Η Ομόνοια βελτιώνεται αργά και σταθερά, παρουσιάζεται ανταγωνιστική, παίρνει αποτελέσματα και αντιστρέφει σιγά-σιγά την απόλυτα απογοητευτική εικόνα που έδειχνε στην προ Σωφρόνη εποχή. Μπορεί να μην βγάζει… μάτια με τις εμφανίσεις της, όμως προσπαθεί να παίξει μπάλα, έχει προσανατολισμό μέσα στο γήπεδο και οι παίκτες τα δίνουν όλα για το καλό της ομάδας από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Δεν παραδίδονται άνευ όρων όποιος και αν είναι ο αντίπαλος και βγάζουν τον απαιτούμενο εγωισμό για ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε ομάδα με όνομα βαρύ και τεράστιο εκτόπισμα.
Αυτό είναι ίσως το πιο βασικό στοιχείο που δημιουργεί μία νότα αισιοδοξίας στους φίλους του «τριφυλλιού» για να κλείσει θετικά η σεζόν. Μέσω το κυπέλλου, εννοείται, χωρίς να αδιαφορεί στο πρωτάθλημα, όπου έδειξε με το καλημέρα πως θα παίζει ως… Ομόνοια και όπου τη βγάλει η στράτα. Και εάν κάποιοι ανέμεναν να κάνουν… πάρτι κόντρα στους «πράσινους» καλά κάνουν να αναθεωρήσουν.
Η συμβολή του Σωφρόνη Αυγουστή στη μεταμόρφωση της Ομόνοιας είναι καταλυτική, αφού είναι εμφανές πως αφύπνισε τους παίκτες, παίρνει το μάξιμουμ από τους περισσότερους και δημιουργεί προοπτική μέσα από την πρόοδο της ομάδας.
Και ο κυριότερος λόγος της βελτίωσης είναι πως έχει πλήρη επίγνωση της αποστολής που ανέλαβε. Ξέρει, δηλαδή, τι εστί Ομόνοια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με πρώτιστο πως δεν μπορεί να συμβιβάζεται με τις αποτυχίες ελαφρά τη καρδία, όσες αδυναμίες και αν έχει, αλλά να διεκδικεί πάντα και παντού το καλύτερο.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του Σωφρόνη με τον προκάτοχό του, Γιανίκ Φερέρα, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν έδειξε πως αντιλήφθηκε το μέγεθος της Ομόνοιας και τη σοβαρότητα της αποστολής του. Τα συμπεράσματα εξάγονται μέσα από την εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, που αποτελεί το καλύτερο κριτήριο για κάθε προπονητή.
Γιώργος Χατζηαντώνης