Του Δρ. Μιχάλη Μιχαηλίδη*
Έχει προσφάτως περιέλθει στην αντίληψη μου, ότι μεγάλος αριθμός βιβλίων που βρίσκονταν στην Κυπριακή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΚΟΕ), καταστράφηκαν για άγνωστους προς το παρόν λόγους, (τουλάχιστον σε μένα) εκ των οποίων, πολλά εξ αυτών, εμπεριείχαν εκπαιδευτικό περιεχόμενο για την Ολυμπιακή Παιδεία.
Τα βιβλία αυτά προορίζονταν για να διοχετευθούν σε σχολικές μονάδες, με απώτερο στόχο, την διάδοση των Αρχών και Αξιών του Ολυμπισμού, ως πανανθρώπινη αξία, εντός της Σχολικής Εκπαίδευσης, ώστε οι Αρχές αυτές και τα Ολυμπιακά Ιδεώδη, να μεταλαμπαδευτούν και να ενσωματωθούν, στην ψυχή και στο πνεύμα των νεαρών μαθητών, ως πνευματική κληρονομιά των Αρχαίων Ελλήνων με την ήδη παραχωρείσα έγκριση του Υπουργείου Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας που λόγω της πανδημίας αυτό δεν είχε γίνει τότε κατορθωτό.
Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, ως Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού και Πολιτικού Πολιτισμού, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι αποτροπιασμό και απογοήτευση για την καταστροφή τόσο μεγάλης ποσότητας βιβλίων, που περιελάμβαναν στο περιεχόμενο τους, θεμελιώδεις ανθρωπιστικές αξίες και πανανθρώπινα ιδεώδη μέσω της διδασκαλίας του μαθήματος της Ολυμπιακής Παιδείας.
Είναι επίσης τραγικό, αν η απόφαση να καταστραφούν αυτά τα βιβλία λήφθηκε με αιτιολογικό π.χ. για την εξοικονόμηση αποθηκευτικού χώρου, όπως συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, έχω την γνώμη ότι θα έπρεπε υπερισχύσουν, εναλλακτικοί τρόποι επίλυσης του προβλήματος, χωρίς την επακόλουθη καταστροφή του πολύτιμου αυτού εκπαιδευτικού υλικού.
Θα μπορούσε ίσως η διάθεση του υλικού αυτού να παραχωρηθεί σε Σχολικές Μονάδες, σε Δημοτικές ή Κοινοτικές Βιβλιοθήκες που μπορεί να τα χρειάζονταν, ιδιαίτερα όταν το περιεχόμενο των βιβλίων αφορούσε τον Ολυμπισμό όπου οι αξίες του είναι διαχρονικές και ανεξίτηλες.
Η απόφαση της ΚΟΕ να προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια αντιβαίνει και έρχεται σε αντίφαση προς τους διακηρυγμένους στόχους και αξίες της ίδιας της Ολυμπιακής Επιτροπής.
Όταν ο φορέας προστασίας των Ολυμπιακών Αρχών και Αξιών και του Ολυμπιακού Ιδεώδους, αναλαμβάνει τον ρόλο του καταστροφέα αυτών των ιδεών και των αξιών, δημιουργείται μια αντίφαση και ένα παράδοξο, που θα έπρεπε κανονικά να προβληματίσει τις αρμόδιες αρχές του κράτους.
Μια απόφαση για την καταστροφή βιβλίων, είναι σοβαρή και θα πρέπει να γίνεται πάντα με σκέψη και κριτικό πνεύμα και σεβασμό προς την γνώση και την παιδεία, ιδιαίτερα όταν τα βιβλία αυτά, αφορούν την «Ολυμπιακή Παιδεία».
Σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, η καταστροφή εκπαιδευτικών βιβλίων με ανθρωπιστικό και πολιτιστικό περιεχόμενο, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται ως μια πράξη Πολιτισμικής Βαρβαρότητας, που δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, με πάντα στον νου, το πνεύμα και τα λόγια του μεγάλου Χάινριχ Χάινε που είπε: “Εκεί όπου καίγονται βιβλία, μια μέρα θα καίγονται άνθρωποι”
* Πρόεδρος Επιτροπής Παιδείας, του Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού
