Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την διαδικασία της λήψης των αποφάσεων σχετικά με την προσφορά ενός συλλόγου σε έναν ποδοσφαιριστή και τα αντικειμενικά κριτήρια στα οποία βασίζονται αυτές οι αποφάσεις.
Ο Μάρκο Λιβάγια είναι ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής στο ρόστερ της ΑΕΚ. Κι αν κανείς συνυπολογίσει ότι πρόκειται για έναν παίκτη που κατέκτησε μαζί της το πρωτάθλημα και φορά τη φανέλα της εδώ και περίπου 3.5 χρόνια έρχεται στη θέση του και αντιλαμβάνεται για πιο λόγο αξιώνει στα 28 του ένα συμβόλαιο που θα του απέφερε ετησίως περισσότερα από 1.3 εκατ. €. Είναι όμως μια άλλη συζήτηση αυτή σχετικά με το πώς αυτοπροσδιορίζεται με όρους εμπορικής αξίας ένας ποδοσφαιριστής και άλλη αυτή που είναι σχετική με την διαδικασία αξιολόγησης ενός παίκτη από μια ομάδα που καλείται να πάρει μια απόφαση για το ύψος της προσφοράς που του υποβάλει για την επέκταση του συμβολαίου του.
Ο Λιβάγια της ΑΕΚ είναι ένας μεσοεπιθετικός που συνεισφέρει περίπου 12 γκολ ετησίως στο πρωτάθλημα. Παίκτης που βάζει 6-7 γκολ και δίνει (ασίστ) 5-6 γκολ. Ποδοσφαιριστής που δεν χαρακτηρίζεται αξιόπιστος, δεδομένου ότι συχνά στερεί τον εαυτό του από την ομάδα λόγω της αδυναμίας του να ελέγξει τα νεύρα του στο τερέν. Προσωπικότητα που απαιτεί πολύ ειδική μεταχείριση, δεδομένου ότι έχει προβληματίσει όλους τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε. Παίκτης που δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ αρχηγός και να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες ως υποστηρικτής του προπονητή στη διαχείριση των σχέσεων και του ανθρώπινου δυναμικού.
Ένας σύλλογος που πληρώνει τον σημερινό πρώτο σκόρερ του (Ανσαριφάρντ) με περίπου 400.000 €, τον αρχηγό του (Μάνταλος) με περίπου 650.000 € και έχει μόνο έναν ποδοσφαιριστή, τον βασικό σέντερ φορ του (Ολιβέιρα) με συμβόλαιο του εκατομμυρίου δεν θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα από όσα προσέφερε στον Λιβάγια, δηλαδή ένα 4ετές συμβόλαιο του εκατομμυρίου. Στην πραγματικότητα ούτε αυτή η προσφορά τεκμηριώνεται μέσα από την αντικειμενική αξία της προσφοράς του Λιβάγια προς την ΑΕΚ. Ο σύλλογος, λογικά, αποφάσισε να του την κάνει επειδή προσμέτρησε τον παράγοντα του συναισθηματικού δεσμού του παίκτη με την ομάδα και των οπαδών με τον παίκτη. Ναι, για να προσφέρει ένας σύλλογος σε έναν ποδοσφαιριστή το ακριβότερο από τα συμβόλαια που έχει, προφανώς ποντάρει επάνω του και λειτουργεί με την προσδοκία ότι στο μέλλον θα έπαιρνε περισσότερα, με όρους αγωνιστικής προσφοράς, από τον Κροάτη μεσοεπιθετικό. Αυτή όμως θα ήταν μια προσδοκία και όχι απαίτηση, διότι η προηγούμενη τριετία δεν δικαιολογεί μεγαλύτερες απαιτήσεις από έναν μεσοεπιθετικό που δεν έβαλε ποτέ περισσότερα από 8 γκολ σε ένα πρωτάθλημα – δηλαδή τα στατιστικά δεν τεκμηριώνουν τέτοια απαίτηση.
Ο “φετινός” Λιβάγια είναι ένας παίκτης που αποδίδει στα συνήθη στάνταρ του (50% επιτυχημένες ενέργειες φέτος – 46%, 48%, 48.4% την προηγούμενη τριετία), αλλά σκοράρει λιγότερο (0.27 ανά αγώνα φέτος – 0.27, 0.34, 0.36 την προηγούμενη τριετία) συγκριτικά με την τελευταία διετία (πηγή: wyscout). Η ανάλυση των στατιστικών του κρύβει μια εύκολη εξήγηση για αυτό: σουτάρει λιγότερο, δηλαδή παίρνει μια τελική προσπάθεια λιγότερη ανά ματς. Κι ενώ οι τελικές προσπάθειές του είναι της ίδιας αξίας, και το ποσοστό στα σουτ του στον στόχο είναι ίδιο, οι λιγότερες ευκαιρίες του φέρνουν λιγότερα γκολ. Μειωμένη είναι η συνεισφορά του στο γκολ και επειδή δεν καταφέρνει να σερβίρει (0 ασίστ ανά ματς φέτος – 0.14, 0.21, 0.27 την προηγούμενη τριετία).
Με άλλα λόγια, όσα έκανε στις 17 συμμετοχές του στο τρέχον πρωτάθλημα δεν δημιούργησαν λογικά επιχειρήματα που να τεκμηριώνουν την αξίωσή του για διπλασιασμό των αποδοχών του, δεδομένου ότι σήμερα εισπράτει κάτι λιγότερο από 700.000 €.
Προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόστερ της στον βαθμό που αυτό να δικαιολογεί την απαίτηση για πρωταθλητισμό, η ΑΕΚ προφανώς πρέπει να προσθέσει ποδοσφαιριστές “του εκατομμυρίου”. Θα είχε όμως κάνει λάθος αν πρόσφερε στον Λιβάγια ένα συμβόλαιο του 1+ εκατ. € ετησίως· λάθος που θα το έβρισκε μπροστά της διαταράσσοντας τις ισορροπίες στα αποδυτήριά της.
Στρατηγική
Σε μια στιγμή που δεν την βρίσκει αισιόδοξη ότι μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο, και σε μια σεζόν που η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα δεν έχει καμία αξία, είναι πολύ καλό για την ΑΕΚ που βγάζει άκρη με τον Λιβάγια νωρίς· αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος της με κάθε έναν από τους “μεγάλους” της προκειμένου να χαράξει τη στρατηγική της στον σχεδιασμό για την επόμενη σεζόν. Το έχω σημειώσει ξανά, η προτεραιότητα του Μανόλο Χιμένεθ θα πρέπει να είναι το να δώσει συνέχεια σε αυτό που έχει ξεκινήσει με την προώθηση των νεαρών ποδοσφαιριστών που βρίσκονται στο ρόστερ της ΑΕΚ. Όχι επειδή κοστίζουν λιγότερο σε χρήμα, αλλά επειδή αυτοί, σε αντίθεση με τους “μεγάλους” της, δεν έχουν πιάσει ταβάνι. Η δική τους φιλοδοξία, εφόσον έχουν ταλέντο, είναι στοιχείο που μπορεί να επιδράσει θετικά στην δυναμική της ΑΕΚ. Μια ΑΕΚ με νεανικό ταλέντο, το οποίο θα παντρέψει με τρεις – τέσσερις ποδοσφαιριστές “του εκατομμυρίου” μπορεί να είναι μια ομάδα που θα απαιτεί από τον εαυτό της να πετύχει στην επόμενη σεζόν περισσότερα από αυτά που φαίνεται ότι θα πετύχει στη διάρκεια της τρέχουσας, ή που πέτυχε στις αμέσως προηγούμενες.
Στην εποχή των data driven αποφάσεων στο ποδόσφαιρο, που ένας προπονητής (Λάμπαρντ) απολύεται επειδή έχει τον χαμηλότερο συντελεστή νικών στη σύγκριση με τους προηγούμενους, ή ένας ποδοσφαιριστής αποκτάται ή δεν αποκτάται με βάση τους δείκτες x (xGoals, xAssists, xGoals/shot κλπ), η ΑΕΚ θα είχε πάρει μια πλήρως συναισθηματική και καθόλου επιχειρηματική απόφαση αν είχε προσφέρει περισσότερα στον Μάρκο Λιβάγια. Διότι ναι, η αξία των τεχνικών δεξιοτήτων και των ποιοτικών χαρακτηριστικών του μπορεί να πληρώνεται ακριβά, αλλά η απόδοση και η συνεισφορά του σε 3.5 χρόνια δεν δικαιολογούσε μεγαλύτερη προσφορά από αυτή που του υπέβαλε.
gazzetta.gr