Μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις εμπερικλείεται η φετινή Ομόνοια. Τόσο απλά και τόσο σοβαρά. Μια ομάδα ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Μια ομάδα που σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου. Να… κεντά στο γήπεδο και οι οπαδοί της να παραληρούν από χαρά και ενθουσιασμό, ή ακριβώς το αντίθετο, να κατεβαίνει στο γήπεδο με τις πράσινες φανέλες και να νομίζει κάποιος πως είναι ομάδα Αγροτικού. Διαλέγετε και παίρνετε. Αυτά βέβαια έχουν να κάνουν με τους καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές. Αυτούς που βλέπουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους να φουσκώνουν κάθε 28 του μήνα βρέξει χιονίσει. Μας έχουν συνηθίσει φέτος. Αναξιόπιστοι εκεί που πρέπει να ορθώσουν ανάστημα, αδιόρθωτοι γιατί όταν κάποια κακά πράγματα επαναλαμβάνονται δεν είναι τυχαία. Μέσα σε όλα αυτά μπαίνει στην εξίσωση και ο Γιάννης Αναστασίου.
Βρέθηκε στον πάγκο εξ ανάγκης και όχι γιατί το ήθελε ο ίδιος. Δείχνει όμως φανερές αδυναμίες, τις οποίες πληρώνει ανά τακτά διαστήματα η Ομόνοια. Άμα έχεις ντέρμπι μπροστά σου, κόουτς, η προπόνηση έχει να κάνει με την ψυχολογία, πώς να πωρώσεις τους παίκτες σου, να τους ντοπάρεις γιατί απέναντι είναι το ΑΠΟΕΛ. Και αυτά πρέπει να κάνουν την εμφάνισή τους στο γήπεδο. Η ψυχή, το πάθος, η δύναμη. Αυτά που είχε η Ομόνοια μία βδομάδα πριν με την Πάφο. Δεν γίνεται να έχεις αντίπαλο το ΑΠΟΕΛ και για ένα ημίχρονο να μην κάνεις τελική. Βλέπεις την ομάδα σου να έχει θέμα. 20′, 30′, 45′.
Στο ημίχρονο αλλάζεις πράγματα για να γίνεις διεκδικητής και όχι να συνεχίσεις να είσαι κομπάρσος μέχρι να δεχτείς το γκολ και να χάνεται η παρτίδα. Τον Ομονοιάτη δεν τον χαλά η αποτυχία, φτάνει να βλέπει τους παίκτες να ιδρώνουν τη φανέλα. Τον ξενερώνει όμως σε «αιώνιο» ντέρμπι να βλέπει παίκτες απαθείς, να μαρκάρουν με τα μάτια και να χάνουν με κατεβασμένα τα χέρια. Αυτή είναι ευθύνη του προπονητή.
Τώρα μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Δέκα ντέρμπι που θα κρίνουν τη χρονιά. Εδώ θα μετρήσουμε πόσο «βαρούν» τα βαριά συμβόλαια κάποιων και η νοοτροπία που θα καταθέσουν μέσα σε τούτες τις κρίσιμες εξετάσεις. Παίκτες και προπονητής.
Γιάννης Κούρας