«Με τον καλύτερο γιατρό μου. Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά για όλα τον γιατρό Πέδρο Ρίπολ και το νοσοκομείο ”Ruber International”».
Με μια ανάρτηση 23 λέξεων και μια φωτογραφία με την κόρη του, ο Σέρχιο Αραούχο βγήκε την περασμένη Παρασκευή (21/4) από το χειρουργείο χαμογελαστός και βέβαιος πως και αυτή η περιπέτεια πέρασε. Ο 31χρονος αρχηγός της ΑΕΚ μπορεί να θέσει και πάλι στόχους για την καριέρα του, γνωρίζοντας πως η επιστήμη έκανε το καθήκον της.
Ωστόσο, ο 70χρονος Ισπανός τραυματολόγος, Π. Ρίπολ, δεν αποτελεί απλώς έναν γιατρό ο οποίος θα κάνει μια συνηθισμένη επέμβαση σε έναν ποδοσφαιριστή. Ο Αργεντινός επιθετικός της Ένωσης, από την εποχή που αγωνιζόταν στην ισπανική Λας Πάλμας, εναπόθεσε στα χέρια του το επαγγελματικό του μέλλον, όταν είχε υποστεί έναν σοβαρό τραυματισμό στον σύνδεσμο και τον χόνδρο του αριστερού αστραγάλου. Με όλο τον σεβασμό στον κορυφαίο ορθοπεδικό και παλιά δόξα της ΑΕΚ, Λάκη Νικολάου, που είναι επικεφαλής του ιατρικού τιμ της ΠΑΕ, είχε ξεκαθαρίσει ευθύς εξαρχής πως «εγώ έχω τον γιατρό μου».
Ποιος είναι, όμως, ο Dr Pedro Luis Ripoll, τον οποίο εμπιστεύονται τυφλά οι μεγαλύτεροι αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, μεταξύ των οποίων οι Κριστιάνο Ρονάλντο, Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Χάβι Αλόνσο, Χάμες Ροντρίγκες, Πέπε, Μαρσέλο, Φρένκι ντε Γιονγκ, Ραούλ Αλμπιόλ, όταν η ατυχία τους χτυπήσει την «πόρτα» μέσα στους αγωνιστικούς χώρους;
Είναι ένας γιατρός χωρίς άδεια οδήγησης, όχι γιατί δεν του αρέσουν το αυτοκίνητα, αλλά επειδή από τις 9 το πρωί της Δευτέρας μέχρι τις επτά το απόγευμα του Σαββάτου μπορεί να βρεθεί για χειρουργεία στη Μούρθια, τη Μαδρίτη, την Αλμερία ή το Αλικάντε. «Νομίζω θα προκαλούσα συνεχώς καταστροφές, επειδή πριν από κάθε επέμβαση σκέφτομαι μόνο τους ασθενείς μου. Έτσι, προτιμώ να γυρίζω την Ισπανία με ταξί. Οι οδηγοί τους έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι μου…», λέει χαμογελώντας ο -κατά πολλούς- κορυφαίος και πλέον καινοτόμος ορθοπεδικός χειρούργος στον κόσμο.
Μαζί με τον επίσης χειρούργο ορθοπεδικό, Μαριάνο Ντε Πράδο, έχουν ιδρύσει το αθλητιατρικό κέντρο «Ripolly De Prado», με πέντε κλινικές σε όλη την Ισπανία, που από το 2013 είναι πιστοποιημένες από τη FIFA και θεωρούνται οι καλύτερες παγκοσμίως στη θεραπεία αθλητικών τραυματισμών.
Μα πάνω, απ’ όλα, πρόκειται για έναν προσηνή επιστήμονα, που ύστερα από 42 χρόνια εξάσκησης του λειτουργήματος της ιατρικής, εξακολουθεί να τηρεί πιστά τον όρκο του Ιπποκράτη. Ενας «στρατιώτης» της Ιατρικής, για τον οποίο η μετάβαση στο χειρουργείο αποτελεί μια ιεροτελεστία.
«Δεν βγαίνω ποτέ έξω τα βράδια πριν από μια εγχείρηση, γιατί θέλω να κάνω τις επεμβάσεις το πρωί. Συνήθως τρώω ζυμαρικά, νωρίς το απόγευμα, πίνω ένα μπουκάλι πρωτεΐνη και κοιμάμαι σε καλές συνθήκες θερμοκρασίας και, προπάντων, χωρίς θόρυβο. Οταν μπαίνω στο ταξί, στον δρόμο για το χειρουργείο πάντα σκέφτομαι ότι έχω μια υπέροχη ομάδα και ότι θα λειτουργήσω σαν να ήταν η τελευταία φορά που το έκανα στη ζωή μου. Πως πρέπει να κάνω το καλύτερό μου, γιατί αυτή είναι μια μάχη του εαυτού μου με τα όριά μου. Αυτή είναι η ψυχική προθέρμανση που κάνω» αναφέρει.
Τα στατιστικά στοιχεία του είναι καθηλωτικά. Εχει κάνει χιλιάδες επεμβάσεις, επιτυγχάνοντας βελτίωση σε εννέα στους δέκα ασθενείς που πάσχουν από τραυματισμούς στο γόνατο και τον αστράγαλο. Ο διακεκριμένος καθηγητής της Ορθοπεδικής Χειρουργικής και Τραυματολογίας, αναφέρεται στην αφοσίωσή του στους ασθενείς ως «δουλεία».
Κάθε μέρα κάνει δεκάδες τηλέφωνα και στέλνει μηνύματα στους ασθενείς του για να μάθει πώς πηγαίνει η αποθεραπεία τους. Αυτό είναι το δικό του φάρμακο, και ομολογεί: «Νομίζω ότι γεννήθηκα γιατρός».
Η πρώτη επέμβαση σε ηλικία 12 ετών
Στην Τζουμίλα, τόπο καταγωγής του, συνόδευε τον παππού του, Δόκτορ Αντόνιο Χοσέ, κουβαλώντας την τσάντα του στις ιατρικές επισκέψεις, ενώ μόλις σε ηλικία 12 ετών βοήθησε τον πατέρα του, Δον Σαλβαδόρ, περνώντας υλικό σε επέμβαση στο γόνατο ασθενή του.
«Από τον παππού μου και τον πατέρα μου πιστεύω πως κληρονόμησα την τιμιότητά τους και την ταπεινοφροσύνη τους απέναντι στους αρρώστους», λέει, παραδεχόμενος πως τον στιγμάτισε, αλλά παράλληλα του έδειξε τον δρόμο της Ιατρικής η απώλεια της αγαπημένης του αδελφής, Λολίτας. Το ότι ακολουθεί ευλαβικά τους κανόνες του το οφείλει στο γεγονός πως μπήκε σε σχολείο Ιησουιτών, στη Βαλένθια, σε ηλικία εννέα ετών και βγήκε από αυτό στα 17 του.
«Οι Ιησουίτες μού έδωσαν μια πολύ ολοκληρωμένη, ανταγωνιστική και ανοιχτή μόρφωση, επειδή είχαμε πρόσβαση σε όλα όσα λογοκρίνονταν στην εποχή του Φράνκο. Μας δίδαξαν να έχουμε μια καλή ρητορική και να είμαστε πειθαρχημένοι. Κάθε μέρα έπρεπε να σηκωνόμαστε στις 6.30 το πρωί». Κατά την αναχώρησή του από το σχολείο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μούρθια, όπου οι συμμαθητές του του έδωσαν το παρατσούκλι «El Gordo» (σ.σ.: ο χοντρός).
«Ημουν σπουδαίος αθλητής, αλλά πήρα είκοσι κιλά επειδή λόγω των σπουδών μου σταμάτησα να προπονούμαι στη σφαιροβολία και στο ποδόσφαιρο, που ήταν τα αγαπημένα μου σπορ», παραδέχεται.
Εν συνεχεία σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης, με ειδίκευση στη Μοριακή Βιολογία, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του σε ΗΠΑ και Ελβετία. Εχει εργαστεί σε διάφορα ιδρύματα, όπως το CSIC και το Κέντρο Μοριακής Βιολογίας του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, ήταν μέλος της Αναπτυξιακής Γενετικής στη Σχολή της Μαδρίτης, ενώ διετέλεσε γενικός διευθυντής Επιστημονικής και Τεχνικής Ερευνας.
Το 1989 έλαβε το πρώτο του διεθνές βραβείο, το βραβείο Videomed, για τις καινοτόμες χειρουργικές τεχνικές του στον χιαστό σύνδεσμο. Εν συνεχεία, αίσθηση έκανε η πραγματοποίηση της πρώτης μεταμόσχευσης μηνίσκου στην ιστορία της Ισπανίας, το 2001, σε έναν ασθενή από την Αλμερία.
Τον Αύγουστο του 2006, μαζί με τους Mariano de Prado και Javier Vaquero, πέτυχε άλλο ένα ορόσημο, αφού έγιναν οι πρώτοι γιατροί παγκοσμίως που αντιμετώπισαν τη νέκρωση της μηριαίας κεφαλής με ενήλικα βλαστοκύτταρα. Αυτή η λεπτή επεμβατική τεχνική στη μυοσκελετική χειρουργική χάρισε στον Ρίπολ το βραβείο Fundacion Mapfre «Ανάπτυξη Εφαρμοσμένης Τραυματολογίας», που του δόθηκε από τη Βασίλισσα Σοφία το 2008.
Υπηρέτησε το δημόσιο σύστημα Υγείας, αλλά σε ηλικία 36 ετών παραιτήθηκε «γιατί έπρεπε να δω εκατό ασθενείς σε δύο ώρες».
Αφοσιωμένος πάντα στην καινοτομία από την αρχή της καριέρας του, για να αποφύγει τη γραφειοκρατία του Δημοσίου πλήρωσε από την τσέπη του ένα αρθροσκοπικό μηχάνημα εκατό κιλών και ταξίδεψε φορτωμένος με αυτό με το τρένο που έκανε το δρομολόγιο Μούρθια-Μαδρίτη!
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εμφανίζεται ως τραυματολόγος, μετά την επιτυχημένη αρθροσκόπηση μηνίσκου που έκανε στον Αλεχάντρο Σαγάρδουϊ της Καρταχένα και τον Χουάνχο της Ρεάλ Μούρθια.
Οι αλτρουιστικές τάσεις του Ρίπολ δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ αφού, μέσω του ιδρύματος Amical, αντιμετωπίζει περιπτώσεις ανθρώπων που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Πριν από τρία χρόνια, η «Ripoll and De Prado SportClinic» έκανε συμφωνία με την ασφαλιστική AXA για συμβόλαια σε ερασιτέχνες και ημιεπαγγελματίες αθλητές, όπου με 45 ευρώ τον μήνα μπορούν να παρακολουθούνται από μια ιατρική ομάδα που παρακολουθεί κάθε εβδομάδα και τους παίκτες της La Liga.
Η πρόκληση του χόνδρου και η «Go5D»
Ο χόνδρος του γόνατος αποτελεί ακόμη μια πρόκληση γι’ αυτόν. «Είναι ένας ιστός που δεν αναγεννάται και αγωνιζόμαστε ακόμη. Είναι ένα άλυτο πρόβλημα. Στον τομέα του αρθρικού χόνδρου, προσπαθήσω να αναπαράγω έναν ιστό παρόμοιο με τον αρχικό» ανέφερε στην «El Espanol».
Τελευταία του τεχνική είναι η «Go5D», που λειτουργεί ως ηλεκτροκαρδιογράφημα των αρθρώσεων, έχοντας δημιουργήσει τέσσερα εργαστήρια εμβιομηχανικής. «Μας επιτρέπει να μετράμε με ακρίβεια τις αστάθειες του γόνατος και του αστραγάλου, καθώς και τη δομή του ποδιού και τις αποκλίσεις των αξόνων του ανθρώπινου σώματος. Με αυτόν τον τρόπο λαμβάνουμε πληροφορίες που συγκρίνονται με 4,5 εκατομμύρια δεδομένα κινητικών συσκευών που βρίσκονται στα μεγάλα δεδομένα. Με αυτές τις πληροφορίες, που είναι απολύτως αντικειμενικές και αξιόπιστες, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια στρατηγική με τον ασθενή. Πρόκειται για μια ιατρική επανάσταση, γιατί μέχρι τώρα τα κλινικά δεδομένα βασίζονταν μόνο στην εμπειρία του γιατρού. Τώρα έχουμε κάτι που το ολοκληρώνει, μειώνοντας την υποκειμενική ερμηνεία των ακτινολογικών εξετάσεων», είχε πει κατά την παρουσίαση της τεχνικής.
Ο πρώτος αθλητής στον οποίο εφαρμόστηκε ήταν ο πρώην άσος του ΝΒΑ, Πάου Γκασόλ, τον Μάιο του 2019, που χειρουργήθηκε στο αριστερό πόδι ύστερα από κάταγμα στο σκαφοειδές οστό.
Η πρόβλεψη για Ρονάλντο
Πριν από δύο χρόνια, ο Ισπανός καθηγητής είχε προβλέψει πως ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα είναι σε θέση να αγωνίζεται μέχρι τα 40 του χωρίς κανένα πρόβλημα. Και το είχε αιτιολογήσει, γνωρίζοντας όσο κανείς τη σωματοδομή του.
«Η βιολογική του ηλικία είναι πολύ κάτω από τα σημερινά του 36 χρόνια. Νομίζω ότι μπορεί να παίξει μέχρι τα 40», είχε πει στη «Marca». Μάλιστα ανέφερε πως ο Πορτογάλος έχει γίνει καλύτερος όσο περνούν τα χρόνια. «Εχει κάνει μια πολύ έξυπνη μεταμόρφωση της σωματικής του διάπλασης, του τρόπου παιχνιδιού του και των κινήσεών του όλα αυτά τα χρόνια. Στα πρώτα του χρόνια ασχολιόταν πολύ με την έκρηξη των μυών, τη δύναμη και την ταχύτητα, και στη συνέχεια προχώρησε σε ένα καλά προπονημένο και καλά οργανωμένο φυσικό μοντέλο. Η προσωπικότητά του τον βοήθησε πολύ να αναπτυχθεί ως επαγγελματίας. Στον Κριστιάνο, θα υπογράμμιζα την επιθυμία του να κερδίσει. Ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος και απαιτεί πολλά από τον εαυτό του. Πέρα από τη γενετική, ο εγκέφαλος είναι το κλειδί για να είσαι πρωταθλητής. Αυτή είναι η βάση, και μετά υπάρχει η εξυπνάδα, η ικανότητα κατανόησης της πραγματικότητας, να ξέρεις ότι οι φυσικές σου συνθήκες αλλάζουν και να μπορείς να προσαρμοστείς αξιοποιώντας τις στο έπακρο».
Αποκάλυψε επίσης γιατί οι τραυματισμοί σέβονταν πάντα τον Κριστιάνο: «Είναι πολύ ελαστικός. Γέλασα με έναν τερματοφύλακα που, με την μπάλα παγιδευμένη, προσπάθησε να σταματήσει τον Ρονάλντο με το χέρι του και εξάρθρωσε τον ώμο του. Αυτή είναι η δύναμή του», είπε.
Ο αθλητισμός ήταν πάντα μια σταθερά στη ζωή του Ρίπολ, μαζί με το πάθος του για την όπερα. «Καταβροχθίζει» βιβλία και αθλητικές εφημερίδες, ενώ το τζόκινγκ στις όχθες του ποταμού Σεγκούρα στη Μούρθια και του πάρκου Ρετίρο στη Μαδρίτη είναι οι αγαπημένες συνήθειές του. Η συνταξιοδότηση δεν περνάει ακόμη από το μυαλό του.
«Πηγαίνω στην Αμερική και βλέπω 80χρονους γιατρούς να λειτουργούν υπέροχα και στη συνέχεια να πηγαίνουν για τρέξιμο. Πρόκειται για μια επανάσταση, για την οποία η Ευρώπη έχει ακόμη ταμπού. Δεν θέλω να πω τίποτα που να παρερμηνεύεται, αλλά οι άνθρωποι που θέλουν, πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται. Οι γιατροί, και κυρίως οι χειρουργοί, θα ήταν καλό να ανανεώνουμε τις άδειες λειτουργίας μας κάθε πέντε χρόνια. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι χρήσιμοι όσο το δυνατόν περισσότερο για να προσφέρουν πράγματα πίσω στην κοινωνία. Εγώ, όσο μπορώ, θα το κάνω».
ΣΠΟΡ FM 94.6
