιοχής. Ο διαιτητής σφυρίζει για δεύτερη φορά στο παιχνίδι πέναλτι και η βραζιλιάνικη ποδοσφαιρική μυθολογία αποκτάει ένα ακόμα κεφάλαιο που μπορεί να διασκεδάσει μελλοντικές γενιές με κάποια εξιστόρηση δίπλα από το τζάκι.
Όλη η ομάδα πέφτει πάνω στον άρχοντα του αγώνα διαμαρτυρόμενη, ένας αμυντικός πάνω στην τρέλα του τον σπρώχνει για να δεχτεί άμεσα την κόκκινη κάρτα, οι διαπληκτισμοί συνεχίζονται, αστυνομικές δυνάμεις, δημοσιογράφοι, κόσμος και κοσμάκης μπουκάρουν στο γήπεδο, κάποιος από τους αστυνομικούς τραβάει μια αγκωνιά στο κεφάλι ενός παίκτη της Γκρέμιο την ώρα που οι υπόλοιποι σπρώχνονται στο κέντρο του γηπέδου και τελικά ο αγώνας διακόπτεται για περισσότερα από 25 λεπτά με τους αστυνομικούς να περιφρουρούν τους φιλοξενούμενους σαν να είναι εγκληματίες που μόλις έχουν συλληφθεί.
Ο αγωνιστικός χώρος είναι γεμάτος με παίκτες, μπάτσους αλλά και δεκάδες άσχετους, οι δημοσιογράφοι παίρνουν ζωντανά συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές ρωτώντας την άποψη τους για όλα έγιναν ως τότε και τι πιστεύουν ότι θα γίνει από εκεί και πέρα και ο διαιτητής συνεχίζει να μοιράζει κόκκινες στους παίκτες της Γκρέμιο, αποβάλλοντας άλλους δυο, τον έναν γιατί όντας εκνευρισμένος βάρεσε γροθιά τη μπάλα την ώρα που αυτή ήταν στα χέρια του διαιτητή!
Όταν τα πράγματα δείχνουν πως ηρεμούν λίγο και οι διάφοροι τυχάρπαστοι αποχωρούν από το χόρτο, αποφασίζεται η επανέναρξη του αγώνα με τους φιλοξενούμενους να μετριούνται πλέον και να βγαίνουν εφτά (7). Η μπάλα στήνεται για δεύτερη φορά για εκτέλεση πέναλτι αλλά όχι ακριβώς στην άσπρη βούλα αλλά λίγα εκατοστά πιο πλάγια, καθώς μέσα στον πανικό κάποιος εξοργισμένος παίκτης της Γκρέμιο έχει σκάψει μια μικρή λακκούβα εκεί! Ο αριστερός μπακ Αντεμάρ παίρνει λίγα μέτρα φόρα, την ίδια ώρα που όλο το γήπεδο προσεύχεται για την επιστροφή επιτέλους της ομάδας στην πρώτη κατηγορία, εκτελεί και αστοχεί και αυτός. Αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή ο Έντουαρντ Μέρφι, των γνωστών “νόμων του Μέρφι”, έχει σηκωθεί όρθιος και χειροκροτεί συγκινημένος. Ένας απελπισμένος συμπαίκτης του σωριάζεται στο έδαφος κρατώντας το κεφάλι του, αδυνατώντας να πιστέψει αυτά που βλέπει.
Κι επειδή η μάχη του Αφλίτος δεν είναι ένα κοινό λατινοαμερικάνικο μεγάλο παιχνίδι η ιστορία δεν σταματάει εδώ. Με 7 παίκτες η Γκρέμιο βγαίνει αμέσως στην επίθεση με τον 17χρονο τότε Άντερσον (που μετά πέρασε και από Πόρτο και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) που είχε περάσει αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο (λίγο μετά αφού είχε μπει και ο Λούκας της Λίβερπουλ) και στο 105′ κερδίζει λίγο μπροστά από το κέντρο την αποβολή του σέντερ μπακ της Ναούτικο. 10 εναντίον 7 πλέον στο χορτάρι σε μια κλασσική μάχη “κι όποιος αντέξει”. Το φάουλ εκτελείται γρήγορα, ο Άντερσον περνάει όποιον βρει μπροστά του και πλασάρει εύστοχα τον τερματοφύλακα. 0-1! Οι αναπληρωματικοί μπαίνουν μέσα κλαίγοντας, στην κερκίδα ο κόσμος αποχωρεί μαζικά και στο Πόρτο Αλέγκρε μια ολόκληρη πόλη χοροπηδάει σαν τρελή, προσπαθώντας ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσει αυτό που ζει.
Το παιχνίδι συνεχίζεται για 7-8 ακόμα λεπτά, οι γηπεδούχοι δεν έχουν κουράγιο να αλλάξουν τίποτα συνειδητοποιώντας ότι η προσπάθεια είναι τόσο μάταιη, όσο το να πυροβολήσεις με απλές σφαίρες τον Τσακ Νόρις τον Τ-1000, και η ιστορία γράφει πως ο πιτσιρικάς Άντερσον είναι ο ήρωας ενός αγώνα που την επόμενη κιόλας ονομάστηκε “η μάχη του Αφλίτος” και για τον οποίον γράφτηκε ένα βιβλίο και γυρίστηκαν δυο ταινίες-ντοκιμαντέρ.
