Η πάταξη της διαφθοράς στο ποδόσφαιρο -και γενικώς σε όλα τα στρώματα της κυπριακής κοινωνίας- μοιάζει με γλειφιτζούρι στο στόμα των κυβερνώντων. Όλο το «πιπιλίζουν», όμως από πράξεις… άστα να πάνε. Μόνο «διερευνήσεις» και κόντρα διερευνήσεις βλέπουμε και από αποτέλεσμα τζίφος.
Για τις περιπτώσεις που αφορούν στο ποδόσφαιρο το «έργο» εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία. Λαμβάνονται καταθέσεις, βγαίνουν πορίσματα που πάνε κι έρχονται στην Γενική Εισαγγελία και δημιουργείται ένα μπάχαλο άνευ προηγουμένου. Με παρεμβάσεις και πιέσεις από υψηλά ιστάμενους, παρακαλώ.
Και όλα αυτά παρά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες του Προέδρου της Δημοκρατίας για πάταξη της διαφθοράς και τις πιασάρικες ατάκες για την ανάγκη να καθαρίσουν οι στάβλοι του Αυγεία στο ποδόσφαιρο.
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, όμως είναι προφανής η έλλειψη πολιτικής βούλησης για να μετουσιωθούν τα λόγια σε έργα. Εάν βάλετε το μυαλουδάκι σας να δουλέψει και ρίξετε μια ματιά σε εκείνους που φέρονται ως εμπλεκόμενοι στις περιπτώσεις που σχετίζονται με τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο είναι εύκολο να αντιληφθείτε πως ΔΕΝ πρόκειται να γίνει οτιδήποτε που να στοιχειοθετεί υπόθεση προκειμένου να παραπεμφθεί ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και πάρτε το χαμπάρι.
Με κάτι τέτοια βλέπω τον Νίκαρο να αφηγείται σε λίγα χρόνια ένα αλλιώτικο παραμύθι στα παιδιά. Με τίτλο «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Πρόεδρος που έλεγε πως θα πατάξει τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο…». Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Άσχημος
