Ο “ισχυρός άνδρας” της Κίνας, Σι Ζινπίνγκ έθεσε από την αρχή της θητείας του (2013) ως βασικό στόχο την γρήγορη εξέλιξη του ποδοσφαίρου της χώρας. Συγκεκριμένα, έβαλε ως ορόσημα την πρόκριση σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου μέχρι το 2022, την ανάληψη της διοργάνωσης μέχρι το 2030 και την κατάκτηση Μουντιάλ μέχρι το 2050. Η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου έχει βρεθεί στην κορυφαία διοργάνωση της Fifa μόλις μια φορά, στα γήπεδα της Άπω Ανατολής το 2002, φεύγοντας με τρεις ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια (Κόστα Ρίκα, Βραζιλία, Τουρκία) χωρίς μάλιστα να βάλει γκολ…
Για να πετύχει το στόχο της η Κίνα, έδωσε έμφαση τόσο στην εισαγωγή ευρωπαϊκής τεχνογνωσίας για την οργάνωση των αναπτυξιακών δομών (π.χ. αξιοποίηση του βετεράνου Δανού ποδοσφαιριστή Έμπε Σαντ) όσο και στην προσέλκυση -με εξωπραγματικά συμβόλαια- μεγάλων ονομάτων, είτε σε προχωρημένη (π.χ. Ντρογκμπά) είτε στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία (π.χ. Χουλκ, Όσκαρ)…
Παρά τη βελτίωση της ποιότητας του εγχώριου πρωταθλήματος, όμως, το επίπεδο της εθνικής ομάδας της χώρας παραμένει ιδιαίτερα χαμηλό (76η θέση στο Fifa ranking) κι έτσι ξεκίνησε το σχέδιο απονομής κινέζικης ιθαγένειας σε αξιόλογους παίκτες της κινέζικης Super League (με κοντινές ή μακρινές ρίζες από την Κίνα), προκειμένου να στελεχώνουν την εθνική ομάδα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας αυτής τάσης αποτελεί ο -προερχόμενος από τις ακαδημίες της Άρσεναλ- Νίκο Γεννάρης (Αγγλοκύπριος πατέρας και Κινέζα μητέρα), ο οποίος στην πρώτη του μόλις σεζόν στην Κίνα έκανε αίσθηση με τις εμφανίσεις του (με τη φανέλα της Μπέιζινγκ Γκουοάν). Έτσι, απέκτησε με διαδικασίες-εξπρές την κινέζικη υπηκοότητα αλλάζοντας μάλιστα το ονοματεπώνυμό του σε Λι Κε. Στις 7 Ιουνίου 2019, σε φιλικό αγώνα απέναντι στις Φιλιππίνες, έγινε ο πρώτος “νατουραλιζέ” παίκτης που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Κίνας.
Πηγή: Κάθε Κυριακή