Ο Μιχάλης Τσόχος αφήνει στην άκρη για λίγο το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές και βλέπει ακριβώς εκεί που πονάει ο ΠΑΟΚ, έξω από αυτές…
Μπορούν να γίνουν πολλές αναλύσεις, για τον τρόπο παιχνιδιού του ΠΑΟΚ, για το τι φταίει και ενώ παίζει καλά ή σχετικά καλά είναι αναποτελεσματικός. Μπορείς να μιλήσεις για την αδυναμία του ρόστερ, για τον προπονητή Πάμπλο Γκαρσία, μπορείς να κάνεις εκτιμήσεις για την ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας πριν τα μεγάλα ματς, τα ντέρμπι, γενικά μπορείς να προσεγγίσεις το θέμα από διάφορες οπτικές γωνίες.
Στην πραγματικότητα, ότι και να κάνεις για τα παραπάνω, επί της ουσίας δεν κοιτάς στη ρίζα του προβλήματος και η ρίζα είναι έξω από αυτό που συμβαίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου τους τελευταίους μήνες.
Δεν πρόκειται για κάποια μεγάλη αποκάλυψη, το να γράψω ότι το κακό ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, αμέσως μετά την κατάκτηση του αήττητου πρωταθλήματος και τη φυγή του Λουτσέσκου. Ο ΠΑΟΚ σε εκείνο το χρονικό σημείο ξεκίνησε μία σειρά από ατελείωτα, ακατανόητα και απολύτως σοβαρά λάθη, ξεκινώντας πρώτα και πάνω από όλα από την διαχείριση του ανθρώπου που ήταν ο πρωτεργάτης αυτής της ομάδας. Ο Λουτσέσκου με τα καλά του και τα στραβά του, ήταν ο βασικός πυλώνας της ομάδας και ο βασικός πυρήνας συσπείρωσής της. Και όμως έφυγε… Οποιος πιστεύει ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά, ότι ο Λουτσέσκου έφυγε για τα πολλά χρήματα είναι τουλάχιστον αφελής. Ο Λουτσέσκου έφυγε γιατί διαπίστωσε ότι ακόμη και ως αήττητος πρωταθλητής δεν μπορούσε να κάνει κουμάντο στον σχεδιασμό της ομάδας.
Εκείνος ζητούσε επιτακτικά την παραμονή τουλάχιστον ενός εκ των Σάχοφ και Κάνιας των οποίων τα συμβόλαια έληγαν και κυρίως δεν ενέκρινε την απόκτηση του Ντάγκλας Αουγκούστο, τον οποίο θεωρούσε πολύ soft για τον άξονα. Λίγες ημέρες αργότερα ενημερώθηκε ότι δεν θα μείνει κανείς από τους Σάχοφ και Κάνιας γιατί οι απαιτήσεις τους ήταν υψηλές και ότι ο Αουγκούστο αποκτήθηκε με απόφαση της διοίκησης. Αυτή δεν ήταν η αιτία, αυτή ήταν η αφορμή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Λουτσέσκου που αμέσως μετά αποχώρησε από τον ΠΑΟΚ.
Γιατί θυμάμαι τώρα αυτή την ιστορία, την οποία φυσικά μάθαμε πολύ αργότερα; Για να δείξω το πραγματικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ και το οποίο δεν είναι άλλο, από το να αποφασίζουν μονίμως οι λάθος άνθρωποι. Αν ο ΠΑΟΚ δεν άφησε ούτε τον Λουτσέσκου, τη στιγμή της απόλυτης επιτυχίας του να επιλέξει και να αποφασίσει αυτός για την ομάδα, καταλαβαίνει κανείς τι συνέβη από εκεί και πέρα με όλους τους υπόλοιπους. Μέσα σε όλο αυτό βάλτε και τις αλλοπρόσαλλές αποφάσεις και αλλαγές με τους τεχνικούς και αθλητικούς διευθυντές και έχετε μία πλήρη εικόνα για την ανυπαρξία σχεδίου στον ΠΑΟΚ, εδώ και μία διετία.
Μία ανυπαρξία που οδηγεί σε συνεχόμενα λάθη. Μπορώ να αναφέρω πολλά, αλλά θα μείνω στα γνωστά και επιφανειακά, όπως αυτού του περασμένου καλοκαιριού με τον Βιερίνια και τα μπρος πίσω με την ανανέωσή του, όπως την απόκτηση του Τσόλακ, όπως την μη απόκτηση τερματοφύλακα, κ.ο.κ. Λάθος πιθανότατα ήταν και η παραμονή του Φερέιρα το περασμένο καλοκαίρι και η στήριξη ενός αγωνιστικού project που ήταν κόντρα στη φύση και το dna του ΠΑΟΚ και το οποίο προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των περισσότερων ποδοσφαιριστών. Από τη στιγμή που όμως πάρθηκε η απόφαση να παραμείνει ο Πορτογάλος, για να μην αλλάξει η ομάδα προπονητή και σχέδιο λίγο πριν τα κρίσιμα καλοκαιρινά προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, τότε θα έπρεπε να στηριχτεί μέχρι τέλους. Ηταν ακόμη μεγαλύτερο λάθος που στην πρώτη πρόταση που ήρθε, του είπαν να πάει στο καλό και συνέχισαν με ένα εντελώς διαφορετικό project. Ένα ακόμη λάθος. Γιατί καλό είναι να βάζεις τον αγαπητό σε όλους Πάμπλο Γκαρσία στην άκρη του πάγκου, αλλά δεν φτάνει μόνο ότι είναι ο αγαπημένος των φίλων του ΠΑΟΚ για να πάει την ομάδα μπροστά.
Ο Γκαρσία έχει ένα σχέδιο και μία φιλοσοφία. Καλό σχέδιο και ταιριαστή φιλοσοφία με το dna του ΠΑΟΚ λέω εγώ. Αν μπορεί να το εφαρμόσει κι’ αν μπορεί να ανταποκριθεί δεν το ξέρουμε. Και δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που τον στηρίζουν, ούτε αυτοί που τον σιχτιρίζουν. Δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, γιατί έχει μία ομάδα στα χέρια του, η οποία είναι δομημένη κόντρα στα δικά του θέλω. Πώς να έχει ένταση στα χαφ και πίεση ο ΠΑΟΚ, με Σβαμπ, με Μουργκ, με Αουγκούστο. Απλά δεν γίνεται, είναι εντελώς άλλου τύπου παίκτες. Είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα νομίζω τα ζητήματα που έχει το ρόστερ του ΠΑΟΚ σε σχέση με αυτό που θέλει να παίξει ο προπονητής του. Ο Γκαρσία δεν αλλάζει σχέδιο και οι παίκτες είναι αυτοί που είναι, συνεπώς το πρόβλημα είναι δομικό και αξεπέραστο…
Όπως δομικό είναι το πρόβλημα και της φιλοσοφίας και της λογικής της διοίκησης του ΠΑΟΚ εδώ και χρόνια. Είναι τόσο μεγάλο που στον Πάμπλο Γκαρσία δεν πήραν ούτε αυτόν τον Φεράρι από τον Βόλο, που σαφώς τον προτιμούσε από τον Μπάμπα Ράχμαν, τόση ήταν η στήριξη του club στον προπονητή. Τον Καγκάβα λέει τον ήθελε η οικογένεια Σαββίδη, τον Ράχμαν τον ήθελε ο Ρέμπε, ο οποίος προτίμησε να φύγει για ομάδα της δεύτερης κατηγορίας της Γερμανίας και ενώ είχε άλλα δύο χρόνια συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ και τον αμυντικό χαφ που τόσο πολύ ήθελε ο Γκαρσία δεν τον πήρε κανείς.
Ετσι δεν γίνεται και έτσι δεν θα γίνει και ποτέ. Η τελευταία διετία στον ΠΑΟΚ είναι για μελέτη, case study, που λένε και στο χωριό μου, για το πώς να διαλύσεις μία απολύτως επιτυχημένη ομάδα. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες μπροστά σε όλο αυτό. Κι’ αν αυτό δεν αλλάξει και δεν γίνει μάθημα, ο ΠΑΟΚ είναι πολύ δύσκολο να μπει ξανά στον ίσιο δρόμο…
gazzetta.gr
