Ένα από τα καλά που εφαρμόζει η ΚΟΠ είναι η ανάλυση και επεξήγηση των φάσεων που εξετάζονται (ή δεν εξετάζονται) από το VAR σε κάθε αγωνιστική, καθώς και ο απολογισμός για τη χρήση του συστήματος.
Πρόκειται για κίνηση που βοηθά στη διαφάνεια, ενώ είναι χρήσιμη και για τους φιλάθλους, αφού τους διαφωτίζει για τις αποφάσεις που αφορούν στις επίμαχες φάσεις των αγώνων.
Είναι, επίσης, σημαντικό ότι το τμήμα διαιτησίας της Ομοσπονδίας εντοπίζει τα λάθη τόσο εκείνων που χειρίζονται το VAR όσο και των διαιτητών. Τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι κάτι παραπάνω από χοντρά.
Η ουσία στην προκειμένη περίπτωση είναι πως μέσα από την ανάλυση των καθ’ ύλην αρμόδιων βγαίνουν όλα στο… φως και κάποιοι διαιτητές μένουν ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι, επειδή δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Στην ανοικτή πληγή που λέγεται διαιτησία υπάρχει μια άλλη διάσταση, η οποία σχετίζεται άμεσα με τα πιο πάνω.
Διότι, αγαπητοί, την ίδια ώρα η ΚΟΠ προσέχει τη διαιτησία σαν τα… μάτια της και δεν επιτρέπει το παραμικρό σε κανέναν. Άπαξ και πιάσουν στο στόμα τους τον διαιτητή τα σωματεία και οι παράγοντες ακολουθείται η… πεπατημένη οδός.
Θα παραπεμφθούν στον Αθλητικό Δικαστή και θα πέσει η ταρίφα με το πρόστιμο, επειδή «θίγουν ή μειώνουν το κύρος της διαιτησίας ή την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα συγκεκριμένου διαιτητή», συν όλο το σχετικό… συναξάρι που περιλαμβάνει η καταγγελία.
Γιατί, όμως, να μην μπορεί μια ομάδα ή κάποιος παράγοντάς της να εκφράσει το παράπονό του, όταν αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο και… επικυρωμένο από το τμήμα διαιτησίας της ΚΟΠ;
Αυτό, κυρίες και κύριοι, αποτελεί την επιτομή της φίμωσης και πάει κόντρα στη διαφάνεια που προσφέρει η ανάλυση του VAR.
Κουτσομπόλης