Η κάκιστη αγωνιστική και ψυχολογική περίοδος την οποία διάγει η Ομόνοια δεν έχει αφήσει κανέναν στο απυρόβλητο.
Ποδοσφαιριστές, προπονητής, διοίκηση και στελέχη της ομάδας έχουν ήδη ακούσει τα εξ αμάξης από τον κόσμο της ομάδας.
Η κριτική ( και προφανέστατα αναφέρομαι στην καλόπιστη ), είναι σημάδι υγειούς λειτουργίας ενός οργανισμού ή συνόλου και είναι σε κάθε περίπτωση καλοδεχούμενη και θεμιτή. Και είναι σημαντικό, η κριτική αυτή να γίνεται με σωστό timing, προς τους σωστούς αποδέκτες και να είναι εποικοδομητική.
Η στοχευμένη όμως κριτική προς το πρόσωπο του προπονητή της Ομόνοιας, Χένινγκ Μπεργκ, σε πολλές περιπτώσεις τον τελευταίο καιρό, δυστυχώς, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Αντίθετα, (επαναλαμβάνω, σε πολλές περιπτώσεις και όχι όλες) είναι ισοπεδωτική και πολλές φορές, δυστυχώς, αγγίζει τα όρια της αχαριστίας.
Είναι απόλυτα φυσικό, λογικό και αναμενόμενο στην κακή πορεία της όποιας ομάδας, το πρώτο πρόσωπο το οποίο δέχεται τα ”πυρά” του κόσμου να είναι ο προπονητής. Εν προκειμένω, ο κόσμος της Ομόνοιας αναζητά τους υπαίτιους για την μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας και το πρώτο πρόσωπο στο οποίο στρέφεται είναι ο Νορβηγός.
Κανείς δεν αρνείται το γεγονός ότι ο Χένινγκ Μπεργκ, φέρει ευθύνη για την έως τώρα πορεία της ομάδας. Φέρει και μάλιστα μεγάλη. Ωστόσο είναι άδικο να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι ήδη σε 2 περιπτώσεις, σε δηλώσεις του, ανέλαβε μερίδιο των ευθυνών που του αναλογούν και δήλωσε δημόσια ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι ποδοσφαιριστές του θα δουλέψουν σκληρά για να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση.
Το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό ούτε να ”αγιοποιήσει” τον Μπεργκ ούτε να τον παρουσιάσει ως άμοιρο ευθυνών.
Είναι όμως φρόνιμο, να μην ξεχνάμε τι ακριβώς έχει πετύχει στην ομάδα, πως το έχει πετύχει και σε πόσο χρονικό διάστημα το έχει πετύχει. Και το τι έχει πετύχει δεν χρειάζεται να το γράψω ξανά αφού όλοι το γνωρίζουν.
Πολλοί, ήδη ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι και αυτό, κατά την άποψή μου, είναι λανθασμένο.
Πρώτον, όταν μια ομάδα είναι σε διαρκή κρίση, σε πολλές περιπτώσεις, η απόλυση του προπονητή προσφέρει μια βραχυπρόθεσμη ψυχολογική ”ανάταση” η οποία συχνά μεταφράζεται και σε αγωνιστική ανάταση. Η λέξη κλειδί εδώ, είναι η βραχυπρόθεσμη. Διότι, σε ενδεχόμενη φυγή του Μπεργκ κανείς δεν εγγυάται ότι μακροπρόθεσμα ο επόμενος προπονητής θα καταφέρει είτε να σώσει την χρονιά (κάτι το οποίο έκανε πέρυσι ο Μπεργκ), είτε να διατηρήσει την ενδεχόμενη φόρμα ή αλλαγή ψυχολογίας της ομάδας.
Δεύτερον, η ομάδα έχει επενδύσει αρκετά στον συγκεκριμένο προπονητή και έχει δημιουργήσει μαζί του ένα πρότζεκτ. Πέραν του ότι εν πολλοίς το πρότζεκτ αυτό είναι απόλυτα επιτυχημένο, το να έρθει ένας νέος προπονητής να συνεχίσει το πρότζεκτ αυτό, το οποίο σαφέστατα θα είναι για αυτόν κάτι καινούργιο άρα θα υπολείπεται εμπειρίας, ενέχει μεγάλο ρίσκο.
Η Ομόνοια δεν βρίσκεται σε φάση rebuild, οπότε παρά τα κακά αποτελέσματα και ψυχολογία δεν θα ήταν φρόνιμο να αλλάξει προπονητή (όχι ότι έχει τεθεί ποτέ τέτοιο ζήτημα φυσικά).
Οπότε, βάσει των παραπάνω η απομάκρυνση Χένινγκ Μπεργκ από την ομάδα, ειδικά στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, είναι μια κίνηση της οποίας το ενδεχόμενο όφελος είναι μικρότερο του ενδεχόμενου κόστους.
O Sir Alex Feguson, ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του αθλήματος, ανέλαβε τα ηνία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1986 και το πρώτο του μεγάλο τρόπαιο ήρθε 4 χρόνια μετά, το 1990, ενώ το πρώτο του πρωτάθλημα, 7 χρόνια μετά την ανάληψη της ηγεσίας της ομάδας.
Και πέρασε από ”χίλια μύρια κύματα” μέχρι να φτάσει στα τρόπαια αυτά και να εδραιώσει την ομάδα του Μάντσεστερ στην κορυφή. Αντιμετωπίστηκε όμως στα δύσκολα, με εμπιστοσύνη και υπομονή τόσο από την ομάδα, όσο και από τον κόσμο.
Τροφή για σκέψη.
Λοΐζος Μωυσέως