Τα δύο πρώτα ντέρμπι μεταξύ των τεσσάρων ομάδων που διεκδικούν τον τίτλο έληξαν ισόπαλα χωρίς τέρματα και ήταν πανομοιότυπα από πλευράς θεάματος. Μπόλικο πάθος, δύναμη, προσωπικές μονομαχίες και ευκαιρίες με το… σταγονόμετρο ήταν το κοινό σημείο αναφοράς στα παιχνίδια Ομόνοια – Ανόρθωση και Απόλλων – ΑΕΛ. Τολμώ να προβλέψω ότι έτσι θα πάει το πράμα ως το τέλος στα ντέρμπι. Φως φανάρι είναι ότι οι προπονητές παίζουν με κύριο στόχο να μην χάσουν και άμα τύχει να ρίξουν ένα γκολάκι έχει καλώς. Αλλιώς μια χαρά είναι τα… κ(0)υλ(0)υράκια! Ξεχάστε τα πολλά γκολ και το «μάτωμα» των διχτύων, μάγκες. Εάν είναι τρόπος να παίρνουν νίκες με… μισό μηδέν δεν θα πουν όχι.
Οι αποστάσεις κυρίως μεταξύ των τριών πρώτων ομάδων είναι τόσο μικρές που οδηγεί σε πρακτική εφαρμογή της φράσης «το μη χείρον βέλτιστον». Δηλαδή, το λιγότερο κακό είναι το καλύτερο. Και στην προκειμένη περίπτωση μια ισοπαλία είναι καλύτερη από μια ήττα.
Γι’ αυτό το πάνε όλοι στο… τσούκου τσούκου και δεν ρισκάρουν. Όσο λιγοστεύουν οι αγωνιστικές τα περιθώρια λάθους μειώνονται και αυτό το ξέρουν πρώτοι και καλύτεροι οι προπονητές των ομάδων. Με την κούρσα για τον τίτλο να μπαίνει στην τελική ευθεία η μπάλα «καίει» και εκείνο που θέλουν όλοι είναι οι βαθμοί. Το θέαμα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη. Σε τελική ανάλυση στο τέλος ουδείς πρόκειται να θυμάται όταν τελειώσει το πρωτάθλημα ποια ομάδα έπαιζε καλά και ποια όχι. Μόνο τη βαθμολογία και τον πρωταθλητή θα θυμούνται όλοι…
Άσχημος