Είναι γενικώς παραδεκτό πως η χρονιά για τον Άρη ήταν από μέτρια έως και κακή, τόσο από αγωνιστικής άποψης όσο και από άποψη βαθμολογικής συγκομιδής και επίτευξης στόχων.
Υπό άλλες συνθήκες, η τρέχουσα σεζόν δεν θα είχε τόσο αρνητικό πρόσημο για την «ελαφρά ταξιαρχία», ωστόσο αν λάβουμε υπόψη την αντίστοιχη περσινή χρονιά, τότε τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Μια χρονιά κατά την οποία ο Άρης κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του, αγωνίστηκε σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης για πρώτη φορά και έθεσε αρκετά ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, οι οποίες όμως φέτος δεν εκπληρώθηκαν.
Μάλιστα, το αρνητικό σερί που «τρέχει» η λεμεσιανή ομάδα στις τελευταίες αναμετρήσεις της είναι απόλυτα ενδεικτικό. Η τελευταία νίκη του συγκροτήματος του Αλεξέι Σπιλέφσκι ήταν στις 10 Μαρτίου, όπου και επικράτησε εντός έδρας του ΑΠΟΕΛ με 2-1.
Έκτοτε, σε σύνολο οκτώ αγώνων για το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, μετρά πέντε ήττες και τρεις ισοπαλίες, στατιστικό το οποίο είχε προκαλέσει απογοήτευση στις τάξεις της ομάδας και έχει, προφανώς, επηρεάσει αρνητικά και την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών.
Πλέον, ξεκάθαρος στόχος είναι η ανατροπή του αρνητικού αυτού σερί, προκειμένου η «ελαφρά ταξιαρχία» να ολοκληρώσει τις φετινές αγωνιστικές τις υποχρεώσεις με νίκη. Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει μόνο με το γόητρο ή το θετικό κλείσιμο μιας σεζόν, αλλά και με το ότι ο Άρης έχει ακόμη ελπίδες για εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου.
Διότι εάν καταφέρει να παραμείνει τέταρτος και η Ομόνοια κατακτήσει το κύπελλο, τότε «κλειδώνει» την ευρωπαϊκή του παρουσία.
Λοΐζος Μωυσέως