Η ιστορία έγραψε ότι η Ομόνοια είναι Κυπελλούχος Κύπρου 2021-2022, για 15η μάλιστα φορά και όπως είναι φυσικό στον απόηχο που άφησε το συγκεκριμένο παιχνίδι παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε ακόμα συζητήσεις τόσο για την ομαδική προσπάθεια όσο και τις ατομικές επιδόσεις στον τελικό.
Όπως είναι φυσικό να γίνεται σε οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό παιχνίδι, κάποιοι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές πάντα θα ξεχωρίζουν του συνόλου είτε λόγω της συνολικά πολύ καλής τους εμφάνισης είτε λόγω συγκεκριμένων στιγμών επιδραστικότητάς τους στον αγώνα.
Έτσι ακριβώς λοιπόν -δικαίως- έγινε και στον αγώνα της Ομόνοιας με τον Εθνικό Άχνας. Ο Φαμπιάνο ψηφίστηκε ως ο MVP του συγκεκριμένου αγώνα και ο Βραζιλιάνος το άξιζε και με το παραπάνω. Οι αποκρούσεις του καθόρισαν εν πολλοίς την έκβαση του τελικού τόσο στην κανονική διάρκεια και την παράτηση, όσο και στην διαδικασία των πέναλτι.
Γιούστε και Λοΐζου ήταν πίσω από τον Βραζιλιάνο τερματοφύλακα στην ψηφοφορία του πολυτιμότερου παίκτη (με τεράστια ομολογουμένως διαφορά) και πάλι δίκαια αφού και αυτοί με τις εμφανίσεις τους αντίστοιχα βοήθησαν την ομάδα τα μέγιστα.
Είναι όμως κάποιες φορές που σε τέτοιου είδους κρίσιμα παιχνίδια κάποιοι ποδοσφαιριστές ξεχωρίζουν με έναν αρκετά ιδιαίτερο τρόπο. Έναν τρόπο ο οποίος όχι μόνο ”αψηφά” τα όσα επιτάσσει το ανθρώπινο σώμα αλλά μέσω αυτού γίνεται στιγμιαία παράδειγμα και έμπνευση για τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές της ομάδας.
Αυτό ακριβώς λοιπόν έκανε -κατά την ταπεινή μου άποψη- και ο Τόμας Χούμποτσαν στον τελικό του κυπέλλου και θεωρώ ότι δεν έλαβε την αναγνώριση που του άρμοζε. Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να είναι ο MVP – αυτός ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ ο Φαμπιάνο- αλλά λέω, ότι η εμφάνισή του στον τελικό ήταν ενδεικτική της συνολικότερης παρουσίας στην ομάδα και δεν έλαβε την απαιτούμενη κατ’ εμέ αναγνώριση.
Και ήταν ενδεικτική της συνολικότερης του παρουσίας διότι ο Τόμας έδειξε ακόμη μια φορά στον κόσμο της Ομόνοιας και όχι μόνο, αρετές ποδοσφαιρικές και κυρίως ψυχικές τις οποίες δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κατέχουν όλοι.
Πόσοι αλήθεια 36χρονοι (σχεδόν 37) ποδοσφαιριστές με την καριέρα και τις παραστάσεις του Χούμποτσαν θα έδειχναν σε κάθε παιχνίδι την αυταπάρνηση την οποία δείχνει ; Πόσοι ποδοσφαιριστές της δικής του κλάσης θα επέμεναν να παίζουν τραυματίες τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα ;
Δεν θα αναφερθώ στις ποδοσφαιρικές του ικανότητες αυτές καθαυτές διότι αυτές δεν χρειάζονται συστάσεις. Θα αναφερθώ -όπως ήδη άρχισα να κάνω- στις ψυχικές του αρέτες οι οποίες αν και κανονικά δεν μπορούν να ”ζυγιστούν” τόσο ξεκάθαρα όσο οι ποδοσφαιρικές, όσον αφορά στον Τόμας, είναι ηλίου φαεινότερες !
Θυμάται κανείς, πόσες φόρες είδαμε τον Σλοβάκο κεντρικό αμυντικό να πέφτει για τάκλιν ή για να ανακόψει την αντίπαλη επίθεση με οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, ακόμα και με το κεφάλι ; Θα πει κάποιος, μα αυτή είναι και η δουλειά του. Σύμφωνοι. Μπορούμε να απαριθμήσουμε πολλούς αμυντικούς στην ηλικία του -ειδικά στην Κύπρο- που να αγωνίζονται στο δικό του επίπεδο με τέτοια αυταπάρνηση, σθένος και ζήλο ; Δεν νομίζω.
Λόγω της ηλικίας και των σωματικών δυνατοτήτων του είναι φυσικό όταν αγωνίζεται επί μακρόν να παθαίνει κράμπες (όπως στον τελικό) και να τραυματίζεται ευκολότερα (επίσης όπως στον τελικό). Θα μπορούσε να αποχωρήσει και κανείς δεν θα του έλεγε κάτι. Όμως έσφιξε τα δόντια και χωλάινοντας συνέχισε. Και δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε να κάνει κάτι τέτοιο.
Για κάποιους ίσως ακούγεται και λίγο… υπερβολικό αλλά ας το δούμε λίγο διαφορετικά. Είναι ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος έχει ένα από τα καλύτερα βιογραφικά στην Κύπρο. Παρουσία στην Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, πρωτάθλημματα Ρωσσίας, πρωταθλήματα Σλοβακίας και Κύπρου, παρουσία 3 χρόνια στην πρώτη κατηγορία του Γαλλικού πρωταθλήματος με την Μαρσέιγ και πάρα πολλές ευρωπαϊκές και διεθνείς συμμετοχές. Με τέτοια καριέρα στα σχεδόν 37 του δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν εκτός από τον εαυτό του. Και όμως σε κάθε παιχνίδι, ειδικά στα κρίσιμα, παίζει σαν να είναι το τελευταίο του και κρίνεται η ποδοσφαιρική στου υστεροφημία !
Και η παρουσία του στον τελικό ήρθε, αν θέλετε, σαν επιστέγασμα της συνολικότερης παρουσίας του στο ”τριφύλλι” με όλα -σχεδόν- εκείνα τα στοιχεία τα οποία τον χαρακτηρίζουν. Μπήκε στο 11′ του αγώνα ως αλλαγή του Παπουλή για να βοηθήσει όταν του ζητήθηκε και το έκανε. Λειτούργησε και ως κεντρικός αμυντικός και ως δεξί μπακ -όπως πολλές φορές στην παρουσία του στην ομάδα- όπως του ζητήθηκε. Τραυματίστηκε αλλά έσφιξε τα δόντια και συνέχισε μέχρι το τέλος. Και στο τέλος σήκωσε και το τρόπαιο.
Πέραν τούτων όμως, είναι σημαντικό να αναγνωριστεί και η επίδραση της παρουσίας του τόσο στον τελικό όσο και γενικότερα. Είναι γνωστό ότι η Ομόνοια έχει στις τάξεις της πολλούς νεαρούς, ταλαντούχους ποδοσφαιριστές με λαμπρό μέλλον. Το να αγωνίζονται αυτά τα παιδιά δίπλα από έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή και να βλέπουν την αγωνιστική του συμπεριφορά και όλα εκείνα τα ψυχικά, μη μετρήσιμα δυστυχώς, στοιχεία του να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια τους σε κάθε παιχνίδι, είναι μια από τις πιο επιδραστικές ”ποδοσφαιρικές διδασκαλίες” τις οποίες θα μπορούσαν να έχουν.
Το συγκεκριμένο άρθρο ήταν μεγάλο -θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο- ωστόσο είναι πρέπον κάποιες φορές να αποδίδεται η αρμόζουσα προσοχή και αναγνώριση σε αφανείς ”ήρωες” του παιχνιδιού που όταν παίζουν, αφήνουν και την ”ψυχή” τους γήπεδο.
Λοΐζος Μωυσέως