Εδώ και κάποια χρόνια όταν η ποδοσφαιρική σεζόν πλησιάζει προς το τέλος συμβαίνουν δυο πράγματα. Έτσι σαν ταινία που η επανάληψη της έχει γίνει κουραστική, αλλά και ενοχλητική.
Στην ταινία εμφανίζονται δυο πράγματα. Το αίτημα για αύξηση των ομάδων καθώς και νεαροί Κύπριοι ποδοσφαιριστές ακόμη και στις αρχικές στις ενδεκάδες των ομάδων! Παιδιά που, δυστυχώς, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στην πορεία, καθίστανται σπάνιο είδος στην Α’ κατηγορία, αφού τα εκβράζει το σύστημα. Όπως εκβράζει η μανιασμένη θάλασσα νεκρά ψάρια.
Το αίτημα για αύξηση των ομάδων προερχόμενο από τις ομάδες που πέφτουν, δείχνει τη σοβαρότητα του ποδοσφαιρικού μας οικοδομήματος. Η ομάδα που πέφτει ζητά στην ουσία την ακύρωση ενός ολόκληρου πρωταθλήματος για να παραμείνει στην κατηγορία!
Δεν το κάνει τυχαία. Με βάση τα πεπραγμένα που καθορίζονται από την διατήρηση των ισορροπιών και του καθεστώτος του «δούναι και λαβείν», ξέρει, ότι η ΚΟΠ – δηλαδή τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τα σωματεία σε αυτήν – δεν πολυσκοτίζονται για το αν θα αυτογελοιοποιηθούν.
Οι 12 ομάδες έγιναν 14, τώρα ας γίνουν 16. Και να συνεχίσει το Κυπριακό ποδόσφαιρο να βαδίζει απτόητο… Προς τα πού; Σάμπως και νοιάζει κανένα για αυτό το «πού». Σάμπως και νοιάζει κανένα για το αν το άθλημα αυτό βρίσκεται σε ασφαλή ύδατα; Βασικά εκείνο που πρωτίστως μάς νοιάζει είναι η διαφύλαξη συμφερόντων και η προαγωγή σκοπιμοτήτων. Να εισπράττουμε τα ποσά από τα τηλεοπτικά συμβόλαια και να κάνουμε χοντρό παρασκήνιο και …συμμαχίες αναλόγως των συνθηκών.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση των νεαρών Κύπριων ποδοσφαιριστών, κυριαρχεί μια απύθμενη υποκρισία. Όλοι –μα όλοι – οι παράγοντες και οι προπονητές, στη θεωρία, κόπτονται για το μέλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου, επαινώντας με κάθε ευκαιρία το ταλέντο που υπάρχει, αλλά και τις ακαδημίες που «επεξεργάζονται» αυτό το υλικό. Όμως στην πράξη …Tabula rasa (τάμπουλα ράζα). Πρόκειται για τη λατινική έκφραση του όρου «άγραφος πίνακας».
Οι παράγοντες που αποτελούν το σώμα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας που αποφασίζει, ψηφίζουν την αύξηση των μη Κύπριων ποδοσφαιριστών από 15 σε 17 , (ούτε σε προπονητικό δίτερμα δεν θα βλέπουμε Κύπριους έτσι που πάμε ) ενώ οι περισσότεροι προπονητές δεν εμπιστεύονται τους Κύπριους γιατί φοβούνται ότι αν τους δώσουν ευκαιρίες, η ομάδα δεν θα πάει καλά και θα χάσουν τη δουλειά τους.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ομάδων δεν έχει κανένα σοβαρό πλάνο λειτουργίας των ακαδημιών (κάποιες δε ομάδες δεν έχουν ούτε υποτυπώδες). Οι περισσότεροι διοικούντες δεν έχουν το όραμα και βεβαίως ούτε την όρεξη, ούτε την υπομονή να δουλέψουν για οτιδήποτε σε μακροπρόθεσμη βάση. Προτιμούν το εύκολο, το …ετοιματζίδικο. Τους ξένους και κοινοτικούς. Οι μικροί της κάθε ομάδας, ή αν θέλετε η συντριπτική τους πλειοψηφία τη χρονική στιγμή που είναι έτοιμοι για τη μετάβαση στην πρώτη ομάδα, παραμερίζονται χωρίς να παίρνουν ούτε καν την ευκαιρία που δικαιούνται ! Εδώ είναι και η τραγικότητα των πραγμάτων. Τόσα χρόνια δουλειάς για ένα παιδί που για να είναι στον προθάλαμο της πρώτης ομάδας σημαίνει ότι έχει δυνατότητες και …άντε γεια. Έτσι στη ψύχρα. Κάποιοι πάνε δανεικοί άλλοι φεύγουν για σπουδές. Υπάρχουν και οι ελάχιστοι που επιβιώνουν στην Α’ κατηγορία. Ως εξαιρέσεις…
Αφού όπως αναφέραμε δεν υπάρχει σοβαρό πλάνο, δεν υπάρχει ούτε πολιτική στο θέμα. Η μάλλον υπάρχει πολιτική …αλαλούμ. Που αναπόδραστα φθείρει και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα οδηγώντας το στην παρακμή.
Για να μην τα ισοπεδώνουμε τα πράγματα θα πρέπει να θυμίσουμε ότι υπάρχουν και ομάδες που επέδειξαν αξιόλογο έργο στους μικρούς. Η Ομόνοια, για παράδειγμα, που τα προηγούμενα χρόνια (2019-2022) ανέδειξε, προώθησε και καθιέρωσε νεαρούς ποδοσφαιριστές που έφυγαν μάλιστα για άλλες πολιτείες φέρνοντας λεφτά στο ταμείο ( αυτό υπενθυμίζει ότι η ακαδημία λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως επένδυση).
Κύριος .. .αίτιος του αξιόλογου εγχειρήματος ήταν ο Χενινγκ Μπεργκ, (έχει τεράστια σημασία για το step up των νεαρών ο προπονητής) που έδειξε πως εμπιστεύεται τους «μικρούς» και τους υπολογίζει να έχουν ενεργό ρόλο στο ροτέισον. Αυτό είναι θέμα νοοτροπίας και ποδοσφαιρικής παιδείας. Πιθανότατα δεν θα έφθαναν εκεί που έφθασαν οι Λοΐζος Λοΐζου, Χαράλαμπος Χαραλάμπους, Νικόλας Παναγιώτου, Ανδρόνικος Κακουλλής και Μαρίνος Τζιωνής αν δεν ήταν ο Νορβηγός. Ανεξαρτήτως αν πρωτόπαιξαν στην πρώτη ομάδα με αυτόν αυτός ήταν που τους εμπιστεύτηκε και τους έβαλε ψηλά στο… μπλοκάκι.
Είναι επίσης η Νέα Σαλαμίνα που διαχρονικά δουλεύει αποδοτικά και οργανωμένα στη βάση. Προωθεί και καθιερώνει νεαρούς ποδοσφαιριστές και επωφελείται οικονομικά από αυτούς (Γιάννης Κούσουλος, Ιωάννης Κωστή). Είναι επίσης η μόνη ομάδα Α’ κατηγορίας που έχει αταλάντευτη πολιτική για τον Κύπριο ποδοσφαιριστή. Υποχρεώνει τον εκάστοτε προπονητή να ξεκινά το ματς με δυο Κύπριους στην ενδεκάδα.
Οι εξαιρέσεις όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα της αδυναμίας αξιοποίησης των νεαρών ποδοσφαιριστών και του σμπαραλιάσματος των ονείρων τους.
Πάντως η συζήτηση για την αύξηση των ομάδων και η θεαματική αύξηση των νεαρών Κύπριων παικτών στο πρωτάθλημα είναι οι δυο επαναλαμβανόμενες αστειότητες κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Και κατά που φαίνεται, δεν θα τις ξεφορτωθούμε σύντομα. Είναι όντως λυπηρό το γεγονός. Αλλά δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα στα σοβαρά.
Π.Π.