Το ότι η Ομόνοια περνά δύσκολες στιγμές δεν χρειάζονται… μαντικές ικανότητες για να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε. Φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού και «φωνάζει» με την κάκιστη πορεία και τις εμφανίσεις της ομάδας στο πρωτάθλημα. Και αυτό παρότι άρχισε ιδανικά τη σεζόν με την εξασφάλιση θέσης σε ευρωπαϊκό όμιλο για τρίτη διαδοχική χρονιά.
Οι φίλοι της ομάδας «μουρμουρούν» εδώ και καιρό, όμως η κατραπακιά από το ΑΠΟΕΛ ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι. Ο «Λαός» δικαιούται να νιώθει απογοήτευση, πικρία και αγανάκτηση, λόγω του ότι η ομάδα όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, αλλά δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο και προς το παρόν αντιδρά σπασμωδικά.
Εξυπακούεται ότι την ευθύνη φέρουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Διοίκηση, τεχνική ηγεσία, ποδοσφαιριστές και όλοι όσοι είναι κοντά στην ομάδα. Άλλωστε, οι μεν λαμβάνουν τις αποφάσεις, οι δε παίζουν… μπάλα είτε από τον πάγκο είτε μέσα στο γήπεδο.
Συνεπώς, η κριτική που ασκείται είναι δικαιολογημένη, νοουμένου ότι στηρίζεται με επιχειρήματα και δεν ισοπεδώνει τα πάντα. Το επισημαίνω επειδή διαφαίνεται αυτή η τάση από κάποιους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι το έριξαν στους αφορισμούς και τους μηδενισμούς. Και αυτό μόνο καλό δεν κάνει στην Ομόνοια τη δεδομένη στιγμή.
Δεν επιχειρώ να κάνω τον συνήγορο οποιουδήποτε, όμως το να θεωρείται ως «πηγή» του κακού ο Σταύρος Παπασταύρου, νομίζω πως είναι άτοπο και άδικο. Διότι, παρά τα όποια λάθη του, είναι ο άνθρωπος που επανέφερε ξανά την Ομόνοια στο προσκήνιο ως πρωταγωνίστρια…
Γιώργος Χατζηαντώνης
